Nostalgie kan een gevaarlijk beestje zijn. Het romantiseren van een bepaalde tijdsperiode kan een mens opzadelen met een vervormd beeld van het era waarover je zit te dagdromen. Iedereen heeft die beelden in zijn hoofd zitten: koene ridders tijdens de middeleeuwen, weelderige jurken in de straten van het Victoriaanse Londen of de feestjes in de swingende jaren zestig. Je maakt jezelf hiermee schuldig aan het simpeler maken van tijden die met zekerheid veel complexer waren dan dat, maar toch kan je het nauwelijks vermijden. Ook filmmakers durven dat te doen met de filmgeschiedenis. De jaren zeventig waren een mooie periode voor de Amerikaanse cinema en daar wordt al eens met weemoed naar teruggekeken. Zo ook in Guillaume Canets Blood Ties, een bloedeloos misdaad- en familiedrama in opzichtig retrojasje, dat gebukt gaat onder een loodzwaar been there, done that-gevoel.
Spilfiguren van dit nostalgietripje zijn Frank (Billy Crudup) en Chris Pierzynski (Clive Owen): broers, maar ook rivalen die zich elk aan een kant van de wet bevinden. Frank verdient de kost als toegewijde flik, terwijl we Chris ontmoeten wanneer hij de gevangenis verlaat. Zoals dat gaat probeert Chris zijn leven op orde te brengen door een job aan te nemen in een garage, in het reine te komen met zijn ex (Marion Cotillard) en een nieuwe liefde te vinden (Mila Kunis). Dat gaat natuurlijk niet zoals gepland, zeker niet wanneer een oude kameraad terug opduikt en hem opnieuw het criminele bestaan inlokt. Dat zorgt voor een botsing tussen de twee broers die zowel hun familie, onderlinge relatie als persoonlijkheden flink door elkaar zal schudden.
Blood Ties is een remake van de Franse thriller Les liens du sang uit 2008, maar toch voelt de film geheel anders aan dan gewoonweg een Amerikaanse herbewerking van een Franse film. De persoon die we daarvoor mogen danken is James Gray. Het scenario van Blood Ties komt van regisseur Guillaume Canet, die ook acteerde in de originele film (en in het dagelijkse leven het bed mag delen met Marion Cotillard), maar het is de inbreng van Gray als coscenarist die overduidelijk is in de film. Je kan je aan de film zetten met een lijstje aan thema’s en onderwerpen die je kent uit Gray’s werk als regisseur en je mag zeker zijn dat je al je punten terugvindt in Blood Ties. De naam van Gray deed ons voor de film hopen dat we nog een sterk en complex gangster- en familiedrama gingen krijgen, maar spijtig genoeg blijkt het niet meer dan een best of van ingrediënten die zeer sterk doen denken aan films als Little Odessa, The Yards en zeker We Own The Night, allemaal wapenfeiten van Gray. Dat zorgt ervoor dat Blood Ties tijdens zijn lange duur aanvoelt als een tweedehands versie van een James Gray-film en op geen enkel moment met nieuwe inbreng aan komt zetten. Naast een remake lijkt het wel een oud en verworpen scenario van Gray dat hij ooit geschreven heeft en nu wat afgestoft heeft om Canet zijn Hollywooddebuut te gunnen.
Blood Ties weet op geen enkel moment verrassend uit de hoek te komen en beroept zich op genreclichés en conventies die even doorzichtig lijken als het bloesje van een rondborstige dame tijdens een wet t-shirt contest. Alles wat Blood Ties sterk zou moeten maken hebben we al eens eerder gezien en in een sterkere uitvoering: het dilemma tussen broers die elk andere waarden en normen hanteren, de gehele familieomkadering van het misdaadgebeuren, de setting in de arbeidersklasse, de ex-con die het rechte pad terug verlaat, vrouwelijke obstakels en ga zo maar verder. Regisseur Canet gebruikt niet de blauwdruk van dit soort verhaal of genre om een unieke film te creëren, maar verfilmt gewoon letterlijk het basis stappenplan.
Een stem als auteur lijkt Canet dan ook flink te missen met deze film. Het feit dat je constant aan James Gray zit te denken is al geen goed voorteken, laat staan dat de film na een half uur al ongelofelijk saai begint te worden. Canet en Gray proberen om hun verhaal te temporiseren en niets te overhaasten, wat gepaard gaat met heel wat doodse momenten, vreemd geconstrueerde en geschreven scènes en overbodige context en drama. Als je met je film over de twee uur wil gaan, dan heb je best al een zeer degelijk misdaadepos in handen, anders is er geen enkele manier waarop je een lengte van 144 minuten kan rechtvaardigen. Canet monteert zijn film kapot, weet nooit filmisch uitdagende of indrukwekkende dingen te doen en kiest als kers op de taart dan nog eens voor een soundtrack die zo lijkt weggewandeld uit een Scorsese-film. Het is gedurfd om na Goodfellas nog te opteren voor Sunshine of Your Love van Cream als soundtrack van een misdaadfilm. Het interessantste aspect in Blood Ties is de spanning die heerst tussen de personages van Crudup en Owen, die ergens nog genoeg weet mee te slepen, maar ook nooit opbouwt tot een kletterende finale. Het derde luik brengt nog een interessant emotioneel en licht psychologisch duel tussen de broers, wat spijtig genoeg uitdraait op voorspelbare koek.
En ja, we zijn het niet vergeten, ook nationale trots Matthias Schoenaerts zit in dit filmpje, wat het begin inluidt van zijn Amerikaanse veroveringstocht. Maar is hij nu de moeite? Zeker, ook al is zijn personage een clichématige driftkikker die wel eens anger managment mag overwegen. Schoenaerts is intelligent genoeg als acteur om het alfamannetje enige inhoud en een dramatische intensiteit te geven. Hij ratelt allesbehalve zijn tekst af, maar vult de scènes waar hij inzit met zijn aanwezigheid en ambitieus acteerwerk. Meest genietbare acteur in de film is Billy Crudup, die zich maar weinig aantrekt van het magere en voorspelbare scenario en een knappe performance aflevert. Ook Clive Owen zit goed in zijn vel. De vrouwen van dienst – Cotillard, Kunis en Saldana – staan spijtig genoeg meer ten dienst van de mannelijke personages dan dat ze effectief uitgewerkt zijn.
Blood Ties is een film die we onszelf niet lang zullen herinneren en zal verdrinken in het veel betere aanbod aan dit soort films. Productioneel zit het allemaal zeer strak om de seventies vibe op de juiste manier neer te zetten, maar genoeg om de film recht te houden is dat zeker niet. Als je van mooie, nostalgische plaatjes houdt en van degelijke acteerprestaties, dan is dit je ding. Ben je veeleisender, dan zou ik best nog eens teruggrijpen naar de films van James Gray zelf.
