Ah, heerlijk, de heren van MDCIII over de vloer hebben. Geen geleuter over het weer of de vertraagde trein, maar meteen door naar de essentie. Op hun nieuwe plaat Drawn In Dusk doet de groep waar het zo goed in is: diep boren in onze ziel, tot bij het meest naakte onderbewustzijn. Een onderzoek in zeven bewegingen. Ben je er klaar voor? Of toch maar liever door de foto’s van je weekendje Blankenberge gaan?
Ik moet uw innerlijke Latinist even teleurstellen: MDCIII is geen verwijzing naar de Romeinse uitdrukking voor het jaartal 1603. Het gaat hier wel degelijk om het trio van Mattias De Craene, de saxofonist die genietbare dissonanten aflevert bij de jazzrockband Nordmann. Nu, net zoals je in je eentje niet fietsen kan op een tandem, kan je ook niet alleen een trio vormen. De rangen worden gesloten door drummers – ja, twee stuks – Simon Segers (Black Flower, De Beren Gieren) en Lennert Jacobs (The Germans). Een line-up waarbij wij durven vermoeden dat dit beter zal klinken dan een gezellig stoffige-zolder-hobbyprojectje.
Al snel nadat Nordmann met de eerste releases kwam, liet ook dit zijspan van zich horen. In 2018 was er het album Dreamhatcher waarmee de heren het schopten tot op de hoogste schavotjes van het Belgische jazzlandschap. Zie bijvoorbeeld hun geweldige passage dat jaar op Jazz Middelheim, die helaas ingekort moest worden door het te lang dralen van de voorgaande act – niet netjes, Black Star. In een uitgeklede bezetting van enkel drum en houtblazers nemen ze de luisteraar mee naar de essentie van hun muziek. Uitgepuurde, bezwerende mantra’s, in navolging van onder andere John Coltrane.
Op datzelfde elan gaat het trio verder op de nieuwe plaat, Drawn In Dusk. Een meeslepend verhaal waarvan de hoofdstukken eerder muzikale belevingen zijn dan songs, recht naar het donkere hart van de jungle in je hoofd. Het trio weet met behulp van een rist houtblazers, percussie en wat elektronische hocus pocus zo onaards te klinken dat we vanaf de eerste maat op opener “Minator” vergeten dat we hier naar muzikanten van vlees en bloed luisteren. Hogere sferen die ons meer doen denken aan Dijf Sanders – een ander raspaard uit de W.E.R.F.-stal – dan aan Nordmann.
Elk van de zeven muziekstukjes weten ons op een andere manier te vervoeren, waardoor de trip nooit eentonig wordt. Zo zijn er de meer meditatieve nummers, opgebouwd uit in- en uitwaaiende echo’s van saxofoon op “Minator” en “Signmen”, geflankeerd door sluipende rituele dansen “Mineral Palace” en – onze persoonlijke favoriet – “Hasslebanks”. Af en toe eist een van de partijen in deze amorfe muzikale brei de hoofdrol op. De Craenes doldwaze sax steekt zijn doldwaas gelaat boven het maaiveld in “Yscan” en “Rain March” laat het drumcreatuur Segers-Jacobs uit de duisternis treden. Nu, het gebrek aan afgebakende nummers zorgt ervoor dat je echt helemaal moet gaan zitten om deze plaat ten volste tot zijn recht te laten komen. We twijfelen er dan ook niet aan dat dit werk live veel dieper zal doordringen.
MDCIII doet hier exact wat we van hen mogen verwachten of hopen: een compromisloos album maken dat ons meeneemt op een spirituele jazztrip richting onbestaande plekken. Persoonlijk zijn wij misschien iets meer fan van het werk van Nordmann waar de nummers meer riff-gedreven zijn. Maar goed, wie zijn wij, verwerpelijke rockgroep-knuffelaars! Neen, laat deze Drawn In Dusk zeker niet links liggen: misschien treed je uit jezelf voor een dik half uur, misschien word je doodziek. Valt onmogelijk te voorspellen. Het is in ieder geval iets wat je lijf niet licht zal vergeten. Het hoeft niet elke dag een microgolfmaaltijd te zijn, toch?
