La Nuit du 12, een Frans-Belgische co-productie van Dominik Moll (niet de minste na films als Harry, Un Ami qui vous Veut du Bien en Intimité) heeft het potentieel om de opvolger van Twin Peaks te worden, maar draaide helaas uit op een extra lange aflevering van Witse.
Tijdens de nacht van 12 oktober 2016 verlaat Clara (Lula Cotton Frapier) nietsvermoedend het huis van haar vriendinnen. Buiten een blaffende hond en een eenzame zwarte kat, is het straatbeeld verlaten. De spannende muziek kondigt een zwakke ‘jump scare’ aan en enkele minuten later wordt Clara levendig in brand gestoken. Ook al is de ‘crime scene’ in Grenoble verlatener dan Doel, toch staat enkele uren later het volledige politieteam ter plaatse om een vermoorde Clara aan te treffen.
De jongste film van Dominik Moll is een adaptatie van Pauline Guéna’s boek, 18.3- Une année à la PJ, maar het narratief is een resem aan clichés dat voortdurend vervalt in de klassieke regels van voorspelbaarheid. Hier en daar weet Moll gelukkig dat keurslijf te doorbreken. Zo evoceert hij op intrigerende wijze de mannelijke aanpak van de agenten: de hoofdlijn van het verhaal zou de moord op Clara moeten zijn, maar ‘good cop’ Yohan (Bastien Bouillon) en ‘bad cop’ Marceau (Bouli Lanners) gebruiken Clara’s dood eigenlijk vooral om hun persoonlijke problemen op de voorgrond te plaatsen. Dit komt terug in de scène waarin Marceau een van de verdachten thuis opwacht om hem in elkaar te slaan: een typisch voorbeeld van een vooronderstelling en proberen je gelijk te halen. Daarnaast wordt er ook voortdurend óver eerder dan door Clara gesproken waardoor we een eenzijdige representatie van haar krijgen die niet per se strookt met de werkelijkheid. Sterker nog, er worden suggesties gedaan dat Clara haar eigen dood heeft uitgelokt, omdat ze een vrouw was, een energieke jongedame, een persoon. Ook al deelde Clara intieme relaties met de helft van de jongeren van Grenoble, dit kan en mag nooit een reden zijn om van haar een slachtoffer van gruwelijk geweld te maken.
Het narratief mag dan een mix zijn van clichés en verfrissend materiaal, de stijl is dat allesbehalve. La Nuit du 12 is doordrongen van overbodig beeldmateriaal dat maar één functie heeft: opvullen! Zo zijn er meerdere scènes waarin de agenten onderling een gesprek hebben die je doen afvragen of de eindmontage al dan niet het nodige werk heeft gedaan. Daarnaast zijn er ook verschillende stilstaande shots die het equivalent zijn van verveling: een huis, een bank, een straat. Even lijkt het zelfs alsof Moll inspiratie is gaan halen bij Ozons’ Été 85 wanneer het hoofdpersonage gaat dansen op het graf van zijn geliefde, maar de scène dient enkel als een zoveelste doodlopend spoor dat de agenten moeten afwerken.
La Nuit du 12 duurt de volle 114 minuten en smijt de kans weg om elke minuut goed te benutten. De persoon die een stem verdient en Clara portretteert zoals ze werkelijk was, wordt de mond gesnoerd. In plaats van te focussen op het miserabele leven van Marceau en Yohan, zou de film tot zijn recht kunnen komen mocht beste vriendin Nanie (Pauline Serieys) gepromoveerd worden tot een noemenswaardige rol. De film gaat dan wel over agenten die kampen met een onopgeloste zaak, dat is nog geen reden om te vervallen in een geestdodende en slaapverwekkende aaneenschakeling van traditionele shots.
