De zoon zijn van een beroemd artiest is niet noodzakelijk een geschenk wanneer het erop aankomt een eigen visie en carrière uit te bouwen binnen dezelfde kunststroming waarin de vader (of moeder waarvoor die stelling evengoed opgaat) actief was, of vaak nog is. Als je dan Brandon Cronenberg heet – zoon van de cineast achter Crash, Dead Ringers, A History Of Violence, The Fly en ga zo maar door – en je gaat dan ook nog eens films draaien die zoals Possessor toch op zijn minst te situeren zijn binnen hetzelfde genre, dan is het evident en zelfs onvermijdelijk dat er vergelijkingen zullen gemaakt worden.
Om dus maar meteen met de deur in huis te vallen: ja, Brandon Cronenberg werkt absoluut in een register dat enigszins lijkt op dat waarin zijn beroemde vader een hele carrière lang werkte. Daar komt bij dat diens nogal specifieke label van ‘body horror’ zeker ook kan geplakt worden op het werk van Cronenberg Jr. Dat gezegd zijnde, mag daar meteen aan toegevoegd worden dat al bij eerder werk bleek dat de zoon daarmee absoluut niet gewoon doorslagjes aflevert van vaders films en met Infinity Pool blijkt zelfs dat Brandon Cronenberg als cineast echt wel zijn eigen stem gevonden heeft. Het resultaat is een film die – jawel – gerust naast sommige werken van David Cronenberg kan staan, en dat zowel thematisch als visueel.
De plot van Infinity Pool opent met een koppel dat op reis is in een fictief Oost-Europees land dat duidelijk een van die door de tijd vergeten staten is waar een soort schemerzone bestaat tussen voormalig communisme en nooit echt gerealiseerd kapitalisme of democratie. De man (Alexander Skarsgård) is een schrijver die lang geleden een enkel boek publiceerde waar niemand blijkbaar interesse in had en nu al jarenlang zonder succes poogt een tweede literair werk uit te brengen. De vrouw (Cleopatra Coleman) beschrijft zichzelf als ‘een liefdadigheidsorganisatie’ en het is duidelijk dat zij de financiering voorziet van het luie en verveelde leven dat beiden leiden. Dat alles verandert wanneer ze een ander koppel leren kennen en dan vooral de uitdagende vrouw (Mia Goth, alweer steengoed) die een van de weinige zelfverklaarde fans is van het boek dat de schrijver afleverde. Ondanks een strikt verbod om het dure resort waar ze verblijven te verlaten, trekt het viertal erop uit voor een trip die verkeerd afloopt: ze rijden een jongeman aan en de politie verklaart doodleuk dat in dit land de enige straf daarvoor executie is. Alleen blijkt dat het voor de juiste prijs mogelijk is een kloon van jezelf te laten ‘kweken’ en die te laten executeren in jouw plaats.
Die lange uiteenzetting van het aanvankelijk moeilijk te doorgronden concept is op zichzelf al een les in grote mise-en-scène. Cronenberg maakt gebruik van composities die voortdurend uit evenwicht zijn en plaatst personages, gezichten en voorwerpen in vreemde verhoudingen binnen het totale beeldkader. Een ingreep die niet alleen een inherent soort onrust met zich meebrengt, maar die ook – bijvoorbeeld in het overweldigende tableau net vóór de executie – ervoor zorgt dat de beelden die wel symmetrisch opgebouwd zijn sterk aan impact winnen. Door van bij het begin die conceptuele benadering te volgen, introduceert de film in zowel vormelijke als inhoudelijke taal de elementen die we nodig hebben om vervolgens de rest van de prent te kunnen duiden. Stap voor stap ontwikkelt zich immers een soort variant op The Picture Of Dorian Gray, waarin reflecties – of het ontbreken ervan – maskers en verhoudingen tussen jezelf en anderen, of kopieën van jezelf, een cruciale betekenis krijgen. De beeldregie die zaken ontzegt aan de kijker of net benadrukt, krijgt dan plots eveneens een nieuwe betekenis en bouwt mooi op naar een knappe bespiegeling die op meerdere niveaus werkt. Oppervlakkig gezien is dit een kritiek op hoe rijke westerlingen de hele wereld als een ‘infinity pool’ zien waaruit eindeloos kan geput worden voor het bestendigen van het eigen hedonisme, maar daaronder schuilt een veel boeiender traktaat over het ‘masker van de eigen identiteit’ en hoe dat zich verhoudt tegenover het ‘portret’ dat de echte eigenheid van een persoon weergeeft. Zoals bij Dorian Gray is er immers een hoge prijs die betaald wordt voor het gebruiken van de ‘infinity pool’ , de onbegrensde mogelijkheden, die een dergelijk portret – in dit geval een kloon – biedt.
Die wat zwaarwegende ideeën worden gevat in een film die bewust wil provoceren (de versie in de bioscopen is de ietwat gekuiste R-rated kopij, niet de NC-17 die op Sundance getoond werd, maar die ongetwijfeld naderhand wel op disc zal verschijnen) en dat doet met veel brio en durf. Dat dat ook nog eens allemaal verpakt zit in een intelligente filmische vorm, toont aan dat Brandon Cronenberg de stap gezet heeft om veel meer te zijn dan enkel ‘de zoon van’. Infinity Pool is zonder meer een voltreffer en dan doet het weinig ter zake of een familienaam zorgt voor associaties of niet.
Infinity Pool is en België slechts beperkt te zien in het kader van het Raging Summer programma van CineyFlagey: https://www.flagey.be/fr/activity/10499-infinity-pool-brandon-cronenberg
