’t Is goed af en toe achterom te kijken, zo voor het slapengaan. Of er van dageraad tot avond geen popmuziek ons is ontgaan. En kijk: daar is het debuut van Hatchie dan eindelijk, vol heerlijk aanstekelijke droompop die doet alsof het opnieuw ergens environs 1990 is. Back to the future? Ach, wanneer straks die grungerevival komt, zwijgt u ook wel.
Doordraven; wij kunnen dat. “Sugar & Spice doet hopen op een debuut dat popgeschiedenis schrijft”, lieten we op deze pagina’s weten toen we een jaar geleden weken aan een stuk naar die debuut-EP van Hatchie luisterden tot we er tandpijn van kregen. Het was dan ook een kortspelertje: song na song grossierde in larger than life hooks die zich na één beluistering in het geheugen kerfden en refreinen die even hardnekkig bleven hangen als je laatste SOA. Sugar & Spice, zo moet u weten, was popmuziek. Van de betere soort. En dat doet een mens hopen.
Verwachtingen te hoog spannen is een tweede natuur geworden en we zijn altijd de eerste om te vloeken. Want neen, Keepsake is niet de grote stap vooruit geworden. Dat is niet erg. Het debuut van Hatchie is enkel wat het wel moest zijn: een visitekaartje dat laat horen dat meer mogelijk is, maar ook botst op zijn limieten. En we begrijpen dat, want EP’s zijn sowieso misleidend. Het is gemakkelijk om vijf nummers lang te boeien met variaties op één muzikaal thema. Hatchie deed het geweldig op Sugar & Spice, een bundeling songs die het van directheid en aanstekelijkheid moesten hebben. Dat kun je maar één keer doen voor je er te veel van hebt en dus moest het roer wel om voor het vervolg.
Ze had het ook aangekondigd: haar debuut zou gevarieerder zijn dan wat we al kenden. Niet dat er plots met dubstep wordt geknoeid of Bazart een guest spot krijgt, maar: Hatchie had gelijk. Zonder de grootse melodieën te schuwen, is Keepsake minder nadrukkelijk P-O-P, net iets breder in zijn palet. Zo heeft “Without A Blush” wel heel erg fuzzy My Bloody Valentine-gitaren. Ze kijken verbaasd om zich heen, bien étonnées om plots in een catchy refrein te zijn blijven hangen. Want ja; wie hooks in het bloed heeft zitten, schrijft ze ook. Dat leer je niet af.
En net dat maakt Hatchie zo boeiend. Een bijna Max Martin-achtige aanleg voor meezingbaarheid combineert ze met een voorzichtige zin voor avontuur. “Unwanted Guest” flirt met industrial, “Her Own Heart” durft voluit ballad zijn – smachtende zang incluis – maar wordt nergens kleverig. En dan is er “Obsessed”, dat voorzichtig de danskaart trekt. “It’s ok, yeah it’s ok, but I do. I get a little bit obsessed with you”, zingt ze, en achter haar doet een Cure-gitaartje een korte photobomb. Dat is iets wat enkel Cure-gitaartjes mogen, en liefst zo vaak mogelijk.
Elders draait het wél nog om simpele en pure pop. Opener “Not That Kind” en hekkensluiter “Keep” nemen de honeurs waar, met zeker dat laatste als uitschieter. Deze keer zijn het de toetsen die uit het lichtere oeuvre van Robert Smith zijn weggelopen en zetten de gitaren fors aan, maar het is het refrein dat ons even alle zorgen doet vergeten. “Secret” begint dan weer als goeie trage, maar bloeit gaandeweg open – met rechtdoor beukende drums en een refrein dat de armen rond de wereld wil gooien. Jammer dat het enige wat volgt het eindeloze gejengel van “Kiss The Stars” is.
Als een coureur met een net iets te korte adem haalt Hatchie immers de eindsprint niet. Vooraleer dat “Keep” de deuren dichtdoet, is er immers nog “Stay With Me”, dat te veel is van wat we al hoorden. Ook “When I Get Out” lijkt even instant-vergeetbaar, maar ontpopt zich uiteindelijk tot een aantrekkelijke Oasistrack, zo ergens ter hoogte van het meest psychedelische van (What’s The Story) Morning Glory. Toffe plek, waar we meer hangjongeren zouden willen aantreffen.
En zo is de carrière van Hatchie definitief begonnen: niet met een gigantische knal, maar met een voorzichtige aanloop. Keepsake is niet het debuut dat voor een stroomversnelling zal zorgen, maar hopelijk stelt het Hatchie in staat om te groeien. We hebben er vertrouwen in. Want ook Popgeschiedenis is een werk van lange adem.