Roald Dahls Charlie and the Chocolate Factory uit 1964 werd al tweemaal naar het witte doek vertaald: eerst in 1971 met Gene Wilder op de affice en opnieuw in 2005 met aan het roer Tim Burton en in de hoofdrol Johnny Depp als de excentrieke chocolatier Willy Wonka. Wonka is géén nieuwe adaptatie, wel een ‘prequel’ die de voorgeschiedenis vertelt van Willy Wonka en hoe die ertoe kwam zijn beroemde fabriek te bouwen.
In de regiestoel neemt ditmaal Paul King plaats, een regisseur die vooral bekend is omwille van Paddington en het onvermijdelijke vervolg. Studio Warner Brothers die kampt met teruglopende resultaten van het ‘DC’ superheldenuniversum, zet dan weer in op de grote naam van Timothée Chalamet (en in mindere mate Hugh Grant in een bijrol) om van deze 125 miljoen kostende blockbuster een kerstsucces te maken, iets wat behoorlijk lijkt te zijn gelukt op basis van de eerste resultaten.
Om het verhaal te vertellen van de jonge chocoladetovenaar, zet Wonka in op een musical-vorm die uiteindelijk net genoeg charme en (visuele) fantasie heeft om de prent overeind te houden. De ambitieuze jonge Willy Wonka heeft na zijn reizen en zich te verdiepen in chocolade, een plan om de belofte waar te maken die hij aan zijn overleden moeder deed: zijn unieke lekkernijen aan de wereld presenteren. Hij botst evenwel op een onwillig imperium van corrupte chocolatiers en moet rekenen op de steun van een stel excentrieke sympathisanten om uiteindelijk zijn droom te kunnen waarmaken.
Het mooie aan dit alles is dat dit een film is die zijn tijd neemt en dus niet – zoals te vrezen viel – ons om de oren slaat met digitale bombast en lawaai. Er zijn uiteraard speciale effecten, maar King en Ghung-hoon Chung (de fotografieleider die zijn sporen verdiende doorheen zijn samenwerkingen met Chan-Wook Park maar ook schitterend werk afleverde voor Edgar Wrights Last Night in Soho) weten ervoor te zorgen dat alles een zekere charme weet te behouden en niet aanvoelt alsof het opgetrokken is uit lelijk plastic. Dat ligt grotendeels ook aan Timothée Chalamet, een jong begenadigd acteur die geen slechte vertolking zou kunnen neerzetten mocht hij dat proberen, en hier op slimme wijze
fragmenten van zowel de Depp- als Wildervertolking weet binnen te smokkelen in zijn eigen portrettering. Het is zijn aanstekelijk dynamisme dat de film een beetje extra ziel schenkt en ondersteund door een vormgeving die hier en daar een héél klein beetje magie oproept, resulteert dat in een best genietbare familieprent die enkel in het laatste half uur wat uit de bocht gaat door een onnodig opgeblazen en pompeuze finale. Ook de coda waarin de rechtstreekse link gelegd wordt naar de latere fabriek van Wonka, was nergens voor nodig, maar er zijn beslist ergere dingen te vinden om uw kinderen mee te straffen na een eventueel slecht kerstrapport.
