Zes jaar geleden waren wij helemaal ondersteboven van Khruangbin en hun onderkoelde, maar daarom niet minder hete psych-funk. Maar coup de foudres hebben nu eenmaal de onhebbelijke neiging om niet lang te duren en snel uit te doven. A LA SALA laat ons – ondanks een warme Spaanse titel – met andere woorden Siberisch koud.
We geven het toe: aanvankelijk was onze liefde groot. Het verval heeft zich geleidelijk, met het vervlieden van de jaren, ingezet. Eerst kregen we nog de leuke dubversies van Con Todo El Mondo, daarna waren er veelvuldige samenwerkingen – evenwel met wisselvallige resultaten. Was Ali met Vieux Farka Touré zonder meer top, dan waren de Texas Sun en Moon-EP’s met Leon Bridges al veel wisselvalliger. Live kan de band spectaculair uit de hoek komen, maar evengoed opgaan in de achtergrondmuziek bij het aanschuiven voor een hamburger op een festival. Mordechai was in 2020 al een veeg teken aan de wand dat onze relatie met het Texaanse trio op zijn minst de status ‘it’s complicated’ zou meekrijgen. We hebben de mantel der liefde veel te lang gedragen, en nu is deze tot op de draad versleten. Het mysterie is weg en ‘routine bites hard‘, zong Ian Curtis eertijds. Onze liefde is verpieterd. En je zal het altijd zien, net op dat moment mikt onze chef muziek A LA SALA in ons postvakje.
Op het nieuwe album zijn er, in tegenstelling tot de vorige releases, geen gastartiesten of samenwerkingen te bespeuren. Laura Lee Ochoa, Mark Speer en DJ Johnson varen opnieuw puur op eigen kracht en grijpen daarbij volgens de perstekst terug naar elementen die ze als band altijd al in zich hebben gehad, maar nog nooit uitgewerkt hadden. Maar liefst vier jaar heeft het geduurd om deze twaalf liedjes te schrijven. Losse ideeën werden tijdens de wachtpauzes in het drukke tourschema ingezongen op de smartphone en achteraf in de studio samengepuzzeld tot nieuwe songs. Nu ja, nieuw. Nu ja, songs. Uiteindelijk kunnen ze de grootspraak van uit nieuwe vaatjes te tappen niet waarmaken. Dit is Khruangbin by the numbers.
Voor de bespreking van de nieuwe nummers verwijzen we u dus graag naar de recensies van vorige platen, waarbij u de titels zelf mag aanpassen. Wij kunnen hier moeilijk nog woorden voor gaan verzinnen – zij komen evenmin met iets nieuws op de proppen. Of toch: in “Farolim de Felgueiras” blijven de drum en de bas achterwege – enigszins gedurfd, want het betreft hier toch het leeuwendeel van hun basisinstrumentarium. Rest enkel de gitaar van Speer, en Ochoa speelt op een Moog-synthesizer, wat het resultaat voor de ene misschien tijd- en ruimteloos, maar voor onze oren vooral compleet inhoudsloos maakt.
Wij zijn echter de kwaadsten niet en zien toch twee lichtpuntjes: de lentefrisse single “May Ninth” baadt in een heerlijk weemoedig sfeertje en het lichtjes swingende “Pon Pón” weet ons met die hübsche baslijn te redden van de complete lethargie. Onze hartslag wordt opnieuw gekickstart wanneer die richting flatline neigt. Maar die twee songs leggen niet genoeg gewicht in de schaal om een voor de rest ondraaglijk licht album van overbodigheid te redden.
Wat doen we hier? Waar is het misgegaan? Te veel naar Khruangbin luisteren kan existentiële vragen oproepen. Luisteren op eigen gevaar.
