In M3GAN ontwikkelde robotica-experte Gemma (Allison Williams, voornamelijk bekend van de HBO-reeks Girls en Jordan Peeles Get Out) een artificieel intelligente pop om het leed van haar eenzame nichtje – dat worstelt met het verlies van haar ouders – te verzachten. De androïde ging echter een beetje te ver om het jonge meisje in bescherming te nemen en maakte zodoende resoluut en doortastend komaf met iedereen die haar ook maar een duimbreed in de weg stond.
Deze Blumhouse-productie groeide anno 2022 verrassend uit tot een behoorlijk kassucces (de film bracht een slordige 180 miljoen dollar in het laatje) waardoor een sequel niet kon uitblijven. Daarin valt de technologie die Gemma uitbouwde in de verkeerde handen en wordt ze door een defensieaannemer misbruikt om een militair ‘wapen’ te ontwerpen. Wanneer deze creatie – die luistert naar de naam Amelia – zich evenwel tegen haar opdrachtgever keert en het land ten val wil brengen, krijgt M3GAN noodgedwongen een upgrade om haar losgeslagen rivale te bestrijden.
Ook al was M3GAN niet bepaald een toonbeeld van originaliteit (de echo’s van Child’s Play of het inferieure Annabelle waren overduidelijk), er viel ten minste nog enig schuldig plezier aan te beleven. Dat is wel het laatste wat je kan zeggen van dit vervolg dat een regelrecht fiasco is. De Nieuw-Zeelandse regisseur Gerard Johnstone (die eveneens aan het roer stond voor het origineel) mag dan nog over een aanzienlijk groter budget beschikken, dit belet niet dat de film oervervelend is.
M3GAN 2.0, dat in amper 52 dagen werd opgenomen, lijkt dan ook wel geregisseerd op automatische piloot. Johnstone laat het bloedvergieten achterwege en zet nu vooral in op flauwe actie die vlot verteerbaar moet zijn. Dit alles wordt dan wel opgediend met de nodige zelfspot of ironie (zo vallen er warempel enkele geestige oneliners te noteren en ja, er zijn zelfs knipogen naar Knight Rider en The Addams Family), maar ook die insteek schiet zijn doel voorbij.
Afgezien van een paar sequenties waarin felle snoepkleurtjes en een stijlvol design het scherm domineren, heeft de film ook stilistisch geen noemenswaardige betekenis. De inbreng van een nieuw gezicht, de Oekraïense actrice Ivanna Sakhno, geeft de slappe kost nog enigszins een ander smaakje. Wat verder overblijft, is een incompetente warboel die van kwaad naar erger gaat (na dik twee uur geven we werkelijk geen moer meer om het lot van de personages) en waarin irritante onzin gaandeweg steeds vaker de bovenhand neemt.
