‘Swagger’, dat is het woord van deze avond. Sylvie Kreusch zal het zachtjes kreunen, Kae Tempest zal het belichamen. Jazz it ain’t, maar Gent Jazz it was. Want de fieste beginnen elk jaar maar één keer, en deze keer hebben ze er drie jaar op moeten wachten.
Ooit vatten wij een optreden van haar samen met de titel ‘Kreetjes, zuchtjes en kreuntjes’. We waren, mild gesteld, niet onder de indruk. Misschien waren we toen iets te gemeen, want het is dus goed gekomen met Sylvie Kreusch. Met debuut Montbray onder de arm speelt ze dezer dagen alsof de festivalzomer van haar en haar alleen is, en ook op Gent Jazz gaat het er allemaal in als gesneden koek. Het begint ritmisch met enkel een drummer, een percussionist en “Falling High” – tegen “Midnight Cowboy” zijn tussen de doeken ook een toetsenist en een gitarist opgedoken. De frontvrouw zelf is ondertussen op – excuseer ons, korte nacht gehad – Kreuschsnelheid gekomen: ze wervelt over het podium als was ze een diva tot in het diepst van haar gedachten.
Wanneer halverwege Mattias De Craene even passeert voor een mopje sax, zucht je niettemin ‘deed hij maar altijd mee’, want wat de Nordmanntoeteraar – u kent hem ook van eigen werk en MDC III – doet met “All Of Me” is opwindender dan dat zakhorloge van uw grootvader. Van de weeromstuit blijft hij hangen voor “Belle”, maar dat is rustiger. Daarvoor zijn we hier niet, het wordt tijd voor de finale waarin Kokette Kreusch over het podium struint voor “Walk Walk” alsof hondje Kratje effectief aanwezig is. Uit haar handtasje diept ze confetti op; wie geen kanonnen kan betalen moet slim zijn.
“Just A Touch Away” is het eclatante orgelpunt; een donkere discotheekdreun waarin een Oosterse riedel domineert en Kreusch “swaaagger” kreunt. Uit het percussief einde komt “Please To Devon” gekropen, een slotakkoord als geen ander, maar de zangeres blijft nog even hangen. Iemand moet die confetti opzuigen, en wie van het publiek het haar daarnet ook had beloofd; hij zal zijn plicht niet verzaken. U bent gewaarschuwd als u haar binnenkort elders ziet.
Tien minuten voor hun op moet, is de tent nog half leeg, wanneer Kae Tempest dan toch opkomt is het onder uitbundig gejuich. Gent, u bent een beetje blasé, maar toch warm. De dichter neemt het applaus glimmend in ontvangst en legt uit dat die eerst volledig het nieuwe The Line Is A Curve zal brengen, en daarna wat ouder werk; goeie afspraken maken goeie vrienden. Waarschijnlijk was dat niet eens nodig, want de hiphop van “Priority Boredom” gaat er vlot in bij dit publiek dat voor de helft op headliner STIKSTOF wacht.
Sowieso vliegt die laatste plaat er door aan rotvaart. De verschillende gaststemmen – van Fontaines D.C.’s Grian Chatten over Confucius MC naar Kevin Abstract – zijn geknipt; vlot loopt het ene nummer in het ander over. In “No Prizes” neemt toetsenist Hinako Omori de zang van Lianne La Havas over, maar tegen “Salt Coast” valt op dat Tempests stem in razende overdrive toch wat vermoeiend aanvoelt. Een rustpunt van op doorbraakalbum The Book Of Traps And Lessons zou welkom zijn, maar hen gaat rücksichtslos door met dat recent werk.
Het valt op hoe door een andere frasering sommige teksten er live meer uit springen dan op plaat. In “Smoking” steekt dat razend “I’m neither your wife nor your sister / I’m deeper / I’m here I’m a spear I’m a shield, I’m the light in the field” uit, en plots krijgt het nummer een kracht en een impact die het nog niet had. Langzamerhand wordt dit een elektronisch feestje. “Move” is knallende hiphop, in “More Pressure” wordt de gastrap van Kevin Abstract vervangen door een instrumentaal moment waarin Tempest zich de toejuichingen laat welgevallen. Je ziet hen genieten; hen staat mijlenver van de ongemakkelijke mens van hun laatste tour. In afsluiter “Grace” pleit hen als een predikant “in love and for love and with love”.
Het is logisch dat “Hold Your Own”, met dat “happiness the brand is not happiness” Tempests meest uitgesproken credo, eruit voortvloeit – deze keer zonder enige begeleiding, als het soort slam poetry waarmee hen begon. Het is het startsignaal voor een rondje publieksfavorieten, en het valt op hoe flexibel de dichter met hun werk kan omgaan. Met dezelfde bouwstenen als op vorige tours wordt hier een andere sfeer gebouwd, al gaat het soms zo razendsnel, in bijna-flarden, dat de vibe al eens te hard wordt gebroken. In geen vijf minuten gaat de uitbundige elektro van “Marshall Law”, van op debuut Everybody Down, over in “Ketamine For Breakfast”, wordt het “Circles”. Het voelt een beetje als: afgevinkt.
Maar zo kan het niet eindigen. Daarvoor was The Book Of Traps And Lessons drie jaar geleden te belangrijk in hun carrière. Het laatste woord is aan de eindspurt van die plaat. Eerst liefdeslied “Firesmoke”, dan de pompende muziek van “Holy Elixir”. En wanneer dat voorbij is die andere geloofsbelijdenis: “People’s Faces”; een laatste pleidooi voor medemenselijkheid, voor empathie. En toch voelde je eerder, zag je het aan hun eigen gezicht: Tempest is opnieuw klaar voor feestjes. Laat die maar komen.
