Met mysterieuze psychedelica en kille ambient komt Edmund Novembers zelfgetitelde debuutplaat binnengeslopen. Nu eens dreigend, dan kalmerend: de gitarist van onder andere Nordmann bewijst op eigen benen te kunnen staan en wordt zo een unieke toevoeging aan de Unday Records-eettafel. De summer of 69 voelde nog nooit zo koud aan.
Komt u binnen, Edmund November. Het zou zo de codenaam van een of andere KGB-spion kunnen zijn, maar de waarheid is iets braver – tenminste toch voor zover wij weten. Edmund Lauret, gitarist bij onder andere Nordmann en The Milk Factory, besloot het eens alleen uit te proberen. De man koos als modus operandi een soort zelf opgelegde lockdown: hij verdween voor enkele weken naar het Britse niemandsland rond Newcastle waar zijn roots liggen. Zo wist hij de tijd te nemen om eindelijk datgene te doen waarop hij al jaren zijn zinnen had gezet: een soloplaat maken.
Songs had de Britse Gentenaar al genoeg. Eigenlijk heeft hij altijd al zelf muziek gemaakt, meestal enkel binnen de vier muren van zijn slaapkamer. Maar Edmund is geen slaapkamerzitter; daarvoor is hij te veel verknocht aan jams met anderen. Drie extra Eurostartickets werden geboekt op naam van Stijn Engels, Trui Amerlinck en Gert Malfliet, actief bij groepen als Tsar B en Tristan en samen met hem doken ze zijn hut in op die onbestaande plek.
Daar in dat landschap van smaragdgroen gras en verkruimelde stenen muurtjes werden tien nummers opgenomen. We konden al kennismaken met “Cold Street Light” en “Canal”, en daaruit blijkt dat dit geen afdankertje van Nordmann is. De koele, scherpe gitaarklank herkennen we wel, alsook de staccato aangeslagen en lang uitgesponnen akkoordenprogressies. Leg daarover de mistroostige walm van eighties aandoende synths en je krijgt een filmisch geheel. Dit wordt afgewerkt met Laurets ijle stemmetje. Het wiebelt soms wat tussen de noten, balancerend op de dunne grens tussen net wel of net niet vals zingen. Maar omdat de man het zo beheerst doet, wordt het net interessant. Zeker met die oer-Britse tongval erbij denken we niet zelden aan Damon Albarn.
Voorgenoemde singles lieten een duidelijke stijlprint zien. Nu we ook de rest van de plaat achter de kiezen hebben, blijken ook veel andere nummers in diezelfde lijn te liggen: “Mellow Tram” is wat meer percussiegedreven en heeft een aangrijpende, lang opbouwende outro. Ook “Fia” heeft dat karakter van een eindeloze muzikale loop. “All Those Times” onderscheidt zich nog door het leuke meeknikrefrein en “Zonsverduistering gemist” door de hoekige jazzrocksolo, in de stijl van Bill Frisell of Nels Cline. Afsluiter “Glinting” mag ook zeker in dit rijtje gezet worden, al is de toon daar minder onheilspellend en meer rustgevend – twee gezichten die eigenlijk doorheen het album continu met elkaar in dialoog gaan.
Sommige nummers springen er stilistisch iets meer uit. “IJburg” en zeker “Jersey Thursday” maken er geen geheim van: Edmund houdt van sixties psychedelische muziek en weet dat in die nummers goed te vertalen naar zijn eigen geluid. Deze songs worden meer gedragen door harmonieuze zanglijnen dan door gitaarriffs. Ze roepen de sfeer op van een onbenoemd paradijs. Witte gewaden, dampende rook, vage herinneringen.
We krijgen hier dus een duidelijke signatuur van deze nieuwe Belgische aanwinst. Eentje die niet moet onderdoen voor gelijkgestemden als Elias en Flying Horseman, maar ook King Krule, James Blake of latere MGMT. Wat minder hoekig dan Nordmann, maar jammer genoeg ook soms iets te beheerst, waardoor sommige songs wat bevlogenheid missen. We kunnen besluiten dat Edmund November onze fantasie de vrije loop laat. Bij het beluisteren huilen we in het spookachtige maanlicht en spreiden onze vleugels bij het ontwaken in de waterige ochtendzon. Een rilling trekt door je lijf: november roept.
