De films van Pedro Almodóvar zijn zelden onder één noemer te vangen. Almodóvars’ loopbaan wordt gemarkeerd door absurd geplotte komedies en speelse provocaties, waarbij geen heilig huisje overeind blijft. De surrealistische gekte en neobarokke festijnen maken gaandeweg plaats voor fijngevoelige volwassen melodrama’s, maar ook daarin is de kleurrijke visuele stijl van de regisseur typerend.
Door de jaren heen is Almodóvar (net als bijvoorbeeld Hitchcock of Tarantino) een naam op zich én een begrip geworden – waardoor hij een positie heeft verworven die hem veel creatieve vrijheid verleent. Dat de Spaanse kitschkoning nu en dan dus ook eens aan het experimenteren gaat, is daar meer dan waarschijnlijk een rechtstreeks gevolg van, wat ons naadloos tot bij zijn eerste Engelstalige film brengt.
Anno 2020 pakte de iconoclast al uit met The Human Voice, een vrije bewerking van Jean Cocteau’s theatermonoloog La Voix Humaine – waarop ook Mujeres al borde de un ataque de nervios losjes geïnspireerd was. In dit korte tussendoortje bewoog de Britse steractrice Tilda Swinton zich door een hypergestileerd decor vol ravissante kleuren en doorbrak de schepper van Átame! en Dolor y gloria geregeld het speelkader. Dat Almodóvar de smaak te pakken had, bewijst alvast zijn nieuwste kortfilm, die in Cannes zijn wereldpremière beleefde.
In Strange Way Of Life stuurt de cineast niemand minder dan Pedro Pascal (Game Of Thrones, The Last Of Us) en Ethan Hawke de prairie op voor een western over twee gefolterde jeugdvrienden/toenmalige geliefden die elkaar na een kwarteeuw terug in de ogen kijken. Hawke vertolkt een plichtsbewuste sheriff die het verleden al lang begraven heeft. Pascal is zijn minzame tegenpool, die met weemoed terugdenkt aan vroeger. Al is het natuurlijk maar de vraag of er in het afgelegen woestijnstadje wel nog een toekomst voor hen is weggelegd.
Strange Way Of Life wordt omwille van de thematiek en achtergrond vergeleken met Brokeback Mountain van Ang Lee. Hoewel die vergelijking bijna onvermijdelijk is, drukt Almodóvar toch wel zijn eigen stempel op het materiaal. Hij giet het verhaal van deze queer-western in een reeks fraaie panorama’s en raakt aan de archetypes van het genre. Deze kortfilm moet trouwens het eerste paradepaardje worden van het kersverse productiebedrijf Saint Laurent, een dochteronderneming van het Franse luxemodehuis, dat zijn naam ondertussen al wist te koppelen aan op handen zijnde projecten van Paolo Sorrentino en David Cronenberg. 
De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat je bij het bekijken van Strange Way Of Life mogelijks wel een paar bedenkingen kan maken en dat dit finaal geen Almodóvar grand cru is. Maar dat de niettemin vakkundig gemaakte prent met zijn schilderachtige landschappen een mooi eresaluut brengt aan Sergio Leone, en netjes ondersteund wordt door een dreigende score van habitué Alberto Iglesias, maakt wel veel goed.
