‘We wilden vrij zijn, als een goudkleurig palomino-paard in de woestijn; gewoon plezier hebben en positief in het leven staan.” En dus maakte First Aid Kit de vierde variatie op hetzelfde thema. Omdat vrij willen zijn niet hetzelfde is als vrij zijn. Palomino is een plaat die veilig binnen de gebaande paden blijft.
Sinds First Aid Kit met tweede plaat The Lions Roar voor country koos, wordt het roer ferm op koers gehouden. En dat is jammer. Want hoe mooi de songs sindsdien klonken als de zusjes Söderberg in vorm waren – we zwijgen even over de soms al te suffe americanaballads – echt spannend werd het nooit meer. Ook deze vijfde is opnieuw meer van hetzelfde, zij het dan wat minder doordrenkt van liefdesverdriet dan de vorige, beetje meer pop aan de randjes.
Toch: zelfde laken, zelfde pak. Verwacht geen onverhoeds ingeslagen nieuwe richtingen, zo laat opener “Out Of Time” meteen horen. Het is meteen duidelijk dat nu Klara Söderberg haar gebroken hart heeft doorgeslikt, het duo opnieuw aanknoopt bij het geluid van commerciële doorbraak Stay Gold. Het tempo mag naar boven. Beetje Fleetwood Mac ook, maar dat geven de zussen probleemloos toe, en ze vervolledigen de bijsluiter: het is niet erg dat u op Palomino ook al eens aan Tom Petty of George Harrison zult denken. Ook eerste single “Angel” is het soort West-Coastpop waar de zon op heeft geschenen, zelfs al kwam het tot stand in een Zweedse studio.
De beste drie zitten verspreid. “Ready To Run” is de klassieke ballad, vol smachtende samenzang. Je hoort dat het duo zich heeft gespiegeld aan het goud van de jaren zeventig; Carole King, om er maar eentje te noemen. In “The Last One” wordt daar nog een zwierige orkestratie tegenaan gesmeten, terwijl Klara smacht: “I want you to be the last one I ever love”. Het gaat beter met haar, dank u, en het beste bewijsstuk is misschien wel de heerlijke slottrack “Palomino”.
En toch hangt Palomino – de plaat – het soms uit. Het zijn de maniërismen die er soms te veel aan zijn. De “my my my”’s in “The Last One”, het ge “mmm-mmm” in “Wild Horses II” dat zelfs Simon & Garfunkel wat te zeemzoet zouden hebben gevonden. Het verhaal van dat laatste nummer, een ongemakkelijke roadtrip terwijl een relatie uit elkaar valt, wordt herleid tot het slaapverwekkend dispuut wie nu de beste versie van dat nummer heeft gemaakt: Rolling Stones of Gram Parsons? Geeuw.
First Aid Kit is nog altijd niet uit zijn ‘starry eyed fangirl’-fase gekomen. Nog altijd loopt het liever de voorbeelden achterna dan daarmee iets spannend eigenwijs mee te doen. “Turning Onto You”? Je kunt van de seventies natuurlijk ook een pastiche maken, maar het had niet gemoeten. Lees ons niet verkeerd: de Söderbergs zijn hier goéd in, maar het is soms zo in de schoenen van anderen lopen dat je er een besparingstruc in vermoed. En zo is ook “Nobody Knows” de ballad te veel in mid-albumdrijfzand, waar ook een T-Rex-riffje “A Feeling That Never Came” niet uit kan redden.
Kortom, laat ons nog eens een ouderwetse conclusie schrijven. Zo eentje van het niveau van onze klasleraar ter hoogte van het derde middelbaar. ‘First Aid Kit kan het, maar moet het ook wel willen.’ Palomino is autopilot, en dat mag dan wel veiliger aanvoelen dan wat Tesla op dat vlak te bieden heeft, het blijft voorspelbaar. Kunnen we volgende keer misschien eens verrast worden?
