Wie is Boba Fett? Waarom is een bijna onbeduidend nevenpersonage van bijna 40 jaar oud zo iconisch. Boba Fett verscheen voor het eerst in de alom verguisde tv-film: The Star Wars Holiday Special. Een special waar Lucas niet bij betrokken was en die in de pre-internettijden bijna legendarische proporties kreeg omdat het zo slecht was. Het ontlokte Lucas ooit de uitspraak: “If I had the time and a sledgehammer, I would track down every copy of that show and smash it.” Al bleek deze uitspraak meer ‘legend dan fact’. De echte uitspraak zou zijn geweest: “That’s one of those things that happened, and I just have to live with it.” Het is triestig dat deze serie rond dit icoon bijna The Holiday Special van de wansmaaktroon stoot.
Boba Fett dook in deze The Holiday Special uit 1978 op in een kleurrijk metalen pak van blauw, geel en rood. Deze look was een creatie van Joe Johnston, die later zelf enkele succesvolle films regisseerde (o.m. Jumanji en Captain America: The First Avenger). Boba Fett kende zijn grote doorbraak in The Empire Strike Back – voor wie de tel nog bijhoudt is dat ondertussen Star Wars Episode V. Hij komt amper in beeld, maar elke seconde was meer dan genoeg om zijn door de ‘action figures’ al superpopulaire reputatie volledig waar te maken. Supercool, maar vooral, hij was ‘badass’. Een man van weinig woorden (Lucas baseerde hem om Clint Eastwoods’ The Man with No Name uit de Leone-westerns) die duidelijk zelfs Darth Vader kon intimideren. De cassante manier waarop Fett hem antwoordt: ‘As you wish,’ maakt meteen duidelijk: zelfs Darth Vader let op zijn tellen met Boba Fett.
Daarna kwam de val. En wat voor een val. In Return of the Jedi uit 1983, viel Boba Fett door toedoen van Han Solo in de muil van de Sarlacc, een grote vleesetende worm met scherpe tanden en tentakels. Dit was zijn einde. Star Wars keerde terug met prequels en sequels om de Skywalkersaga af te werken. Boba dook wel als kind op in een van de prequels en we zagen daar hoe hij pak van zijn vader erfde.
Star Wars werd in 2012 opgekocht door Disney en nieuw wonderkind Jon Favreau, die het miljardenspektakel MCU succesvol in gang had gezet met Iron Man, kreeg de sleutels tot het televisierijk. Hij creëerde de show The Mandalorian, die een groot succes werd. Favreau keerde terug naar de roots van Star Wars: die combinatie van western en samoerai in een ‘serial’. Deels cowboy Eastwood, deels samoerai Mifune, deels geript van de manga Lone Wolf and Club werd deze serie een onverwachte hit.
Elke fan zat op het puntje van zijn stoel, want Boba Fett droeg toch het pak van de Mandalorian, dit mythische volk uit de saga?! Al was Boba nooit een Mandalorian. Zijn vader, Jango, ja, die wel. Maar zoals we weten uit de prequel Attack of the Clones, is Boba een kloon van zijn vader. De alfakloon. Alle stormtroopers komen ook voort uit dezelfde bron en zijn dus eigenlijk allemaal zijn broers. De narratieve problemen dat dit met zich kan meebrengen als je het logisch analyseert, worden gelukkig nooit aangeraakt in dit universum. Zowaar, in het tweede seizoen van The Mandalorian dook plots Boba Fett op als special guest! Hij was op zoek naar zijn outfit en werd hierin geholpen door de Mandalorian Din Djarin. De reeks The Mandalorian werd in dit seizoen opgebouwd rond ettelijke spectaculaire cameo’s. Die van Boba Fett in een door Roberto Rodriguez geregisseerde episode (die dan prompt de spin off The Book of Boba Fett mocht leiden). Alle aandacht ging echter naar de ‘deus ex machina’ Luke Skywalker, een grotendeels uit ‘deep fake’ opgetrokken Mark Hamill (toevallig rond dezelfde periode als Scorceses The Irishman, maar via een niet vergelijkbaar ontwikkelde ‘de-aging’).
