In oktober 2023 bracht Netflix de laatste film van David Fincher uit, The Killer. De film was een passieproject van de regisseur die blijkbaar al ruim twintig jaar fan is van de gelijknamige stripreeks van Jacamon en Matz. Het is dan ook vreemd te merken dat Fincher nauwelijks iets van het bronmateriaal overnam en een stilistisch knappe maar qua verhaal eerder generische film afleverde. Nochtans bewees en bewijst de reeks dat De killer meer is dan zijn onthechte, in lange monologen reflecterende huurmoordenaar.
Na een geslaagde nieuwe opstart met een eerste trilogie, volgde in 2022 een nieuwe cyclus. Medemensen bouwde voort op het elan en de gebeurtenissen van het eerste luik, in de zin dat de killer een rustperiode ingelast krijgt die hem de kans geeft verder te mijmeren over de wereld en haar corruptie. Wanneer hij ontdekt dat in de afgelegen streek waar hij zich schuilhoudt ook mensensmokkelaars actief zijn, besluit hij geheel conform zijn aard hier niets aan te doen. Het is zijn opdracht niet en hij heeft lang geleden al geleerd zijn neus niet in andermans zaken te steken. Zijn nieuwe opdracht, zo laat zijn handler Barbara weten, is het uitschakelen van eerst een notaris en daarna een zakenman. Opvallend genoeg vraagt hij ditmaal naar de reden ervoor en komt hij samen met de lezer te weten dat beide doelwitten deel uitmaakten van een internationaal machtig netwerk dat buiten de klauwen van het gerecht weet te blijven.
In De peilloze afgrond zetten de killer en Barbara hun werk verder, waarbij Barbara, die met de killer duidelijk een goede verstandhouding heeft, hem laat weten dat ze ditmaal integraal deel zal uitmaken van zijn opdracht en niet enkel op de achtergrond zal blijven. Terwijl de zaak verder besproken wordt tussen beide en een eerste echte vertrouwensband ontstaat, komen ook de mensensmokkelaars ter sprake. In weerwil van zijn eerdere beweringen, lijkt de killer het zich meer aan te trekken dan hij wil toegeven, in het bijzonder omdat hij twee gesmokkelde kinderen een korte tijd onderdak verleend heeft. Ook Barbara lijkt niet helemaal ongevoelig voor de zaak te zijn en ze heeft het dan ook aangekaart bij haar oversten, maar in tussentijd roept de plicht. Het geweld is kort maar krachtig ditmaal, met slechts twee beoogde doelen, waarvan één eerder een toevalstreffer wanneer een belangrijke speler in het spel tijdelijk zijn schuilplaats verlaat.
Het geeft de killer en Barbara de mogelijkheid om te reflecteren over de stand van de wereld maar ook over toeval en het noodlot en hoe snel een mensenleven kan beëindigd worden. Door het bovendien zelfs kort over familie en gezin te hebben, krijgen zowel Barbara als de killer er een nieuwe dimensie bij. Trouwe lezers van de vorige delen weten uiteraard al dat de killer niet zozeer een psychopaat of volbloed cynicus is, maar eerder een rationele en koelbloedige vakman die perfect weet welke prijs hij voor zijn beroep betaalt en geen behoefte heeft aan enige romantisering of rechtvaardiging. Dat hij zich het lot aantrekt van het jonge meisje dat hij tijdelijk bij zich had (haar broertje vond hij dood terug) verbaast dus niet, net zo min als het feit dat ze opnieuw in het verhaal opduikt en niet alleen een rol zal spelen in wat het afsluitende deel van deze cyclus zal worden maar potentieel ook in de volgende delen.
De hint naar een nieuwe kernfamilie – de killer heeft zijn gezin ‘verlaten’ op het einde van de eerste reeks – zou in mindere handen een risico inhouden, maar Jacamon en Matz hebben al afdoende bewezen dat ze perfect weten waar ze met hun verhalen heen willen en hoe hun personages denken en handelen. Ook in De killer-reeks werden relatief snel enkele personages geïntroduceerd met wie de killer een soort vertrouwens- en vriendschapsband had en waarbij hij alvast enkele van zijn maskers kon laten vallen. Dat leidde overigens nooit tot een mentorschap en het is twijfelachtig dat dit een piste is die Jacamon en Matz in de toekomst zullen bewandelen. Want ook al vormt onder meer de nieuwe verstandhouding met Barbara een interessant pad, het lijkt niet iets dat op lange termijn tot een (blijvende) romantische verhouding zal leiden.
In welke richting De killer – Staatszaken in de toekomst zal uitwijken, blijft koffiedik kijken, maar vooralsnog hebben Jacamon en Matz de touwtjes nog stevig in handen en weten ze waar ze heen willen met hun verhaal en intrigerende hoofdpersonage. De peilloze afgrond is een uitstekend tweede deel in het nieuwe drieluik, waarbij de actie beperkt blijft terwijl het verhaal een pad inslaat dat niet alleen doet uitkijken naar het afsluitende deel maar ook benieuwd maakt naar hoe beide auteurs de toekomst zien. Want zoals de eerste reeks al aantoonde, weten ze perfect niet alleen de verwachtingen in te lossen maar ook een unieke wending te geven aan wat in essentie een heel eenvoudig uitgangspunt heeft.
