Toen eind 2023 in de Amerikaanse zalen de eerste trailers verschenen voor het geweldig getitelde Love Lies Bleeding viel enig initieel enthousiasme niet te onderdrukken. Oké, regisseur Rose Glass had enkel Saint Maud op haar actief en het palmares van fotografieleider Ben Fordesman beperkt zich tot de reeks The End of the F***ing World, maar de combinatie van Kristen Stewart – uitgegroeid tot een van de meest getalenteerde actrices van haar generatie – een gespierde Katy O’Brian en een dreigende Ed Harris gaf vonken, zeker in een plotlijn die op het eerste zicht herinneringen opriep aan Bound van de Wachowski’s of aan Ridley Scotts Thelma and Louise.
Net voor de film dan half maart in de Amerikaanse zalen kwam, was er eerst een hele controverse die conservatief Amerika op de achterste poten zette omdat Stewart een weinig verhullende en gender-confuse fotoreportage deed in Rolling Stone om de prent de promoten. Toen de film voor het eerst in België te zien was op het Brusselse Bifff-festival leidde dat eveneens tot een opstootje. Gelukkig blijkt dat er, na alle heisa, achter de verwachtingen ook een heuse voltreffer verborgen zit.
Bij aanvang lijkt het alsof Love Lies Bleeding inderdaad een hommage gaat worden aan een hele reeks voorgaande genreprenten. We ontmoeten Lou (sjonge, wat is Stewart goed) die ergens in fly-over-country New Mexico in een miezerige fitnesszaak werkt en wiens leven verandert wanneer op een avond de stevig gespierde Jacky (O’Brian) binnenwandelt. Lou en Jacky belanden al snel in elkaars armen, al worden de dingen door de omgeving waarin hun liefde openbloeit behoorlijk gecompliceerd. Jacky werkt immers voor de vader van Lou (Harris), die er behalve een lokale schietclub ook allerlei duistere misdaadpraktijken op nahoudt, evenals een handlanger met wat al te losse handjes. Ook het feit dat Jacky haar zinnen gezet heeft op een bodybuildingwedstrijd in Las Vegas en daarvoor op aangeven van haar nieuwe vriendin stevig aan de steroïden gaat, maakt de zaken er zeker niet makkelijker op.
Tot op dat punt is dit ‘gewoon’ een bijzonder stijlvol in beeld gezette misdaadfilm – u ziet uiteraard aankomen dat er doden vallen – die excelleert in montage en het evoceren van de juiste sfeer, een soort verre nazaat van Joel en Ethan Coens debuut Blood Simple uit 1984. Langzamerhand begint het echter duidelijk te worden dat Rose Glass iets anders in gedachten heeft en meer wil dan zich enkel bijschrijven in die traditie. Enkel het voorgaande had een perfect geslaagde film opgeleverd, maar het is duidelijk dat Love Lies Bleeding boven zichzelf uitstijgt dankzij een injectie (pun intended) extra ambitie. Stap voor stap begint de film immers meer en meer surrealistische en sprookjesachtige elementen te introduceren en verandert de toon waardoor we aan het eind een meer dan verrassend en voldragen werkstuk overhouden.
Love Lies Bleeding is uitdagend en gedurfd in het spel met genre- en andere elementen, weet zich ondersteund door een forse score van componist Clint Mansell (Stoker, High-Rise), ijzersterk acteerwerk van de hele cast, puike fotografie, en een cineaste die duidelijk gegroeid is. Een cultklassieker in de maak.
