In een nieuwe reeks met drieluiken over personages uit de wereld van de klassieke stripheld XIII, gaat eerst Luitenant Jones van start. Ervaren rotten Olivier TaDuc en Yann leveren in Zwart Azuur toch maar een matig album af. Een valse start voor de nieuwe trilogie.
XIII, de legendarische stripcreatie van William Vance en Jean Van Hamme, blijft tot de verbeelding spreken. Op zijn minst blijft de uitgever creatief in het uitbrengen van verdere verhalen over de diverse personages uit de saga over de geheimagent met geheugenverlies. Na de dertiendelige spin-off XIII Mystery waar in elk album een ander nevenpersonage uit de hoofdreeks de volle focus kreeg, start nu naast de verder lopende hoofdreeks een nieuwe reeks, XIII Trilogy, waarin telkens via drieluiken meer uitgebreide verhalen over personages verteld kunnen worden. Luitenant Jones is de eerste in de rij en Zwart Azuur het eerste album van de drie. Met tekenaar Olivier TaDuc en scenarist Yann staan er twee ervaren rotten aan het roer. Beide heren stonden al mee in voor een album uit XIII Mystery.
Jones is bij de start van het verhaal een soldaat in opleiding in het Amerikaanse leger en ze blinkt uit op alle vlakken. Haar broer en hun verleden worden ook geïntroduceerd en via flashbacks komen we te weten hoe Jones en haar broer vroeger samen opgroeiden in moeilijke omstandigheden. Yann brengt in zijn scenario wel erg veel elementen samen. Zo is Jones’ instructeur op de militaire school eveneens een man met een stevig verleden. Ook met enkele medestudenten van Jones zijn er verwantschappen die voor problemen blijven zorgen. Tot slot wordt Marcus, Jones’ broer, in het heden gevolgd in zijn strijd om aan de kleine criminaliteit te ontkomen, waarin hij voortdurend in de klem gehouden wordt door schimmige figuren. Op die manier introduceert dit eerste deel heel wat plotlijnen die voldoende stof moeten bieden voor drie albums, maar vooralsnog zit er toch maar weinig eenheid in en lijkt het scenario wat in verschillende richtingen te evolueren. In de eerdere one-shots in de reeks XIII Mystery was net de sterke focus op één personage en een heldere plot een van de grootste kwaliteiten van de hele reeks. Die focus ontbreekt hier nog. Om deze trilogie nog te laten slagen, zal Yann in het tweede deel toch net wat sterker uit de hoek moeten komen.
Jammer genoeg zijn ook de tekeningen van Olivier TaDuc minder afgewerkt dan we van hem gewoon zijn uit eerder werk. De details ontbreken toch meer en ook de afwerking van de personages is beperkter gebleven, wat het geheel een wat haastige indruk geeft. De kleuren, waarvoor in het verleden Bérengère Marquebreucq instond en die mee het palet van de wereld van XIII bepaalden, tappen ook uit een ander vaatje met Bruno Tatti. Tatti kleurt zeker verdienstelijk, maar het resultaat verdwijnt meer in het bredere stripaanbod. Net die persoonlijke touch met warme, herfstachtige kleuren, is afwezig en versterkt het wat middelmatige karakter van deze Zwart azuur.
Ook de zoektocht naar waar de titel Zwart Azuur precies naar verwijst, is nog niet beëindigd. Mogelijk zit hierin een referentie naar Jones zelf, maar voorlopig overheerst de indruk van een eerder lukrake keuze.
Met dit eerste deel heeft Jones geen denderende start gemaakt. Op alle vlakken blijft de strip te zeer steken in middelmaat en is de charme, eigen aan de wereld van XIII, verloren gegaan. Met een volgend deel in hoofdreeks én ook een veertiende deel in XIII Mystery aangekondigd, dreigt een overdaad aan XIII-albums, een euvel waaraan ook Thorgal zich enkele jaren geleden stevig mispakte. Laten we vooral hopen dat Yann en TaDuc zich voor het tweede en derde deel herpakken en de eerste trilogie over Luitenant Jones toch een waardige aanvulling maken in de al mooi gevulde XIII-bibliotheek.
