Sukiwie? Sukiwat? Zeggen dat Pascal Deweze de herinnering aan zijn band levend heeft gehouden in die elf jaar sinds het einde ervan zou de waarheid geweld aandoen. Liever keek hij vooruit, immer rusteloos, maar dit voorjaar mag het dan toch even. In N9 bracht de oorspronkelijke line-up van Sukilove zijn titelloze debuut met verve.
“Dit is een van de meest oncomfortabele nummers uit de Belpop-geschiedenis. Voor radiopresentatoren”, kondigt Deweze “Talking In The Dark” aan. “En toch een hit geworden.” Die vijf seconden stilte voor het nummer openbarst, krijgen we er zoals gewoonlijk gratis bij en niemand die denkt dat de band kapot is.
Het is een uitspraak die de tweespalt van Sukilove nochtans mooi samenvat: bloedmooie melodieën, ja, maar al dan niet onbedoelde stoorzenders waren nooit te vermijden. In 2003 was het vooral nog dat eerste en in een tijd waarin halfzachte acts als Coldplay en Starsailor het mooie weer maakten, zat de groep daarmee helemaal goed.
Met zijn titelloze debuut surfte Sukilove verder op het rootsgevoel van The Golden Country, de tweede plaat van Metal Molly. Een mooie slidegitaar van Helder Deploige geeft het vroege “Make Sure My Grave = Kept Clean” een americanatintje, je hoort aan “Computing Beauty”, voor zeventig procent uit samenzang opgetrokken, dat het waarschijnlijk nog met die vorige groep in gedachten is geschreven.
Zo ging het echter niet en toen Deweze zonder schrijfkompaan Allan Muller een eigen groepje op poten zette, slopen er langzamerhand ook stoorzenders in de muziek. “Hang On” is een ronduit bloedmooi nummer waarin de jonge overgave van weleer vandaag een rijpere fond heeft gekregen, maar wanneer het naar het einde heviger opbouwt, hoor je het embryo van het latere Sukilove, toen Deweze almaar kubistischer te werk ging, ritmes hoekiger werden en melodieën dwarser. Het zou de groep commercieel weinig levensvatbaar maken, maar des te interessanter.
Maar dat is dus voor een ander reüniemoment. Vandaag treedt de eerste line-up van de groep aan met naast Deploige drummer Stoffel Verlackt, bassist Pieter Van Buyten en toetsenist Antoon Offeciers, en wordt dat debuut integraal gebracht en dan nog wat. “Tiresome Blues”, bijvoorbeeld, een nummer dat de tweede plaat niet zou halen, of “Good Blood Will Prevail”, een nummer dat de frontman vroeger zo goed als solo speelde. “Nu hebben we er een soort van Bill Withers-ritme onder gestoken. Sorry, Bill.”
Het wil ook zeggen: Deweze zingt opnieuw als de jonge muziekgod van weleer. Waar hij in latere jaren Thom Yorke-gewijs meer en meer de hoeken van zijn stem ging opzoeken, laat hij de melodieën hier weer rinkelen. In torch song “Unforgivable” hangt de sfeer van een rokerige nachtclub, een orgeltje geeft “Please Don’t Ever Change” zelfs een soulgevoel. Dat we twintig jaar later zijn, hoor je echter. De kleine oerkreet waarmee “Hang On” eindigde, is vandaag een stuk zachter.
Je merkt aan alles dat dit veteranen zijn. Niet alleen omdat ze perfect spelen, ook de gemoedelijkheid waarmee het vijftal op het podium staat, ademt ervaring en kameraadschap. “Ik zal dan maar al beginnen”, lacht Verlackt als Deweze een bindtekst in de gracht rijdt. “Man Ain’t Man Enough” – een nummer met een kazoo-refrein – wordt aangekondigd met een droog “dit nummer tilt het sérieux nog wat op”. En dat “There’s A Light” waar ze aan het begin van de eeuw nog mee worstelden? Dat krijgt vandaag een ijzersterke versie.
Ergens kwansuis in de set passeert uiteindelijk ook “As Long As I Survive Tonight”. Deweze zou Deweze niet zijn als hij zijn sterkste nummer tot het laatst bewaarde – daar hebben we twee obscure oudjes van de debuut-EP voor – dus het is niet anders. Maakt niet zoveel uit. Het gitaartje ronkt mooi op, Deweze prevelt mooi voor zich uit en het refrein is het soort refrein dat we morgen nog een klein beetje zullen zitten neuriën bij wijze van nagenieten.
“Het voelt goed, zo’n echte comeback. Ik kan het iedereen aanraden”, klinkt het ergens halverwege. Je weet niet of Deweze het helemaal meent, maar hij heeft gelijk. Het was goed om Sukilove nog eens aan het werk te zien, het deed verlangen naar een versie die ook het latere werk nog eens zou bovenhalen.
We mogen dromen, toch?
