Dag Twee
Er is net een frisse bui gepasseerd als we de Stekense weide weer opwaaien. Het stof en zand is nog steeds in overvloed aanwezig, maar alla, we zijn hier niet om zandkastelen te bouwen.
Eerlijk? Er waren twijfels over Admiral Freebee. OK, Tom Van Laere heeft een ijzersterkte livereputatie gebouwd op gitaarrock, country en Americana, maar op zijn laatste album The Gardener liet hij een andere, meer elektronische kant van zichzelf zien.
Niet getreurd echter, Van Laere is gekomen om het publiek wakker te schudden na het middagdutje en doet dat met veel kabaal en bravoure. Ook de begeleiding is minimaal: naast Van Laere staan enkel een gitarist, een drummer en een keyboardspeler op het podium. Dat laatste instrument wordt niet door Senne Guns bespeeld. Nee, Van Laere heeft de jonge belofte Nina Kortekaas (zangeres die ook onder het alter ego Noa Lee optreedt) onder zijn vleugels genomen. Hij is blijkbaar een bewonderaar van de jongedame, want hij geeft haar meerdere kansen om haar talenten tentoon te spreiden. En die neemt ze met beide handen.
Dat wakker schudden gebeurt trouwens maar geleidelijk. “No One Can Stop Me Now” lokt al wat reactie uit, maar het is “Einstein Brain”, met nieuwe arrangementen en verfrissende tempowisselingen, die de tent wat doet bewegen. “Bad Year For Rock ’n Roll” is nog zo’n voltreffer, en “Always On The Run” doet iedereen (eindelijk) overstag gaan.
Een goedgezinde Van Laere zet dan toch nog even met “Rags ’n Run” de puntjes op de i. Er moet nog steeds rekening gehouden worden met den admiraal.
Na de oude honden is het de beurt aan de iets minder oude exemplaren. Stikstof is al ruim tien jaar bezig, maar lijkt pas met hun laatste album wat meer naambekendheid te krijgen. Ligt dat aan de nieuwe (grote) platenmaatschappij, of is hun boodschap na jaren en jaren hameren eindelijk doorgedrongen? Feit is dat de tent heel snel gevuld raakt: niet alleen de jonge veulens staan vooraan, ook iets minder jonge veulens zijn wel eens benieuwd wat die Brussels ketten te vertellen hebben.
En dat dat veel is, blijkt ook op Familie boven alles. En dat die jonge veulens dat hele album kunnen meebrullen. “Alles Kapot”? Misschien wel ja, maar Zwangere Guy en Jazz Brak laten het niet (te veel) aan hun hart komen. Ze zijn gekomen om hun boodschap te prediken en om de tent af te breken, dixit Zwangere Guy. Niet echt natuurlijk, want als het overenthousiaste publiek vooraan iets te enthousiast blijkt te zijn, maant hij ze tot kalmte aan, “want we hebben nog een half uur te gaan”. Eerst en vooral brengt Stikstof een boodschap van verdraagzaamheid en broederschap. Want ja, “Familie boven alles”. Het kolkt, bruist en dendert daar vooraan, en dat is goed. Magnifiek en magisch zelfs.
De appel valt niet ver van de boom. En dus willen we wel eens zien of Inhaler de moeite waard is. Zanger Elijah Hewson heeft namelijk een bekende pa (tip: zijn artiestennaam is Latijns voor ‘goede stem’). Is het rocky pop of poppy rock? ’t Is alleszins niet slecht, maar niet bijster origineel. De tienermeisjes vallen bijna in katzwijm nog voor Hewson en co op het podium verschijnen, en ook dat is geen goed teken. Niet dat ze slecht spelen, of zelfs niet op elkaar ingespeeld zijn, maar de songs zijn iets te luchtig en te lichtvoetig om heel lang te boeien. Live klinkt Hewson trouwens minder als zijn beroemde pa, alleen op “My Honest Face” is het overduidelijk.
Nee, overgaan tot de (rock)orde van de dag dan maar: Triggerfinger. Net als Noordkaap de dag voordien een verrassende headliner, temeer omdat ze “geen nieuwe songs, geen nieuw album en geen nieuw kostuum hebben”, dixit Ruben Block. Maar niet getreurd, ook zonder nagelnieuw materiaal hoeft het trio maar een paar akkoorden aan te slaan vooraleer de aanwezigen overstag gaat. En ja, monsieur Paul is er niet bij, wegens “minor medical issues”, maar hij wordt prima vervangen door de stoïcijns kijkende Geoffrey Burton.
Wat volgt is een overzicht van de vele magistrale songs die Triggerfinger al uitbracht sinds 2004: “Is It?”, het funky “All This Dancing Around” met trage intro, “By Absence Of The Sun”, of nog de hipshaking song “Colossus”.
Bij elk nummer wordt het publiek enthousiaster, Mario Goossens vuurt iedereen constant aan, Ruben Block duikt zelfs even het publiek in en Geoffrey Burton staat rustig bassend te genieten. Dit was er eentje om in te kaderen, een energiek feest voor zowel het publiek als de muzikanten. Het zijn duidelijk de oude rockgiganten die nog steeds het mooie weer maken in Belgenland. Maar pas op, want de jongere goden staan al flink aan de deur te morrelen.
