Daar waren ze dan. De beste band die in lockdown het daglicht zag, stond eindelijk met knipperende ogen in de spotlights, en liet horen waarom er nu maar niet gedraald moest worden. King Hannah sloot in Trix zijn eerste tour ooit af, en deed dat voor zijn grootste publiek tot nu toe. Je wist nu al: hier blijft het niet bij.
Want het is een gouden formule die Hannah Merrick en Craig Whittle in handen hebben. Van bij opener “A Well Made Woman” is ze ook klaar en duidelijk: zij zet met haar song de sfeer, hij gaat er in de laatste bocht mee aan de haal op zijn gitaar. Bruce Springsteencover “State Trooper” borduurt meteen verder op die kale, bluesy sfeer. En in derde nummer “The Sea Has Stretch Marks”, van op de sterke debuut-EP Tell Me Your Mind And I’ll Tell You Mine, valt het kwartje dat dit verdomd veel van Cowboys Junkies heeft: kaalheid tot kunstvorm verheven, met een begeesterende stem als centraal punt.
Want verdomd, wat zingt Merrick sterk in al haar lijzigheid. Onthecht klinkt ze, randje verveeld, maar nooit zo dat je onverschilligheid voelt. ’t Is meer zelfbescherming dan cool, en dat is goed. In “Go Cart Kid (HELL NO!)” voelt dat laconieke plots zelfs speciaal, en ook Whittle mag wat meer. Gaandeweg smijt hij er een mooi gitaarlijntje onder, tot hij plots helemaal van de leiband mag. Het is dat heerlijke samenspel dat de boel in evenwicht houdt. Als zij Yin is, is hij Yang. Is zij wit, dan hij zwart. In “I’m Not Sorry, I Was Just Being Me”, de titelsong van hun eerste full-album, vullen ze elkaar aan. Je voelt: is zij de zee, dan hij de onderstroom.
“Big Big Baby” volgt dezelfde formule. Eerst mag Merrick haar verhaal doen. De muziek blijft traag en log, tot Whittle toch van onder een steen komt gekropen, en als een lastige hond aan de ketting gaat snokken. Voor één keer mag hij niet, en nog voor de solo die hij op plaat wél kreeg, is het gedaan. Dat is mooi, maar zonde, want hoe goed het klinkt als hij wel zijn ding mag doen, horen we in “The Moods That I Get In”, waarin hij even in full gitaarheldenmodus gaat.
Het is bijna lomp hoe Whittle de deuren van dat nummer uit hun hengsels mag blazen, maar het werkt wel. Het moet nu ook niet te lethargisch worden. Dat wordt ook duidelijk wanneer net voor en na de bissen even uit die eerste EP wordt geput. In “Crème Brûlée” gaat hij all the way: zijn gitaar ronkt, zijn gitaar loeit. Zijn gitaar vertelt zijn eigen verhaal. “Meal Deal”, na een enthousiast terugroepen, is nog beter en krijgt een stukje snarenwerk dat geboorte geeft aan een extra melodie.
Het eindpunt is een begin, een credo: “It’s me and you, kid”, zingt Merrick haar partner in crime toe, en hij antwoordt, zoals altijd, met zijn gitaar, in duizend woorden. De triomfantelijkheid waarmee het nummer mag openbarsten, zegt alles. Na twee jaar in dat wazige vagevuur waarin een jong bandje zijn kunstjes niet live kon aanscherpen, is het eindelijk zover. King Hannah staat aan het begin: nu pas kan de bal echt aan het rollen gaan.
