Het is alweer zes jaar geleden dat in het zenuwslopende A Quiet Place de familie Abbott werd geïntroduceerd, een gezin dat zich verschanste op een afgelegen boerderij waar ze moesten proberen te overleven en ontkomen aan buitenaardse monsters die overgevoelig zijn voor geluid en op massale schaal dood en vernieling zaaiden.
Met zijn innovatieve gebruik van stilte en tot het strikte minimum beperkte dialogen, drukte de voor een microbudget vervaardigde film van John Krasinski stevig z’n stempel op het recente horrorgenre. De eerste sequel uit 2020 (die samen met het origineel een slordige 638 miljoen dollar in het laatje bracht) wist relatief goed verder te bouwen op deze erfenis, maar het verrassingseffect was grotendeels weg. Toch kon je er toen al zeker van zijn dat dit commercieel succes nog een staartje ging krijgen en zo geschiedde dus ook.
A Quiet Place: Day One is bedoeld om dieper in te gaan op de oorsprong van de post-apocalyptische wereld die in de voorgaande films werd gecreëerd en zo een licht te werpen op het begin van de invasie. Het is een film die tot aan zijn release gehuld bleef in een waas van mysterie en waarvan het verloop van de plot angstvallig geheim werd gehouden. We weten alleen dat Jeff Nichols een eerste versie van het script neerpende, maar de regisseur later afstand deed van de film wegens creatieve meningsverschillen. Hij werd vervangen door Michael Sarnoski (die Pig met Nicolas Cage en de miniserie Olympia op zijn cv heeft staan), terwijl John Krasinksi uitsluitend nog als producent betrokken was bij deze prequel.
Die spitst zich toe op Sam (Lupita Nyong’o), een patiënte uit een zorgcentrum die per toeval een dagje in New York City vertoeft wanneer het onheil losbarst. Samen met de eenzaat Eric (Joseph Quinn), een haar totaal onbekende man, begint de vrouw een poging om de stad te ontvluchten.
A Quiet Place: Day One hanteert identiek hetzelfde basisprincipe als de twee eerste afleveringen. Door het verhaal in een andere setting te plaatsen, krijgt de prent enigszins een ander smaakje, al weegt het déjà vu-gevoel toch serieus door. In deze nieuwste episode maakt chaos zich terstond meester van de grootstad. De Amerikaanse metropool wordt bedekt door een dikke asgrijze mist (die uiteraard doet denken aan 9/11) en herschapen tot een oorlogsgebied. Dat wordt allemaal zeer realistisch en vakkundig in beeld gezet (de kijker tast bijna de hele film lang in het halfduister en er wordt door DOP Pat Scola tevens optimaal gebruik gemaakt van beperkte lichtbronnen), maar het voegt amper enige meerwaarde toe aan de franchise.
De actie wordt om de haverklap ook stilgelegd vanuit het idee om de plot meer emotionele diepgang te verlenen, maar daarmee schiet regisseur Michael Sarnoski in eigen voeten. We hebben geen bezwaar tegen het feit dat deze rustpunten worden ingebouwd, het gaat ons vooral om hoe die met allerhande weinig relevante zaken worden ingevuld.
Terwijl in A Quiet Place de suspense soms bijna ondraaglijk werd, zijn de momenten waarop de spanning in A Quiet Place: Day One echt de hoogte wordt ingejaagd eerder schaars. Er vallen zeker een aantal knap geënsceneerde sequenties te rapen – zo is er bijvoorbeeld een aanval in een glazen kantoorcomplex – maar hoe je het ook draait of keert, dit is en blijft een minder geïnspireerde kopie en een ietwat overtollig aanhangsel dat nooit kan wedijveren met het origineel.
