De pieken zijn er, de dalen ook weer. Net als debuut Keepsake is Hatchies tweede opnieuw een rommelige affaire die van sterk naar slap gaat en weer terug. Wat goed is, is echter zo goed dat je wil blijven luisteren.
En toen was het plots gedaan. Als een prettig vuurwerk was alles ontploft toen Harriet Pillbeam dat ene nummer indiende voor een wedstrijd op Tripple J-radio (het Australische Studio Brussel, zeg maar), even snel kwam alles tot stilstand dat voorjaar van 2020 dat alles stopte met bewegen. Ze ging dan maar in een Body Shop werken om zich staande te houden in een wereld waarin je gewoon even geen muzikant meer kon zijn.
Terwijl ze experimenteerde met de crowdfundingsite Patreon om het contact met de fans niet te verliezen, kwam er toch ook wat co-writing van met Dan Nigro die Olivia Rodrigo aan hits als “Deja Vu” en “Drivers Licence” had geholpen. Het was de ultieme spreidstand tussen de uitersten van het moderne muzikantenbestaan: vanuit de goot reiken naar de sterren. Je hoort de twijfels die haar bezig hielden in het “Quicksand” dat uit die samenwerking kwam: “I used to think that this was something I could die for / I hate admitting to myself that I was never sure”
Waar ze wel zeker van was, was dat dit niet het eerste mocht zijn dat de fans van haar nieuwe album zouden horen. Zo’n popnummer zou hen te veel afschrikken, op het verkeerde been zetten. Nochtans zet ze de stap met gusto: “Quicksand” is single met de grote S, een popnummer met hooks à gogo, melodieën om van te smullen. En ook zonder Nigro kan Hatchie dat: groots en stoutmoedig knalt openingsnummer “Lights On” uit de boxen, met een heupswing die ze normaal voor de echte popgrieten laat. De housepiano die nadien doorheen alle stofzuigergitaren weerklinkt is die van “This Enchanted”, het soort droompopsingle dat we dertig jaar lang te weinig hebben gehoord, maar dan geüpdatet met alles wat we sindsdien hebben geleerd.
Dit is vroeger for now people. Het lome “The Rhythm” is “Only Shallow” als Kevin Shields een tienermeisje met een Spice Girls-fixatie was geweest, “Giving The World Away” trippen met een glazige Madchesterblik in de ogen. “Take My Hand” is minder meeslepend, maar belangrijk voor de thematiek van de plaat, die een punt maakt van zelfliefde en empowerment, want als Hatchie één ding wilde, dan wel over meer schrijven dan enkel de liefde.
Maar net als op Keepsake wordt wazig ook hier soms saai, blijft trippen steken in kabbelen. “Thinking Of” passeert zonder meer, zelfs al doet Joey Barone van Beach House zijn best om er met wat pittige percussie peper in te steken – lukt niet. Het is in de tweede helft van de plaat wachten op “Don’t Leave Me In The Rain” om Hatchie nog eens zichzelf te horen overstijgen met een smachtende zanglijn.
En daar had het mogen stoppen. “Sunday Song” en “Till We Run Out Of Air” – een goedgekozen titel – doen Giving The World Away wat onopgemerkt aflopen, als een feestje waarop je bent blijven hangen terwijl het al lang niet meer leuk is. En dus is de conclusie dat Hatchie er nog altijd niet helemaal is, maar ook dat dat alweer niet erg is: de hobbeligste paden blijken achteraf altijd aan het boeiendste eindpunt uit te komen.
