Voor het geval u het zich echt afvraagt: ja, Jason Statham speelt wel degelijk een imker in zijn nieuwe film, maar gezien ’s mans filmografie, weet u natuurlijk ook wel dat dit geen natuurdocumentaire is waarin de ster uit The Fast & The Furious, Expendables en The Transporter franchises het houdt bij honing verzamelen en bijenkasten uitkuisen.
Nochtans begint dit actievehikel met Statham die braaf bijenkorven verzorgt en gemoedelijk keuvelt met zijn huisbazin (Phylicia Rashad, Mrs. Huxtable uit de lang vervlogen Cosby Show) die hem uitnodigt voor het diner, wat hem aanzet tot het meebrengen van een potje honing als attentie. We voelen uiteraard dat dat allemaal niet te lang kan duren en dus wordt de kranige bejaarde dame het slachtoffer van het betere phishing-werk, waarna ze zonder nog tegen enige levende ziel te praten, zichzelf door het hoofd schiet. Dat is uiteraard buiten Statham gerekend die zoals de film stelt een “beekeeper-beekeeper” is, wat wil zeggen dat hij niet alleen zoemende vriendjes houdt maar ook voormalig lid is van een ultra-geheime overheidsorganisatie die vuile klussen opknapte om ‘de korf in balans te houden’ (het hele script is gevuld met dat soort grapjes). Onze imker spoort de boosdoeners op die hun malafide computerlab cabotinerend leiden alsof ze in een slechte Las Vegas show optreden, en zet vervolgens zijn zinnen ook op de schimmige mensen achter de schermen die het geld opstrijken.
Dat is het zo ongeveer want de rest van de film is een aaneenrijging van Statham die zich mept, breekt en spietst doorheen iedereen met het slechte idee in zijn weg te gaan staan. Hij laat de crapuleuze toetsenjockeys dingen zeggen als “ik zal niet langer van de zwaksten uit de maatschappij stelen” voordat hij hun gezicht tot pulp slaat, waarna hij fluks op zoek gaat naar meer al dan niet gewapende tegenstanders om als boksbal te gebruiken. Aanvankelijk is dat een heel klein beetje entertainend, maar al heel snel wordt het allemaal vreselijk repetitief en vervelend. Stathams “You have me when your laws fail” is niet zo ver verwijderd van Stallone die in 1986 in Cobra gromde “This is where the law ends, this is where I start”, dus heel erg veel lijkt er op het eerste zicht niet echt veranderd in de
actiewereld van Hollywood, zei het dan dat de naam nu Statham is en niet Chuck Norris of Jean-Claude Van Damme. Het grote verschil is dat er vroeger een soort toplaag was van regisseurs die de toon wisten te zetten in verbluffende actiespektakels en dit soort film die het vroeger heel goed zou gedaan hebben op de onderste rekken van de videotheek – nu op streaming – daar een graantje van meepikte, meestal met letterlijk jatwerk. Omdat die bovenlaag weg is – de Amerikaanse actiefilm is op een paar zeldzame uitzonderingen na compleet dood – is wat overblijft enkel films al deze die teren op de meest generisch geënsceneerde momenten. The Beekeeper is daar een perfect voorbeeld van in zoverre dat de film zelfs niet slecht genoeg is om te ergeren en je er gewoon schouderophalend en onverschillig zit naar te kijken terwijl 105 minuten van je leven netjes wegtikken.
