Lucasfilm en Disney leveren met dit tweede seizoen van hun Star Wars-anthologie-animatie een resem pareltjes af. Het eerste redelijke seizoen was van de eerste tot de laatste aflevering pure Anime. Toegegeven, in breed uiteenlopende stijlen, maar allemaal wel geïnspireerd door het land van de rijzende zon. Dit tweede seizoen werd opengetrokken naar makers van over de hele wereld: Spanje, Ierland, UK, Chili, Zuid-Korea, Frankrijk, Indië, VS en slechts eentje uit Japan. Door deze meer globale kijk op het Star Wars universum, plaatst de serie zich moeiteloos naast die andere animatietopper: Love, Death & Robots.
Het eerste seizoen bevatte negen afleveringen en telde eigenlijk maar twee of drie echt sterke episodes (The Duel en The Ninth Jedi). The Duel was zeer de moeite omdat het probeerde Star Wars terug te voeren naar de esthetiek van Kurosawa, een belangrijke inspiratie voor Lucas. Nu, het oogde misschien wel een beetje als Kurosawa – zij het met ruwe lijnen – maar echt dezelfde stijl was het alleszins niet. Vergelijk het maar eens met de Kurosawa-modus die de game Ghost of Tsushima toelaat. Ja, het is zwart-wit, en ja dat ziet er heel cool uit, maar dat maakt het uiteraard nog geen Kurosawa. De tweede aflevering van dat seizoen, Tatooine Rhapsody was dan weer het absolute dieptepunt, mogelijk het allerslechtste dat Star Wars ooit voortbracht. De rest van het seizoen was OK, maar zoals gezegd te veel Anime, te weinig variatie. Seizoen 2 toont de gewijzigde aanpak al van bij het begin en valt binnen met de strafste aflevering. Sith is mogelijk het mooist geanimeerde dat dit jaar te zien zal zijn, verbluffend en meteen de lat erg hoog leggend. De meeste andere afleveringen halen ook een hoog niveau, maar enkel de laatste aflevering evenaart deze opener. Het seizoen bevat echter ook een absoluut dieptepunt qua onnozelheid. Zelfs kinderen – voor wie Star Wars nog steeds hoofdzakelijk bedoeld is – zullen of zouden hier de neus voor moeten ophalen.
– Sith (regie: Rodrigo Blaas, animatie: El Guiri – 9,5/10)
Deze aflevering speelt zich af tijdens de hoogdagen van the ‘High Republic’, de periode die voorafging aan de opkomst van de Emperor. Lola, een verdoken Sith, leeft met haar droid E2 op een afgelegen planeet. Ze gebruikt de Force om haar schuilplaats te schilderen, maar elke kleur die ze wil gebruiken, wordt zwart. Dan duikt plots haar oude Sithmeester op en manifesteert zich de onverbiddelijkheid van de ‘rule of two’. Dit verhaal is verbluffend geanimeerd, met kleuren als verfstrepen. De vechtscène is dynamisch en kleurrijk en ongezien mooie in beeld gebracht. Een hoogtepunt!
– Screecher’s Reach (regie: Paul Young, animatie: Cartoon Saloon – 8,5/10)
De studio achter deze episode is die van The Secrets of Kells, Song of the Sea en Wolfwalkers. Dit keer is het niet Tomm Moore, maar medeoprichter Young die de honneurs waarneemt, maar de typerende animatiestijl is onmiskenbaar dezelfde als die in de films van Moore. We volgen Daal en haar vrienden die het werk neerleggen en op zoek gaan naar Screecher’s Reach, een moeilijk bereikbare grot in een afgelegen gebied. De grot blijkt een test, bijna zoals we dit zagen in The Empire Strikes Back.
– In the Stars (regie: Gabriel Osorio, animatie: Punkrobot – 8/10)
Gabriel Osorio is een Chileens filmmaker die in 2015 de Oscar voor ‘Best Animated Short’ won met Historia de un Oso (Bear Story), een adembenemend mooie ontroerende parabel over de staatsgreep van Pinochet. Integraal te vinden op YouTube en de moeite waard. In de wereld van Star Wars legt hij de gevolgen bloot van de door de Emperor en diens Storm Troopers uitgevoerde genocides. Mooie animatie met een mooi verhaal, al is de boodschap te sterk benadrukt (daar waar in Historia de un Oso door gebrek aan dialoog alles puur visueel kon gesuggereerd worden). De stijl van Osorio leent zich bovendien niet al te best tot het opzetten van actiescènes.
