De hele maand januari blikt enola.be vooruit op het jaar dat komt. In Tips voor 2019 laten we enkele van de meest belovende artiesten aan het woord. Hou ze in de gaten en onthoud waar u voor het eerst over hen las.
Nergens rinkelden en suisden de gitaren vorig jaar zo mooi als op Sugar & Spice, de debuut-EP van Hatchie. Dit jaar mag u van de Australische zelfs een volwaardige plaat verwachten. Meer heerlijke droompop dus? Toch niet. ‘Ik wil vermijden dat ik in één hokje wordt vastgezet, klinkt het in een telefoongesprek met de andere kant van de wereld.
Het was juni toen haar EP uitkwam, het is bijna kerst wanneer we Pilbeam bellen. Dat er in de tussentijd veel gebeurd is, vertelt ze. “We hebben als zot getoerd. Ik kwam in Engeland, de Verenigde Staten en ook bij ons in Australië hebben we veel gespeeld, en de reacties waren geweldig. Ondertussen blikten we ook ons debuut in, aan sneltreinvaart, want ik had alles al zo goed als geschreven voor we de studio introkken. Twee nummers zijn nog met behulp van John Castle, mijn producer, geschreven, maar afgezien daarvan: ik was er klaar voor.”
enola: Is het dan niet frustrerend dat je nu nog een half jaar moet wachten voor het de wereld in mag?
Pilbeam: “Een beetje wel, ja. Normaal zal de plaat er niet voor het midden van dit jaar komen, dus dat vraagt wel wat geduld. Tegelijkertijd is het ook wel fijn om nu vakantie te hebben, en weg te zijn, want hoe fijn het ook was om in de studio te zitten, het was ook slopend. Al kijk ik er naar uit om weer wat te gaan spelen.”
enola: Wat mogen we verwachten van de plaat?
Pilbeam: “Die zal veel breder gaan dan het droompopgeluid van de EP, met zelfs wat industrial geluiden, en wat meer drumcomputer. Er moest variatie zijn, dat komt ook de liveshows ten goede. Ik wil zeker niet alleen popmuziek maken. Er staat een dansnummer op en ook een pure ballad.”
enola: Vond je Sugar & Spice achteraf beschouwd te poppy?
Pilbeam: “Neen hoor. Het enige moment dat ik misschien twijfels kreeg bij die EP, was toen we er mee moesten gaan optreden, want het is soms moeilijk te zingen. In een song als “Sleep” heb ik nauwelijks de tijd om te ademen. Verder geen klachten, ik ben blij met hoe die songs klinken, maar het verschil mag er zijn. Nu, er staat toch een popnummertje of twee op de plaat ook, maar ik wil al mijn opties openhouden zodat ik niet in één hokje wordt vastgepind waar ik niet meer uit raak. Ik wil niet het gevoel krijgen dat ik exact dezelfde muziek moét blijven maken.”
enola: Hoe kwam een jong iemand als jij eigenlijk uit bij droompop, een genre dat op de grens tussen de eighties en de nineties, lang voor je geboren was, maar héél even bestond?
Pilbeam: “Toeval. Ik was wel al een jaar of twee weg van dat soort muziek, dingen als The Cocteau Twins en The Sundays, maar eigenlijk kwam het vanzelf door de instrumenten die ik bij het schrijven gebruikte, en de akkoorden. Zeker in “Try” zijn het die, die voor dat dromerige aspect zorgen. And it all just went from there.“
enola: Komt dat shoegazey geluid dan als je aan het schrijven bent, of is dat iets dat de band doet als je je songs voorlegt?
Pilbeam: “Dat gaat nu eens zo, dan weer anders. De eerste songs heb ik min of meer zelf op punt gesteld, zoals ze klinken, maar bij andere kan het zijn dat ik met iets erg simpel, een schetsje, naar de muzikanten trek, en dat het in het opnameproces pas een echt geluid krijgt. Het wisselt echt, maar op de meeste van mijn demo’s heb ik al best wel veel instrumenten gepleurd. Het gebeurt zelden dat ik iets enkel op piano of gitaar schrijf. Ik werk meestal op computer, alle mogelijke synthesizers en drums staan dus tot mijn beschikking, en ik gebruik ze.”
enola: Wat is de rol van je band dan?
Pilbeam: “Twee van hen, de drummer en de elektrische gitarist, zijn er enkel voor de optredens, maar Joe, mijn lief die akoestische gitaar speelt, werkte mee aan de opnames. Hij hielp me ook met het schrijven en met heel wat van de productie. Hij komt meestal mee naar de studio.”
enola: Het was altijd al belangrijk dat je niet gewoon een meisje met een gitaar was?
