De enola-filmrecensenten lichten de komende dagen elk hun tien favoriete titels van 2023 toe en op 1 januari krijgt u de samengestelde top 10 van de hele filmredactie. (Om in aanmerking te komen voor deze rangschikking moet een film gedurende het afgelopen jaar een Belgische release hebben gekregen in de bioscoopzalen of via VOD/streaming. Titels van op festivals die pas volgend jaar verschijnen, werden dus niet opgenomen in de lijstjes en verhuizen naar 2024).
- Aftersun (C. Wells Usa/Uk)
Hartverscheurend debuut van Charlotte Wells over een jonge, gescheiden vader die alsmaar meer moeite moet doen om zijn depressie te verbergen voor zijn 11-jarige dochter. De ingetogen maar bloedmooie filmtaal en het sterke acteerwerk van zowel Paul Mescal als Frankie Corio bezorgen onvermijdelijk een krop in de keel. Under Pressure, dat de mooiste scène van het jaar begeleidt, zal wellicht nooit meer hetzelfde klinken.
- Babylon (D. Chazelle – Usa)
Chazelle lijkt hier bijna in Baz Luhrmann-modus te schakelen en levert een waanzinnig, energiek spektakel af over de gouden jaren van Hollywood waarin decadentie en hedonisme hoogtij vierden. Er wordt onderweg wat gesneerd naar de oppervlakkigheid en corruptie van het studiosysteem, maar na al het gefeest en de onvermijdelijke kater blijft dit toch vooral een warme ode aan de magie van cinema.
- Le Bleu du Caftan (M. Touzani – Fr/Bel/Mar/Den)
Met dezelfde zorgvuldigheid waarmee hoofdpersonage Halim prachtige kaftans maakt, verkent regisseur Maryam Touzani de ongewone maar vertederende driehoeksrelatie tussen een kleermakerskoppel en hun leerling. Met een ontzagwekkend gevoel voor details in handelingen en blikken (let vooral op de ogen van de Belgische Lubna Azabal) is dit zintuigelijke cinema op haar mooist.
- Tár (T, Field – Usa/D)
In een rechtvaardige wereld was het Oscar-beeldje voor Beste Actrice naar Cate Blanchett gegaan, die onder leiding van Todd Fields’ meesterlijke regie de pannen van het dak speelt.
- Killers of the Flower Moon (M. Scorsese – Usa)
Minstens even irritant als de term “Barbenheimer” is de trend om op voorhand de lange speelduur van een film in vraag te stellen, iets wat onbegrijpelijk veel nieuwssites de moeite vonden om een artikel aan te wijden. Dat gebeurde bij Scorseses’ vorige meesterwerk The Irishman en helaas nu ook bij Killers of the Flower Moon. Onnodig zo blijkt, want de verfilming van David Granns’ bestseller over het waargebeurde en tragische lot van de Osage-stam duurt dankzij het meesterschap van Marty, bezwerende vertolkingen en de feilloze editing van Thelma Schoonmaker geen seconde te lang.
- The Banshees of Inisherin (M. McDonagh – Usa/Uk)
Martin McDonaghs’ parabel over het plotse einde van een jarenlange vriendschap is tragisch maar tegelijk ook zeer grappig. Het is een genot om het gekibbel tussen Brendan Gleeson en Colin Farrell te aanschouwen, maar ook de de bijrollen van Kerry Condon en Barry Keoghan zijn het vermelden meer dan waard. De schilderachtige fotografie van Ben Davis is de kers op de taart.
- Cinema Pameer (M. von Krogh – S)
Ijzersterke en aandoenlijke documentaire over het dagelijkse reilen en zeilen van een Afghaanse volksbioscoop in verval en de verbindende kracht van collectieve filmbeleving.
- Roter Himmel (C. Petzold – D)
Net als in Tár volgen we iemand die zich zodanig onderwerpt aan het kunstenaarsbestaan dat de buitenwereld afgesloten lijkt te worden. De subtiliteit waarmee Petzold zijn karakterstudie doorweeft met een vleugje sociale satire is enorm knap.
- Oppenheimer (C. Nolan – Usa/Uk)
Van de eerste theoretische concepten over de atoombom tot de uiteindelijke detonatie tijdens de Trinity-test houdt Nolan de kijker moeiteloos gekluisterd aan het (IMAX-)scherm.
De rechtszaak waarmee Oppenheimer belast wordt en dat een groot deel van de speelduur opslorpt, bezit dankzij een slimme montage en een oerdegelijke cast dezelfde broeierige intensiteit van Oliver Stone’s rechtbankdrama JFK.
- Augure/ Omen (Baloji – B/NL/Fr/D/ZA/DRC)
Met de Belgische inzending voor de komende Oscars levert modeontwerper en muzikant Baloji meteen een straf visitekaartje af als debuterend regisseur. Het originele gebruik van muziek, kleur en droomsequenties versterken het magisch realisme waarmee de clash tussen culturen verbeeld wordt.