“The future is female”, dat bleek nog maar eens uit het geweldige muziekjaar dat 2023 geweest is: op maar liefst acht van de tien beste albums stond voor ten minste 50% een vrouw achter de microfoon. Welke platen dat zijn, ontdekt u hieronder.
Het jaar van de vrouw dus. Geen groep die het afgelopen jaar zo dikwijls over de tongen rolde als Boygenius. En met reden: hun eerste volwaardige album the record was met zijn overrompelende mix van fluisterende folk en bij wijlen bijtende punk de driedubbele dosis oestrogeen waarvan u niet wist dat u ze nodig had.
The National liet ons dit jaar de keuze tussen maar liefst twee volleerde langspelers. Wij kozen voor die fantastische eerste: The First Two Pages Of Frankenstein serveert zoals vanouds melancholie in een ribbelglas; kalligrafie op een gekreukt bierviltje die met het verstrijken van de avond mooier en mooier wordt.
- Olivia Rodrigo :: GUTS
Bloedzuigende ex-liefjes, twijfelachtige onenightstands, en de perikelen van het thuisonderwijs: met de verrassend volwassen puberpunk van GUTS levert Olivia Rodrigo de beste popplaat van het jaar af. Wat zeggen we? Van het decennium.
- Yves Tumor :: Praise a Lord Who Chews but Which Does Not Consume (Or Simply, Hot Between Worlds)
Een stevige portie Nine Inch Nails, een scheut Ziggy Stardust, en het geheel overgoten met een flinke hoeveelheid queerness: Yves Tumor is op Praise a Lord Who Chews but Which Does Not Consume nog steeds hun heerlijk krankzinnige zelf, en daar zijn wij niet rouwig om.
- WIES :: Alles Anders
Verloren vriendschappen, mislukte liefdes, en chronische zelftwijfel in tien perfecte popsongs: met het ziekelijk verslavende Alles Anders legt WIES als geen ander de vinger op de gapende wonde die ‘volwassen worden’ heet.
Weinig groepen die erin slagen om drie decennia na hun hoogtepunt nog te verrassen. Slowdive is zo een groep: op het magistrale Everything is Alive neemt het vijftal u wederom mee op een wervelende paddenstoelentrip tot ver achter de wolken.
- Mitski :: The Land is Inhospitable and So Are We
Weinig voer voor TikTok-dansjes op deze Mitski. Wel dalen we af tot in de kelders van haar geest, waar ze haar emoties in hun meest rauwe vorm bewaart. Het resultaat is melodieuze huiskamerpop van de beste soort: soms sober en ingetogen, soms breed gedragen, maar altijd bloedmooi.
- Nabihah Iqbal :: Dreamer
De ontdekking van het jaar. Op Nabihah Iqbals weergaloze debuutalbum zetten dromerige shoegaze en bonkende house het driekwartier lang op een armworstelen. Wie er wint? Dat bepaalt u zelf maar.
De rebelse storm in PJ Harvey is met de jaren wat gaan liggen, maar haar talent is duidelijk nog springlevend. Het introspectieve I Inside The Old Year Dying toont aan dat Harvey na meer dan dertig jaar in het vak het betoveren allerminst verleerd is.
Scherven van een gebroken hart lijm je vooralsnog het best in een dampende nachtclub en dat is ook Romy niet ontgaan: op haar solodebuut Mid Air voorziet ze koppig liefdesverdriet van een stevig paar dansbotten. Een feest dus, maar uw lief staat wel te muilen met een ander.
Ook op concertvlak was 2023 een jaar van hoogtepunten: Britse indierockers Sorry deden in februari de AB Club nog eens stevig rammelen en onze eigen Tamino kreeg in maart een uitverkocht Vorst Nationaal moeiteloos op de knieën. En dan was er nog het afscheid van Lange Polle bij Triggerfinger, dat voorafgegaan werd door een wel héél zweterige pleursessie in de AB.
Festivals dan: een fenomenaal Boygenius speelde niet enkel u de kleren van het lijf op Pukkelpop en van de bezopen braspartij die Queens of The Stone Age ontketende op Rock Werchter zullen wij ons de dronken fragmenten nog lang herinneren. Of niet natuurlijk. In het najaar mochten Yves Tumor en Romy hun bovenvermelde platen nog even komen verdedigen in de Botanique in Brussel en dat deden ze beiden met verve. Een buitenaards Spinvis beklonk ten slotte het concertjaar op zijn geheel eigen manier in een uitverkocht Depot in Leuven.