– I am your Mother (regie: Magdalena Osinska, animatie: Aardman – 4/10)
Aardvark was ooit een toonaangevende studio die vooral in de jaren tachtig-negentig verbluffende dingen deed met stop-motion, met clips voor Peter Gabriel en Nina Simone, de eerste Wallace and Gromit kortfilms en Chicken Run. Daarna ging het pijlsnel bergaf en klampten ze zich vast aan dezelfde – nu toch wel flink gedateerde – esthetiek. Osinka maakte voordien stop-motions die dichter aanleunen bij wat Del Toro recent deed met Pinnochio. In de samenwerking met Aardmanstijl wordt het allemaal vis noch vlees en oogt het superglad en ongeïnspireerd. Het verhaal over een tiener die zich schaamt voor haar moeder maar dan toch met haar een race wint, is iets van dertien-in-een-dozijn.
– Journey to the Dark Head (regie: Hyeong Geun Park, animatie: Studio Mir – 8,5/10)
Deze Zuid-Koreaanse studio is zeer actief voor Amerikaanse series en films. The Boondocks, Voltron, Harley Quinn, … maar ook de mooie Chinese animatie Big Fish & Begonia (een land dat aan een inhaalbeweging bezig is op animatievlak). Een monnik en een Jedi leren dat licht en donker elkaar nodig hebben om in balans te blijven.
– The Spy Dancer (regie: Julien Cheng, animatie: Studio La Cachette – 8,5/10)
Deze studio maakte ook al de aflevering Soul Sucker voor het eerste seizoen van Love, Death & Robots, maar overtreft die met deze The Spy Dancer. Dit is een adembenemende dans in een geliefkoosd cabaret voor bezetters van het Rijk dat bijna ontspoort door een trauma uit het verleden. Regisseur Cheng werkte als animator eerder mee aan het mooie Ernestine & Celestine (van de mensen achter Panique au village) en aan het geweldige Primal van animatiemeester Genndy Tartakovsky. Alles straalt eenzelfde soort dynamiek uit als de geweldige strips van Pierre Alary (Silas Crowey en Belladonna).
– The Bandits of Golak (regie: Ishan Shukla, animatie: 88 Pictures – 5,5/10)
Ishan Shukla is een ongelooflijk talent. Zijn kortfilm Schirkoa is een pareltje (al ontspoort het verhaal op het eind een beetje met de Beëlzebub). Zijn stijl is eerder alternatief Westers, en toch komt hij hier met een ‘Indische’ stijl op de proppen die niet volledig spoort met Star Wars. Het is wel uitkijken naar de langspeler die hij van Schirkoa aan het maken is (met stemmenwerk van reuzen als Gaspar Noé en Lav Diaz).
– The Pit (regie: Le Andre Thomas & Justin Ridge, animatie: D’art Shtajio & Lucasfilm – 6/10)
Opnieuw zo een vis-noch-vleesaflevering. De enige Japanse studio in het rijtje, maar met twee uiteenlopende regisseurs. Eentje uit het festivalcircuit met een resem kortfilms, de ander die z’n sporen verdiende in het minderwaardige Star Wars: The Clone Wars (niet te verwarren met het fantastische Star Wars: Clone Wars van Tartakovsky) en Star Wars: Resistance. Het pakt niet echt. Idee voor het verhaal zit goed, maar de uitwerking bevat inhoudelijk en visueel nog wat te veel klonters.
– Aau’s Song (regie: Nadia Darries & Daniel Clarke, animatie: Triggerfish – 9/10)
Een ongelooflijk bewijs van het feit dat een aanpak die je niet associeert met Star Wars wonderwel kan werken en in één keer de Galaxy Far Far Away injecteert met een portie essentiële poëzie en schoonheid. Op een planeet waar de belangrijke Kyber kristalmijnen zich bevinden, dreigen al de kristallen te bezwijken voor de ‘dark side of the force’, maar een kind van de lokale bevolking keert ze met haar gezangen allemaal naar de ‘light side’.
Samengevat is dit dus een samenraapsel van verschillende stijlen, gebracht door allemaal nieuw animatietalent. Sommige combinaties van regisseur met animatiestudio, of regisseur met Star Wars-materiaal, werken niet, maar wanneer het wél klikt, levert het wonderlijke mooie afleveringen op die aantonen dat Disney de live-action-langspeelfilms best laat voor wat ze zijn, en beter ten volle focust op animatie.
Star Wars – Visions is te zien op Disney Plus
