Over de rest van het jaar zwijgen we beter. Laat het ons dan maar gewoon over de platen hebben.
- Richard Dawson & Circle :: Henki – Een ongewone samenwerking tussen ongewone artiesten. In acht pràchtige composities schetst de eigenzinnige Brit Richard Dawson een niet al te opbeurend beeld van de huidige condition humaine. Hij wordt daarin wordt ondersteund door het Finse Circle’s eclectische mengeling van folk, kraut, prog, jazz en rock die je van de ene naar de andere unieke auditieve ervaring sleurt. Even bevreemdend als emotief, is dit album niet meer of minder dan een waar meesterwerk.
- Turnstile :: Glow On – Dertien jaar nadat Refused met The Shape Of Punk To Come de hardcorewereld op zijn kop zette, doen de Amerikanen van Turnstile dat trucje nog eens vlotjes over. Hoewel pop en elektronica alomtegenwoordig zijn op Glow On, is deze plaat in de eerste plaats nog steeds een vlammende brok hardcore waarvan je neurotransmitters in het rood gaan.
- Alkerdeel :: Slonk – Zonder enige twijfel de bruutste release van dit jaar. Op Slonk leveren de West-Vlamingen van Alkerdeel vier intense, woeste, viscerale composities af die klinken als een bacchanaal de echokamers van de hel. Slonk bewijst dat black metal, gestript van toeters, bellen en corpsepaint, nog steeds relevant, urgent en beenhard kan (en moet) zijn.
- Black Midi :: Cavalcade – De zotste rockband van het moment toverde zich om tot de zotste progband van het moment. Met een breder geluid, vertrekkende vanuit lange improvisaties trekt Black Midi weer maar eens de muzikale jungle in, om er met dit muzikale hoogstandje weer uit te komen.
- Emma Ruth Rundle :: Engine Of Hell – Emma Ruth Rundle klimt enkel gewapend met akoestische gitaar en piano af in haar eigen persoonlijke louteringsberd, en confronteert zichzelf met haar verslavingen, depressies en een gebroken hart. Zo mooi dat het pijn doet.
- Black Country New Road :: For The First Time – De debuutplaat van dit Engelse stelletje jong geweld staat bol van rotambitieuze postpunk, wervelende poëzie en opzwepende klezmer. Met zo’n straf debuut kan het alleen maar de goede richting uit gaan met Black Country New Road.
- Divide And Dissolve :: Gas Lit – Het witte patriarchaat vernietigen door middel van fladderende klarinetten en aardverscheurende drones? Count us in!
- The Body & Big Brave :: Leaving None But Small Birds – Twee sludgemetalbands maken een americanaplaat. Lijkt raar, klinkt ge-wel-dig.
- Nick Cave & Warren Ellis :: Carnage – Mocht je er nu nog over twijfelen: Warren Ellis is nu wel degelijk hét muzikale brein die de donkere poëzie van Nick Cave inkleurt. Dat mag nog wel even zo blijven.
- Shame :: Drunk Tank Pink – Shame sleept zijn energiek punkgeluid meer en meer de post-richting uit, maar geeft die sound tegelijkertijd meer gelaagdheid en diepgang. Deze band is een blijver.
- Low :: Hey What – De creatieve weg die bij Double Negative werd ingeslagen, wordt onverdroten voortgezet. Gelukkig maar.
- Ekulu :: Unscrew My Head – Nineties crossover is terug! Hoera!
- Lingua Ignota :: Sinner Get Ready – Kristin Hayter rekent op meedogenloze wijze af met haar verleden in het rurale Pennsylvania, omringd door eenzaamheid en religieuze scherpslijperij, en laat er geen spaander meer van heel.
- Floating Points, Pharaoh Sanders & The London Symphony Orchestra :: Promises – Contemplatief, hypnotiserend en bloedmooi: deze suite in negen bewegingen bewijst dat klassiek, jazz en elektronica samen prachtige resultaten kunnen opleveren.
- Asta Hiroki :: Entropy – Deze debuutplaat mag misschien niet perfect zijn (vooral de vocale gastbijdragen wringen soms), maar op instrumentaal vlak zet deze jonge Londense producer zich meteen op de kaart met een knappe triphopplaat. Eentje om in het oog te houden.