It was a monday, not tuesday, wednesday, thursday or friday dat Kurt Vile en zijn Violators naar OLT Rivierenhof kwamen om hun prima nieuwe album (watch my moves) voor te stellen met een show die goed stand hield in omstandigheden die verre van ideaal waren.
Als er iemand onze soundtrack bij de voorbije hete zomer heeft geschreven, is het wel Kurt Vile met (watch my moves)geweest, een plaat even loom als onze met rondlummelen en naar verkoeling zoeken gevulde dagen tijdens een van de afgelopen hittegolven. Zelfs luchtgitaar spelen lukte nog zonder al te veel zweterige inspanning, want armzwaaien vraagt dat lieflijk huppelende gitaarlijntjes imiteren nu ook weer niet.
Tussen opener “Palace of OKV in Reverse” en bisnummers “Like Exploding Stones” en “Cool Water” werd gul uit dat laatste album geput, aangevuld met ouder werk uit vooral Bottle It In (“Loading Zones” of “Check Baby”) en nog enkele oude klassiekers (“Runner Ups”). Stipt om negen uur begint de band eraan in een uitverkocht OLT. Laat niemand nog beweren dat langharig tuig nooit op tijd opdaagt, of geen manieren heeft, want Vile bedankt ons meermaals beleefd, neemt de tijd om Violator Adam op diens verjaardag in de bloemetjes te zetten en toont ons zijn liefde in zijn bindteksten – ook al bestaan die dan vaak uit niet meer dan een welgemikt en door het publiek gretige beantwoord ‘thank you’ of ‘whoow!’
Er schuilen twee harten in Kurt Vile. Eén klopt voor de country van Hank Williams en Marty Robbins waarin alledaagse observaties en besognes absolute waarheden en wereldproblemen worden, zoals in “Flying like a Fast Train”: ‘cooped up creature of discomfort can’t touch a thing / so I take a walk ‘round the block’. Het was van een uitermate simpele schoonheid. Het andere hart klopt voor Neil Young en hoor je bonken wanneer Vile tijdens “Bassackwards” zingt ‘I was on the beach’ of wanneer hij in “Check Baby” zijn gitaar berijdt zoals Young zijn Old Black temt en venijnig laat zoemen van de feedback. Pas na acht minuten gaat de storm liggen – althans op het podium. Er hangt ondertussen elektriciteit in de lucht: tijdens “Hey Like a Child” steken de bomen rondom het amfitheater dreigend af tegen de door het weerlicht geteisterde hemel.
Regenjassen en paraplu’s worden bovengehaald om de t-shirts en flanellen hemden in het publiek te bedekken, maar het mag niet veel baten. We worden getrakteerd op een regenbui van Woodstock-achtige proporties, maar – zoals dat althans ook was in die eerste editie van ‘69 – dat kan de pret niet drukken, zeker niet wanneer de energie in stijgende (nu ja, met die lijzige présence van Vile kan je moeilijk hopen op een ontploffing) lijn gaat tot we met “Waking on a Pretty Day” het hoogtepunt van de set hebben bereikt. Mooi in al zijn ironische pracht was zelfs de regen tegen dat moment gestopt, konden we terug focussen op meezingen met die lekker laconieke ‘yeah yeahs’ en ons bedenken dat deze backingband strak de teugels vast houdt wanneer Vile hier de akoestische gitaar voor zich neemt. Het nummer rolt lekker verder als een steppekruid over de prairie, waarna we getrakteerd worden op een plagerig opgebouwd en hartelijk verwelkomd “Pretty Pimpin’”. Vile koestert de wens om minstens één wereldhit te schrijven en met dit nummer (in de commentaren onder de Youtubeclip omschreven als het ‘muzikale equivalent van crack’) zou hij een goede kanshebber hebben, op voorwaarde dat het met vuur wordt gespeeld. Vanavond voelde het eerder aan als een verplicht nummertje. Jammer.
Dit optreden heeft vanavond de wereld niet veranderd, daarvoor zaten de omstandigheden niet mee. Het publiek is niet helemaal wild gegaan – zelfs zonder het slechte weer leent de muziek zich daar sowieso niet toe – maar het feit dat zoveel mensen dapper vooraan zijn blijven staan om de regen te trotseren, wil veel zeggen over de liefde die ze koesteren voor deze sympathieke band, die ondanks de omstandigheden hun mooie nummers warm deed opgloeien. Een ding is echter zeker: de zomer is nu wel echt voorbij.
