Jordi Lafebre zet zijn solotocht van lichtvoetige, maar onderhoudende verhalen verder met Ik ben hun stilte. Het nieuwe boek is een whodunnit die zich afspeelt tussen ondernemers en psychiaters, met de ravissante Eva in de hoofdrol.
Deze Eva heeft het niet onder de markt. Ze is psychiater, maar raakte haar licentie kwijt na klachten van patiënten. Wat er juist misliep en hoe dat gebeurde, wordt niet uit de doeken gedaan, maar Eva belandt op de sofa bij een collega van haar, dokter Llop, die moet bepalen of ze geschikt is om opnieuw de draad van haar professionele leven op te pikken.
Liggend, of eerder: rondtollend, op de bank van Llop vertelt Eva het moordmysterie dat haar recent overkwam. Een van haar patiëntes had Eva immers opgetrommeld om als vertrouwenspersoon aanwezig te zijn wanneer het testament van haar oma voorgelezen werd. De oma, nog in leven en behoorlijk kwiek voor een 102-jarige, wou namelijk haar zegje doen over de toekomst van het familiebedrijf. De cava die er geproduceerd wordt, genereert immers een flinke cashflow, en met alfamannetjes en meedogenloze ondernemers in haar nageslacht, bekroop de stammoeder de vrees dat een en ander na haar overlijden er niet al te best zou uitzien.
Eva maakt al vrij snel na aankomst kennis met een van de alfa’s van de familie: Francesc Monturos, het soort figuur dat iedereen weleens tegenkomt, meestal in de vorm van hun twee parkeerplaatsen inpalmende patsermobiel. Eva, snel levend en pratend, als was ze weggelopen uit een script van Aaron Sorkin, botst logischerwijze met de man die haar met afschuw vervult, maar die haar tegelijk intrigeert. Laat het dan ook net Eva zijn die zijn lichaam in de loop van de nacht aantreft in de wijnkelder.
Was de sfeer voor het verdachte overlijden al tamelijk gespannen, dan gaan de poppen nu helemaal aan het dansen. Eva komt als hoofdverdachte in beeld, maar ontpopt zich eveneens tot rasechte speurneus. Lange regenjas, kettingroken, gevat uit de hoek komen tegenover verdachten en uiteindelijk in een schijnbaar uitzichtloze situatie belanden: onze heldin vinkt moeiteloos alle vakjes af.
Lafebre slaat daarmee een nieuwe richting in na Ondanks alles, dat behoorlijk wat rom-com-trekjes had. Zowel het vorige boek als deze uitgave kunnen als stijloefening bestempeld worden, maar dat is te oneerbiedig voor een auteur die van onderhoudende verhalen zijn handelsmerk lijkt te maken. Ja, de plot van Ik ben hun stilte hangt, zoals wel vaker bij dergelijke moordverhalen, enigszins met haken en ogen aan elkaar, maar zolang het verhaal lezenswaardig is – en dat is hier absoluut het geval – is dat geen reden om moeilijk te gaan doen. Ik ben hun stilte is een fijne portie ontspannende lectuur voor tijdens de feestdagen.