De serie draagt strategisch als titel The Book of Boba Fett (elke aflevering wordt een hoofdstuk genoemd) omdat het zodoende makkelijker is om plots ettelijke afleveringen – herstel hoofdstukken – het niet meer over Boba Fett te hebben, maar over de uit de hand gelopen cameo’s. Aflevering 5 en 6 gaan over de Mandalorian Din Djarin en een groot deel van aflevering 6 is gewijd aan Luke Skywalker die baby Yoda Grogu traint. Waarom? Als ellendig lange overbrugging naar seizoen 3 van de hoofdreeks? Niemand bij Disney of Lucasfilm zal hier een antwoord op willen geven. Net zomin als iemand daar zal willen uitleggen waarom Boba Fett plots niet meer dezelfde Boba Fett is van weleer… Nochtans pikt het verhaal op bij hoe hij de Sarlacc uit Return of the Jedi overleefde, werd gered door de Sandpeople (u weet wel, die ‘barbaarse’ woestijnnomaden die bijna Luke Skywalker doodden in Star Wars, ei zo na werden uitgemoord door Anakin in een van de prequels en nu gerehabiliteerd worden tot een spiritueel volk dat in symbiose leeft met de simpele natuur). Hij keert terug naar Mos Eisley om het machtsvacuüm dat in de onderwereld ontstond na de dood van Jabba The Hutt over te nemen. Vermoedelijk is de juxtapositie tussen hoe hij in het heden de nieuwe ‘crime lord’ wordt en in flashbacks de waarden van het simpele leven en menselijkheid ontdekt bij de Sandpeople met een reden zo opgebouwd. Maar het snijdt geen hout. Het zou moeten verklaren waarom de ooit ‘badass’ Boba Fett plots in zit met de mensen van Mos Eisley. Het druist echter in tegen elke karakterlogica. Het past natuurlijk wel perfect in het conservatieve zelfbedrog dat steeds meer hoogtij viert in tv en film.
Toen Lucas de originele trilogie maakte, kon een slechterik nog een slechterik zijn zonder meer. Sinds Disney in 2012 Lucasfilm opkocht is ook Star Wars onderhevig aan de Disneydoctrine van ‘geld boven alles’. Disney beseft dat slechterikken cooler en populairder zijn dan de helden, dus maken ze nu films en shows waarin ze de slechteriken herinterpreteren als aaibare protagonisten (zie bijvoorbeeld Cruella De Vil, Maleficent, maar ook binnen het MCU gebeurt het). Dit lot ondergaat dus ook de coolste figuur uit de ‘Holy Trilogy’: herleid tot your ‘friendly neighborhood’ premiejager. Sommige zaken blijven wel de moeite: net als in de hoofdreeks The Mandalorian staan de special effects ook hier overeind. Beide reeksen hadden een budget van om en bij de 100 miljoen dollar per seizoen en dat wordt ook getoond. In het planeethoppende The Mandalorian introduceerde men het innoverende systeem van ‘Led wall’ in plaats van ‘green screen’. Die bieden een geweldige meerwaarde voor het uiltichten van voor- en achtergrond. Hierdoor vloeien die nog beter in mekaar. Al heeft The Book of Boba Fett minder locaties waardoor veel meer echte sets werden gebouwd. Waar The Book of Boba Fett echter mee kan uitpakken is de steeds meer op punt gestelde ‘de-aging’ techniek. Die is hier indrukwekkend. Disney zet al een paar jaar in op deze techniek. Eerst was er wat geëxperimenteer met Robert Downey Jr., Michael Douglas en Samuel L. Jackson in het MCU en parallel liep de opmerkelijke herrijzenis van Peter Cushing in Star Wars: Rogue One. Maar het eerste echte succes was Luke Skywalker in The Mandalorian: hij zag eruit zoals ten tijde van Return of the Jedi. Of toch bijna… De (bijna-) deepfake van Luke was nog iets te dicht bij de ‘uncanny valley’, maar alvast pakken beter dan wat we eerder zagen. Disney verzekerde zichzelf vervolgens van de nodige expertise door YouTuber ‘Shamook’ in dienst te nemen.
