Het zijn duistere tijden, we moeten u daar geen details van geven, u kijkt ook naar het nieuws: de baarlijke duivel houdt weer huis, de werkgevers willen nog maar eens de index afschaffen, en de btw op fietsen blijft hoger dan die op paarden. Bestaat er dan werkelijk geen God? Neen, en dus werd zijn kantoor in Mechelen afgelopen zaterdag overgenomen door een stelletje onverlaten, Pothamus genaamd.
Onverlaten? Het zou wat. Dit drietal komt niet uit een Amerikaans hol van Pluto, waar post-metal de enige weg wég van God is, maar dit eigenste Mechelen. Natuurlijk zijn dit dus gewoon brave Vlaamse jongens, die op zondag rosbief gaan eten bij de schoonouders, en ongetwijfeld een verleden in Scouts en Chiro tegelijk hebben. En dat is niet erg.
Metal brengen in een kerk hoeft niets Godlasterlijk te hebben je kunt ook gewoon genieten van de klank. Want heremeJezus wat klinkt Pothamus goéd in dit heerlijke galmkot vol wierookdampen! Anderhalf jaar na de release van zijn debuut, piekt de groep dus met dit Rites of Raya-concert, want je moet geen Amenra te heten om je muziek een sacraal tintje te geven. Pothamus heeft zo zijn eigen verhaal gebouwd, de Codex Pothamus, en daar past wat mystiek wel bij.
Niet dat hier veel lithurgische onzin wordt gebracht. De lichten gaan uit, de muzikanten bestijgen het podium, en de intro van “Orath” weerklinkt. Log en zwaar komen gitaar, bas en drum tot leven, terwijl een blootvoetse Sam Coussens ijl en hoog zijn keel warmzingt. Geduldig neemt de band zijn tijd, want dat is zijn kracht: opbouwen gebeurt met precisie, ontlading mag pas als het écht van pas is.
Met “Viso” wordt het wel erg duister. De aarde splijt open, het vormeloze en absolute kwaad komt er uitgekropen om alles te verwoesten. Wat volgt is het gevecht om de toekomst, het leven van alles wat nog zal volgen. Is dat een leger orks dat daar komt uitgemarcheerd? Geloof ons, in vergelijking met deze duisternis zijn dat Disneycreaturen, maar nu u het zegt: Lord Of The Rings had met dit soort sludge-soundtrack beter gewerkt. Het goede overwint, zoals dat gaat, uiteindelijk. Met behulp van twee extra man op trommels keert de rust weer.
Niet toevallig is “Raya” ook de titelsong van die eerste plaat. In dat nummer komt het allemaal samen. Opnieuw zijn het tribale drums die het nummer voortstuwen, de vette bas klinkt deze keer bijna roestig-metalig. Wat een geweldig geluid in dit gebouw, je wil bijna uitroepen “leve de kerk!”, maar daar brult Coussens het nummer open: “rhaa!”. Catharsis? Goh, praat eens met zijn psycholoog, mijnheer. “Raya” is episch, “Raya” is overdonderend. Deze keer mag een extra gitarist opdraven, en ook de drummers van daarnet zijn terug. Samen hameren ze de Duivel naar zijn moer. Het is dat het nog geen Pasen is, er geen Christus hangt te sterven, maar onze kop er af als dit niet het geluid was toen het voorhangsel van de Joodse tempel scheurde.
En daarmee lijkt de kous af. Na zoveel geweld past alleen maar een gebogen hoofd, maar een gebogen hoofd kan ook in deze heilige omgeving al snel overgaan tot headbangen. En dat gebeurt in afsluiter “Varos”, waarin Mattias van Hulle besluit de overstap naar het Betere Bouwen te maken. Dit is geen drummen meer, maar heien. Palen gaan per mep de grond in, de biechtstoel boven ons wankelt vervaarlijk.
Morgen is zondag, het rosbief en de patatjes wachten. De brave schoonzonen van Pothamus zullen er precies op tijd zijn, haren netjes gekamd. Maar God – Gód! – wat zullen ze vanbinnen gloeien van trots. Mechelen heeft een post-metal band die naam waardig, Mechelen is eindelijk een stad. Vlaanderen, sluit ze in uw armen!