Pilbeam: “Echt wel. Er zijn heel wat goeie vrouwelijke singer-songwriters in Australië, maar ik wilde niet één van hen zijn. Ik heb altijd in bandjes gezeten, en daar voel ik me ook het meest comfortabel in. Klinkt ook het leukst, vind ik. Alleen al optreden voelt op die manier helemaal anders dan als je daar alleen staat.”
enola: Eigenlijk speelde je in een ander groepje toen je met Hatchie begon. Waarom had je dit project nodig?
Pilbeam: “Wat ik als Hatchie maak, klinkt helemaal anders dan Babaganouj, die andere band, en de nummers die ik schreef pasten er gewoon niet bij. Het was ook een vorm van ontspanning. We waren al zeven jaar aan het samenwerken, ik kon wel iets nieuws gebruiken, iets dat enkel van mij was. We zijn niet gesplit hoor, het kan goed zijn dat we volgend jaar ook met hen wat uitbrengen, maar momenteel staat alles even op een laag pitje, aangezien sommigen opnieuw gaan studeren zijn, of een job hebben. We zien wel.”
enola: Hatchie heeft de boel overschaduwd?
Pilbeam: “Beetje wel.” (giechelt)
enola: Ik las dat je voor je teksten put uit een hoop schrijfsel die al klaar liggen. Hoe werkt dat dan? Je hebt wat akkoorden, en bladert tot je iets vindt dat er op past?
Pilbeam: “Ja, precies. Ik heb een mapje nota’s op mijn telefoon waarin ik dingen opschrijf, als ik loop, bijvoorbeeld. Bij het muziek maken pik ik daar dan inderdaad vaak eens twee zinnen uit, die de boel in gang zetten, waarna ik er een hele tekst uit kan halen. Ik moet het zo wel doen, want ik slaag er niet in om songs te maken als ik op tour ben, maar ik schrijf wel veel tekst dan. Tijd genoeg daarvoor op de trein en het vliegtuig, maar niet voor muziek. Het kan dus niet anders of ik zit met een overflow of words waar ik iets mee kan doen als ik eindelijk opnieuw achter mijn computer zit op te nemen.”
enola: Maar over de liefde heb je nu wel genoeg geschreven dus.
Pilbeam: “Hetzelfde als met die pop sound: ik wil niet vast blijven zitten op één ding. Dus vond ik dat mijn nieuwe songs niet over gebroken harten mochten gaan, maar over vriendschap, mijn gevoelens, kwaadheid, … Het mag allemaal wat minder specifiek.”
enola: Was het gemakkelijk om dat voornemen ook waar te maken?
Pilbeam: (lacht) “Dat ging niet zo vlot als het was gezegd. Er moest wat tijd en werk over voor dat lukte, want liefde is altijd gemakkelijker als onderwerp; het roept — bij mij toch – de meeste emoties op. Het vroeg wat meer inzet om daar voorbij te gaan, maar eigenlijk vond ik dat proces best fijn. Het was een uitdaging. Liefde, een relatie hebben, is niet het enige belangrijke in mijn leven.”
enola: Wat zorgde voor een doorbraak in die zoektocht?
Pilbeam: “Ik ben niet zeker dat er een specifieke doorbraak was, maar teksten onderweg schrijven was wel de beste aanpak. Het gebeurt genoeg dat ik een toffe flard bedacht, maar het de volgende dag was vergeten, dus het was een goeie beslissing om een dagboek bij te houden, en daarin alles te noteren. Heel effectief: op die manier kan ik niet thuiskomen en alles vergeten zijn waar ik over nadacht.”
enola: Hoe persoonlijk zijn je teksten?
Pilbeam: “Er zit veel in dat recht uit mijn hart komt, maar vaak gebeurt het ook dat ik zoiets begin te schrijven, en er dan iets van maak dat net dat tikje minder autobiografisch is. Ik maak er graag fictie van, een verhaaltje. Dat heb ik bijvoorbeeld met “Bad Guy” van op de EP gedaan. Dat nummer heb ik zo herschreven dat het eerder over een break-up gaat dan over een stomme ruzie. Zo interessant is mijn leven nu immers ook niet, en ik ben bang dat ik anders snel zonder materiaal zal zitten (lacht). Ja, ik denk dat ik ergens ook wel een lijn trek als het te persoonlijk word. Dat moet nu ook weer niet. Sommige dingen wil ik liever voor mezelf houden.”
enola: Tot slot: heb je als mening Australisch artiest met doorbraakplannen al een verhuis richting het Noorden overwogen?
Pilbeam: “Dat heb ik, maar ik denk niet dat het voor binnenkort is. Ooit wil ik het wel doen, want al van voor Hatchie heb ik altijd even in Europa willen wonen voordat ik me definitief terug in Australië zou vestigen. Het staat dus zeker op het menu, maar niet dit jaar.”
