Is de nieuwe single van Hatchie via een tijd-ruimteportaal uit het begin van de jaren negentig naar ons doorgestuurd? Wisten we niet dat de Australische zangeres toen nog niet geboren was, we zouden het bijna geloven. Maar kijk, alles komt terug, ook heerlijke indiepop die mikt op een hitparade die ook in 1994 al onbereikbaar was. Een goeie comeback levert het in elk geval op.
Lang geleden, toen de dieren nog spraken en we nitwits nog niet samen in één huis opsloten, draaide MTV om muziek. En wie geluk had, en lang genoeg mocht opblijven, zag dan 120 Minutes, het programma waarin alles mocht wat elders niet kon. Wie niet Wacko Jacko, Madonna of Vanilla Ice wilde horen, vond zijn gading daar, in dat reservaat van prille indiepop, shoegaze en Madchestervibes. En laat dat nu net het drieledige kruispunt zijn waar we de nieuwe single van Hatchie vinden.
Het housepianootje komt recht uit de Haçienda gedanst, de baslijn roept om een eigen Bez, de gitaren roepen: “Ride!” En Harriet Pillbeam, het Hatchie waarvan sprake? Doet ze ons in die shots met engelenvleugels niet plotseling denken aan Marijne van der Vlugt van Salad zaliger? Hatchie roept in haar nieuwe single oude geesten op, maar wat er uit komt voelt desalniettemin nieuw, fris, en helemaal klaar voor vandaag.  Wie ooit zei dat je nooit in dezelfde rivier kunt stappen heeft gewoon niet lang genoeg gewacht.