Op Laminated Skies van Raw Poetic en Damu the Fudgemunk fladderen poëtische rhymes vrijelijk over een kleurig bloemenveld van jazzy hiphop beats.
Jason Moore is ook onder zijn artiestennaam Raw Poetic niet de grootste naam in de business, ondanks de royale portie kilometers die hij al op de teller heeft staan. Laminated Skies is al het twaalfde album uit ’s mans carrière, waarvan hij er zes uitbracht als lid van het duo Panacea. En nu zitten we alweer aan solo-album nummer zes – het eerste dat effectief op een label verschijnt (het Londense Def Pressé). Bovendien kan hij met een oom als jazzsaxofonist Archie Shepp een mooie muzikale adelbrief voorleggen – zijn vorige album Ocean Bridges namen ze zelfs samen op. Stond laatstgenoemde werk nog kniediep in de jazz, dan trekt vaste producer Damu the Fudgemunk het muzikale pallet hier helemaal open met zowel live- als geprogrammeerde drums, strijkers, vibraphones, kalimba, melodica, scratches en synthesizers.
De sfeer is vaak dromerig en ijl; nergens wordt het hard of agressief. Luister vooral hoe de muziek in hoogtepunt “Hey Autumn pt. 1 & When Autumn Replied pt. 2” halverwege het nummer loskomt van de tekst om de resterende vijf minuten vrijelijk te freestylen. De scratches, drums en percussie transformeren het nummer bij momenten tot een beestige groove met de kalimba als dons in de pels. Het voelt allemaal zeer live en ongedwongen aan.
Maar een rapalbum draait natuurlijk om meer dan enkel muziek: er zijn ook teksten, en in dit geval veel teksten, en góede teksten. Ze bezitten een poëtische zeggingskracht en lijken jazzgewijs ontsproten uit het principe van de vrije associatie, maar ze staan wel degelijk ergens voor. Raw Poetic komt niet uit New York of Los Angeles, maar uit North Virginia. Hij bevindt zich niet in het centrum maar beweegt zich net aan de periferie. Zodoende kan hij als outsider een frisse blik behouden. Geen stoerdoenerij dus op Laminated Skies, maar wel zeer zelfbewuste overpeinzingen van een gewone man, een zoon van twee Black Panthers, een zwarte man, in (het diepe) Amerika. Het thema van de ontwikkeling van een eigen identiteit als lid van een sociale minderheid komt vaak terug. “Ralph Ellison” gaat over de auteur van het boek The Invisible Man, over een zwarte man die besluit onzichtbaar te worden uit moedeloosheid om zijn doelen te bereiken in een sociaal systeem dat hem negeert. De eerste woorden op het album See I never see them elite zijn die van Moore’s moeder die hem elke dag op het hart drukte dat hij niet minder was dan een ander.
Het hoeft echter niet altijd zo zwaar te zijn. Evengoed gaan de gedachten uit naar de fouten die Moore maakte in zijn hobbelige liefdesparcours. Daarbij deinst hij er niet voor terug om de hand in eigen boezem te steken, zoals in “Cadillac” of “Sunny Waters”: ‘missed a few steps / tripped on the word / meant to say I love you / but missed the nerve.’ Moore is een man zoals iedereen en niets menselijk is hem vreemd – en hij is niet te beroerd om dat via zijn teksten met ons te delen.
Raw Poetic gaat op Laminated Skies verder dan het doorsnee hiphopalbum met jazzsamples en trekt net als de Freestyle Fellowship in de nineties de principes van die jazz door op alle niveaus: in de muziek, in zijn associatieve teksten, tot zelfs in zijn flow die vormvrij is als een saxofoonsolo, nu eens snel ratelend, dan weer rustig uitbollend. Je hoort Moore halverwege “Chewing Gum” plots een versnelling hoger schakelen, met woorden die over elkaar heen buitelen en uitbulken van binnen- en eindrijm terwijl de drums héél hard hun best doen om te volgen. Het is maar één voorbeeld van de vele ontdekkingen die er te rapen vallen bij het beluisteren van het uiterst genietbare Laminated Skies.
