De Amerikaanse illustrator/cartoonist/graphic novelist Charles Burns (1955) is vooral bekend vanwege zijn hoesontwerp voor Brick By Brick (Iggy Pop, 1990) en zijn terecht geprezen graphic novel Black Hole dat tussen 1995 en 2004 in twaalf delen verscheen en een jaar later al gebundeld werd. Burns tekenstijl laat zich misschien nog het beste omschrijven als een mix van Hergés klare lijn en VS underground comics uit de jaren vijftig tot zeventig. Doorheen zowat zijn hele carrière verkoos Burns voor zijn eigen werk louter in zwart-wit te werken, al heeft hij in zijn laatste twee trilogieën dan toch kleur omarmd.
In X`ed Out (2010) dat samen met The Hive (2012) en Sugar Kill (2014) verzameld werd onder de titel Last Look, toont Burns zijn liefde voor Hergé via allerlei knipogen en referenties (een van de hoofdpersonages lijkt op Kuifje die verloren loopt in een surreële ruimtewereld) terwijl hij een volwassen en grimmig verhaal vertelt over een man die moeite heeft zich aan iemand te binden. Door in de drie delen heen en weer te springen tussen niet alleen heden en verleden maar ook van de echte naar een verontrustende fantasiewereld, weet hij een intrigerend verhaal te brengen dat net door zijn surreële elementen een extra emotionele impact krijgt. De mix van realiteit en vervreemding onderstreept duidelijk de manier waarop het hoofdpersonage door het leven gaat en hoe hij verantwoordelijkheden blijft ontvluchten. Deze semi-nieuwe manier van vertellen, neemt Burns opnieuw op in het drieluik Daedalus waarvan in 2019 het eerste deel verscheen en recent het afsluitende stuk uitkwam.
Ditmaal vertelt hij een meer rechtlijnig verhaal, waarbij de fantasie-elementen niet meer zijn dan de fantasieën, dagdromen en tekeningen van het hoofdpersonage Brian, een introverte tiener en getalenteerd tekenaar. Samen met zijn jeugdvriend Jimmy maakt hij al sinds ze kinderen waren knullige horror- en scifi-films, geïnspireerd door oude B-films uit het genre. Voor hun nieuwe film heeft Jimmy Laurie gevraagd om de hoofdrol te spelen. Vanaf hun eerste ontmoeting is ze geïntrigeerd door Brian, die nu eens afstandelijk en dan weer heel open is. Hoewel ze duidelijk iets voor elkaar voelen, is Laurie onzeker over Brians wisselende gedrag en soms plotselinge afstandelijkheid. Doorheen de drie delen wisselt Burns geregeld van vertelperspectief tussen deze beide personages om hun onderlinge verhouding te schetsen.
Die verhouding wordt verder onderzocht in het tweede deel dat Brians alcoholverslaafde moeder en Tina, een luidruchtige vriendin van Brian en Jimmy, introduceert. De geplande film krijgt steeds meer vorm waarbij Brian, Jimmy, Laurie en Tina naar een natuurpark trekken om een deel te filmen. Zowel Brian als Laurie voelen zich nog steeds onzeker over hun verhouding terwijl Tina de uitstap als een grap opvat en geregeld de opnames verstoort met dwaze uithalen. Een dronken Tina zal die nacht evenwel aan Laurie toevertrouwen hoe ze zich niet thuis voelt in de groep en zich bovendien tot Laurie aangetrokken voelt. In het derde deel komen al deze spanningen samen wanneer de groep opnieuw vertrekt naar een park om de laatste scenes te filmen. Ditmaal zijn ook het koppel Dana en James van partij, die een kleine rol in de film zullen spelen. Hun aanwezigheid voegt op zich weinig toe aan het verhaal, al stoort ze evenmin.
Brian zelf lijkt zich ondanks (of net door) de aanwezigheid van zijn vrienden nog meer in zichzelf terug te trekken en focust zich louter op het filmen en zijn fantasieën over Laurie. Een voor hem dramatische ontknoping lijkt hem finaal in zijn eigen wereld te duwen. Wat het verhaal bevredigend maakt, is dat Burns het niet laat eindigen met deze ‘revelatie’. Van een’happy end is uiteraard geen sprake, maar er is wel een realistische ontknoping die toont hoe Brian en Laurie elk op hun manier met de naweeën van de laatste kampeertrip omgaan terwijl ze allemaal samen de afgewerkte film bekijken. Burns laat hier ook de lezer een laatste maal meereizen in Brians fantasiewereld, wat een bitterzoet einde inluidt.
Daedalus is zonder twijfel het meest rechttoe-rechtaan en realistisch verhaal van Burns, dat bovendien meer dan Black Hole of Last Look eindigt met een hoopvolle noot. De tieners worden nooit karikaturen maar blijven jongvolwassenen die met vallen en opstaan proberen hun leven te leiden. Daedalus is een bitterzoet verhaal dat het beste werkt wanneer de delen kort na elkaar gelezen worden. Hoewel de eerste twee delen zeker hun waarde hebben op zich, komen ze pas ten volle tot hun recht in samenhang met het derde deel. Wie na een van de vorige delen op zijn honger bleef zitten, doet er dan ook goed aan de drie delen opnieuw te lezen. Want ook al haalt Daedalus niet het niveau van de andere twee langere werken van Burns, het blijft een proeve van zijn talent als artiest in zijn verschillende facetten.