Shamook heeft op zijn kanaal met bijna basic huis-en tuinsoftware verbeterde versies van ‘de-aging’ uitgebracht van Luke in The Mandalorian (maar bv. ook van die in The Irishman drastisch verbeterd). In zowel The Mandalorian als in The Book of Boba Fett is Luke Skywalker een bijna-deepfake waarbij Mark Hamill betrokken was als primair referentiemodel, waarna een acteur met de juiste lichaamsbouw de jonge versie speelde. Op zijn gezicht wordt dan de jonge snuit van Luke geplakt. In The Mandalorian was het nog wat statisch en liet het resultaat nog ruimte voor verbetering toe, vooral rond de mond, ogen (de dofheid) en ook met deze techniek stelde zich hetzelfde probleem als in The Irishman: de hals. Toen de mensen van Lucasfilm/Disney de bewerking van Shamook zagen werd hij prompt in dienst genomen. Het resultaat in aflevering 6 van The Book of Boba Fett is verbluffend. Voor elke Star Wars fan pure magie. Weg het gênante moment van de vorige pogingen. Wat hier is bereikt is een gigantische stap voorwaarts. Dit is de grote verandering. Nu zit niets nog Disney in de weg om decennialang films of series te maken waarin het personage eeuwig dezelfde leeftijd behoudt, terwijl de acteur op de achtergrond echt ouder wordt.
Het is dan ook wel ergens wel verrassend dat voor een reeks gestoeld op vooruitstrevende computereffecten, net Roberto Rodriguez de showrunner werd. De man heeft ervaring met ‘over the top’ effecten (Spy Kids en Alita: Battle Angel), maar hier leunt zijn aanpak soms visueel meer aan bij ouderwetse ‘stop motion’ van iemand als pionier Ray Harryhausen. Zijn Star Warsverhaal heeft opnieuw een pulpkarakter in plaats van de verfoeilijke gladheid die we zagen in de J.J. Abrams sequels. Helaas paart hij deze charme aan enkele gênante nieuwe elementen: verhaallijnen zoals we de afgelopen twintig jaar al te veel zagen, de dokter met dreadlocks op een trancebeat alsof we in The Matrix zitten, maar vooral een motorbende in episode 3. Deze aflevering moet zowat het absolute dieptepunt zijn van alles wat Star Wars ooit voortbracht (en laten we eerlijk zijn, op dat gebied is er de laatste jaren genoeg competitie).
Een aantal aflevering zijn de moeite, als is het frappant dat deze reeks problemen heeft met interne stijlbreuken toch het soort coherentie waar dure Amerikaanse series doorgaans behoorlijk goed in scoren. Eigenlijk is er maar één enkele episode die er echt bovenuit springt en dat is die geregisseerd door Bryce Dallas Howard. Zij doet tenminste een geslaagde poging het narratief overzichtelijk en deftig te ensceneren. Al bij al is The Book of Boba Fett dan ook de nieuwe lege doos bovenop de stapel lege dozen waarin Disney de laatste tien à vijftien jaar grossiert. De ultieme conformistische ‘mal’ van Disney die ervoor heeft gezorgd dat een groot deel van het publiek echt gelooft dat wat ‘the house of the mouse’ doet grensverleggend en vernieuwend is en niet meer wil inzien dat de werkelijke boodschap die in MCU, de animaties en nu ook in Star Wars steekt, op alle vlakken conservatief revisionisme, commercieel cynisme, vervlakking, racisme en discriminatie in de hand werkt. Het is het bekend kleurenblind samenraapsel van stijlen en invloeden zonder cohesie. Boba Fett was ooit de coolste, meest badass motherfucker uit de ‘galaxy far far away’. Nu is hij een Disneyknuffelpop voor onder de kerstboom.
