“Time waits for everybody, and I waited too, ah honey / I traded in thunder, but that’s only weather / And I owe you better than that.” In de wereld van Phosphorescent is het nog altijd peis en vree, maar onderhuids blijft de onrust. Ook op Revelator wordt het nooit écht kalm.
Wie een Posphorescentplaat oplegt, weet wat hij krijgt. Dat is deze keer niet anders. Net als “Song For Zula” tien jaar geleden, of “C’est la vie”, vijf jaar terug, staat de grote single vooraan. Die heet deze keer “Revelator” en is opnieuw zo’n geval waarin Houck analoge synths een weemoedig bad americana in trekt. Het is een geluid waar Mathew Houck zo ongeveer het alleenrecht op heeft en het zit hem als gegoten.
“It’s easy to go babe / It’s just an easy yes or no, babe / It’s just an easy way to throw away what we have.” Het zijn altijd simpele zinnen, poëzie is veraf. En toch vloert een strofe als deze ons elke keer opnieuw. Houck maakt van melancholie iets majestatisch, geeft tristesse een dramatisch kantje dat het optilt naar iets groters.
Dat het ten huize Houck desondanks nog altijd goed draait, blijkt uit “The World Is Ending”, een song van vrouwlief en toetseniste Jo Schornikow. Het is de eerste keer dat hij iemand anders de song laat schrijven en dat is duidelijk oké. Als het ons niet was verteld, we hadden niet gezegd ‘Tiens, deze heeft hij precies niet zelf geschreven.’
Waarna Houck achterover leunt en op cruise control verder tuft. Dit is Phosphorescent in zijn comfortzone en dat levert mooie dingen op als het tedere “Fences” waarin het countrygehalte nog wat wordt aangedikt met een pedal steel. Al even gemoedelijk kabbelt “Impossible House” voorbij. “Wide As Heaven” is opnieuw wijdlopig en etherisch, een kantje van Houck dat hij nooit kon negeren, maar daaronder blijft de percussie woelig. “A Moon Behind The Clouds” is zes minuten lang rijk georkestreerd.
Het is een vertrouwdheid die Phosphorescent om de vijf jaar weer een huisvriend maakt. Sneller zou overkill zijn, maar nu mocht het wel weer. Dat “All The Same” misschien wat te kabbelend voorbij sjokt en “A Poem On The Men’s Room Wall” conform zijn titel zowel een onnozele tekst als een flauwe melodie herbergt? Het is wat het is.
Ook dit is niet de perfecte klassieker die Houck misschien ooit zou moeten afleveren, maar dan is er slotnummer “To Get It Right” en je zou deze plaat alweer niet kunnen missen. “You’ve done alright but it’s all untrue”, croont Houck over opnieuw een melancholische melodie, “To get it right is hard to do” en alle onvermogen knaagt aan wat er nog aan weerstand rest. Wanneer zijn verhaal gedaan is, gaat alles en iedereen (Dat orgeltje! Die piano!) in een lang uitgesponnen coda lichtjes bananas en je weet: Houck heeft alweer gewonnen. Revelator mag dan geen openbaring zijn, het is opnieuw een goeie plaat.