De Amerikaanse filmproductiemaatschappij Blumhouse Productions is ondertussen een vertrouwde speler op de markt van horrorfilms en harkte sinds de eeuwwisseling een hoop dollars bijeen dankzij enkele succesvolle, hetzij niet altijd even interessante franchises (denk aan The Purge, Paranormal Activity en Halloween) en onder andere het verfrissende werk van Jordan Peele (Get Out, Us). Regisseur Scott Derrickson (Sinister), die in de pre-productiefase van zijn tweede Doctor Strange–film wegens creatieve meningsverschillen opstapte en de fakkel doorgaf aan Sam Raimi, mag nu onder die paraplu uitpakken met The Black Phone, een weinig vernieuwende maar effectieve horrorprent waarin Ethan Hawke zowaar een seriemoordenaar mag spelen.
Het verhaal, neergepend door Joe Hill (de schuilnaam van Joseph Hillström King, zoon van Stephen) speelt zich ergens af in Denver anno 1978, een tijd waarin tienerjongens nog honkbal speelden en zelfgemaakte waterraketten de lucht instuurden tot de zon onderging. Het gehanteerde kleurenpalet van cameraman Brett Jutkiewicz (Ready Or Not, Scream) en het toepasselijk invoegen van hits uit die tijd (zoals het immer aanstekelijke “Ballroom Blitz” van The Sweet) sleuren de kijker moeiteloos mee in 70’s-nostalgie op eenzelfde manier als de serie Stranger Things dat deed voor de jaren ’80.
Of je die jaren al dan niet actief hebt meegemaakt, The Black Phone zal menig kijker toch wel weemoedig doen hunkeren naar een tijd waarin smartphones nog lang niet in zicht waren en flipperkasten in de plaatselijke eettent non-stop centjes opslokten voordat Atari’s en Nintendo’s de woonkamers zouden domineren. Maar het scenario van Hill durft ook de minder fraaie kantjes van die tijd onder de loep te nemen. Zo krijgt hoofdpersonage Finney Shaw (Mason Thames), die gepest wordt op school, ook thuis nog eens af te rekenen met een alcoholverslaafde en agressieve vader (Jeremy Davies opnieuw in Charles Manson-modus), die er niet voor terugdeinst om de broeksriem boven te halen. Dat is helaas niet definitief verleden tijd, maar dat soort praktijken waren vroeger wel minder taboe als nu.
Enkele Amerikaanse critici, die de film eerder te zien kregen, reageerden geschokt op de brutaliteit van sommige scènes – ook schoolkinderen gaan elkaar tot bloedens toe te lijf – maar het is dan ook een gevoelig thema voor een land waarin geweld op school extreme vormen kan aannemen. Amerikanen worden niet graag met de neus op de feiten geduwd, en Derrickson weet dat waarschijnlijk maar al te goed. Daarmee willen we niet gezegd hebben dat de onverbloemde weergave van fysiek geweld tegen kinderen hier gratuit is – het is en blijft trouwens een horrorfilm – maar hij wil wel duidelijk de vinger op de wonde leggen door te zeggen dat geweld nu eenmaal vanop jonge leeftijd met de paplepel ingegeven wordt (de tieners praten vol bewondering over Enter The Dragon en The Texas Chainsaw Massacre).
De echte gruwel voor het hoofdpersonage begint na pakweg een halfuur, als een mysterieuze man – The Grabber (Ethan Hawke) – Finney in zijn zwarte busje sleurt en nadien opsluit in zijn geluidsdichte kelder.Enkele handige montages die daaraan voorafgaan leren ons dat Finney zeker niet het eerste slachtoffer is. Een hele reeks onopgeloste verdwijningen houden de plaatselijke autoriteiten al een tijd lang in de ban en eigenlijk weet men enkel dat The Grabber een tros zwarte ballonnen losliet op de plaats delict.Naast een toilet en een vuile matras is een oude bakelieten telefoon tegen de muur het enige voorwerp dat de onheilzame kelder herbergt.Ondanks het feit dat zijn ontvoerder beweert dat het toestel niet werkt, krijgt Finney het ene na het andere telefoontje – waarmee de film zich bedient van een paranormaal kantje.De bellers zijn immers de reeds begraven slachtoffers van The Grabber die de tiener tips geven om te ontsnappen uit zijn benarde situatie.
Aanvullend op die telefoongesprekken krijgt Finney ook nog de steun van zijn jongere zus Gwen (Madeleine McGraw), die net als haar overleden moeder over de gave beschikt om via dromen tips te ontvangen over de verdwijningen. Dat klinkt als een vergezochte overbodigheid, maar de hechte band die ze met haar broer heeft, in combinatie met haar ijzersterke karakter, maken haar wel een leuke toevoeging, om nog maar te zwijgen over de komische noot die ze weet aan te brengen door haar niet aflatend gebruik van schunnige taal.
De momenten van nagelbijtende spanning zijn misschien spaarzaam, maar dankzij prima camerawerk en een uitstekend geluidsdesign wel effectief. Een goed woordje is ook zeker op zijn plaats voor de jonge Mason Thames en een sterke Ethan Hawke, die het merendeel van de film schuilgaat achter een masker. Acteren met enkel de ogen zichtbaar is nooit evident, maar het is voor Hawke nauwelijks een belemmering en de ervaren acteur weet de afwezigheid van mimiek dan ook ruimschoots te compenseren met de manier waarop hij zijn stem gebruikt. De precieze achtergrond of intenties worden nooit geheel duidelijk, wat meestal op een positieve manier bijdraagt aan de ambiguïteit van de slechterik, maar het is hier zeker geen complex personage en dat hoeft hij eigenlijk ook niet te zijn, want de prent draait uiteindelijk volledig rond Finney en het centrale thema over het leren opkomen voor jezelf in een wereld waarin gevaar om elke straathoek loert.
Derrickson lijkt te willen zeggen dat de wereld buiten de kelder even grimmig kan zijn en dat je praktisch nergens veilig meer bent. De pestkoppen op school en de vader van Finney en Gwen zijn – als we even kort door de bocht mogen gaan – in wezen even slecht. Echte fans van het genre zullen met deze mainstream-horror misschien wel op hun honger blijven zitten en je kan ook niet ontkennen dat het allemaal wel een beetje voorspelbaar wordt, maar desondanks doet Derrickson ook weinig verkeerd en voel je als kijker toch dat The Black Phone met een zekere kennis van zaken en veel passie in elkaar gezet is.
