Yard Act :: The Overload

Waarschuwing: deze recensie kan u hoofdpijn bezorgen. Eventueel zelfs ergernis of een woede-uitbarsting, en indien alle drie tegelijkertijd het geval is dan bent u ongeveer op diezelfde plek als wij bij het beluisteren van het debuut van Yard Act.

U bent waarschijnlijk als goed geïnformeerde muziekliefhebber al op de hoogte dat de gitaar opnieuw levend en wel rond zich heen trapt iedereen vindt dat uiteraard geweldig want al die hiphop dat hing na een tijd toch ook wel weer de keel uit maar nu moet u weten dat veel van die nieuwe gitaargroepen als Dry Cleaning en Squid en nu dus ook Yard Act het niet zo voor zingen hebben er zit dan ook weinig intonatie in hun zang of bij sommige bands wordt het begrip zang gewoon overboord gegooid en kiest men radicaal voor rap of spoken word nu zingen het hoeft natuurlijk ook niet altijd en we kunnen niet allemaal ANOHNI zijn en je zou daar zelfs een soort traditie in populaire muziek kunnen zien die helemaal loopt via welja rap maar ook postpunk en The Velvet Underground naar talking blues het moet gezegd bij veel van die groepen pakt dat ook best goed uit want ze zijn jong en ongedurig en ze willen ook wel eens wat in andere woorden ze hebben wat te zeggen en hun muziek zit goed in elkaar en je bent mee met hun verhaal want het is  inventief en origineel en luid en het schuurt waar het pijn doet en soms is het zelfs grappig punt is nu Yard Act heeft dat allemaal niet en legt daarmee meteen ook de valkuilen van die postpunk nieuwe stijl bloot want als het allemaal niet pakt en die repetitieve spoken word aanpak vertaalt zich in bloedirritant pretentieus geneuzel dat maar blijft doorgaan ja een beetje zoals deze recensie u hebt het door bravo en echt sorry eindredactie maar dus als je zo blijft doorgaan dan zakt de muziek quasi onmiddelijk in en eindigt ze helemaal onderaan de glijbaan van de goeie smaak neen het zuigt het bloed vanonder je nagels die tegelijkertijd langzaam uitgetrokken worden met een knijptang om niet te zeggen dat het luisteren een vreselijke ervaring wordt waar weinig middenweg meer is qua kwaliteit het zuigt allemaal van de beesten en je maakt je song voor song meer kwaad over hoe slecht en eentonig deze plaat wel niet is een beetje zoals satire oftewel heel goed is oftewel gruwelijk zodat het gênant wordt voor alle betrokken partijen als u het tegen nu nog niet snapt The Overload landt inderdaad heel snel en veel te hard in die tweede categorie.

(adem)

Toegegeven het titel- en openingsnummer charmeert nog wel bij een eerste beluistering en zanger James Smith raast stevig door hij struikelt bijna over zijn woorden maar blijft net overeind helaas blijft het nummer niet zo stevig staan en ondanks een paar mooie vondsten zit de gitaar toch vooral afwezig ergens richting nergens te spelen een beetje alsof je een batterij aapjes willekeurig op een fretbord laat hameren tot er iets uitkomt dat enigszins een melodie kan vormen en oké Smith wordt wel eens geroemd omwille van zijn gevoel voor humor die vooral in songs als “Dead Horse” en “Rich” naar boven komt en ja Smith zet weinig subtiel zijn eigen sociale kaste van middenklasse rebelse kunstschool kids te kakken en ja dat laatste nummer is wel goed gevonden met dat ongemakkelijk zingen vanuit het standpunt van een rijke snob maar ook hier blijft de grap niet boeien en wij willen vooral vragen hoeveel lagen ironie hier weer moeten verdoezelen dat er achter one-liners als “ When all that’s left is nobheads morris dancing to sham 69” eigenlijk te weinig inhoud zit om staande te blijven in wat opnieuw en opnieuw een waterval is aan woorden die eerder slimmig dan slim is en die je als luisteraar opnieuw eigenlijk niet meer dan één enkele keer wilt horen en je wilt eigenlijk gewoon eens een nummer dat oprecht overkomt kan dat Yard Act of is de band echt te verloren gelopen in een pseudo-intellectualisme waarin elke emotie naar de zijlijn verbannen is omdat echt een standpunt innemen zou betekenen dat je dan ook verantwoordelijkheid moet nemen iets wat in verwarrende tijden als deze inderdaad moeilijk ligt maar je kan toch op z’n minst eens proberen is dat niet wat we van kunst verwachten of is dat echt te veel gevraagd?

(adem)

Het is immers niet omdat je als kunststudent eens het standpunt probeert in te nemen van iemand die vele treden onder jou op de maatschappelijke ladder bengelt dat je dan empathie toont is het niet eerder vooral jezelf onderscheiden van een bepaalde groep die je op het einde toch weer gewoon als dom plebs aanwijst en zoek anders de Franse filosoof Pierre Bourdieu eens op in de bibliotheek en toegegeven je kan je daar kwaad in maken maar misschien zoeken wij er weer veel te veel achter omdat we hier zo opgefokt van worden sorry in dat geval bovendien zitten er in het midden van The Overload wel een paar goeie vondsten en meezingmomenten zoals die gitaar die eindelijk echt van de ketting mag in “The Incident” en Smith die “ I’m irrelevant” uitschreeuwt en je onmacht voelt iets wat tenslotte toch eindelijk eens een echt gevoel is en ook “Land of the Blind” heeft wel een lekkere baslijn maar ook hier verziekt de band het weer met die afstandelijke zang en de ritmesectie herhaalt haar ongeïnspireerd trucje alsof de bandleden elkaar willen overtroeven in lamlendigheid en je wilt deze plaat echt bijna uit het raam gaan keilen zeker wanneer hetzelfde scenario zich herhaalt in “Tall Poppies” god de mop is nu volledig uitgewoond en jezus is deze plaat nu nog niet voorbij we snappen het nu echt wel want tegen afsluiter ‘’100% Endurance” hebben we deze grap echt al minstens 10 keer te veel gehoord Yard Acts jullie hebben echt niet de oprechte woede van een Sleaford Mods en ook niet de inventiviteit van comedian Stewart Lee dus stop dit nu en stop ook eens met zoveel woorden te gebruiken om niets te zeggen en leer eens wat intonatie in zowel zang als muziek te leggen en leer gewoon eens iets te fucking voelen want Human for a Minute zoals Shame zingt het is zo al moeilijk genoeg dezer dagen.

(adem)

Wij hebben echt geprobeerd om deze plaat te laten binnenkomen werkelijk in alle verschillende posities dat betekent liggend en staand en in downward dog en filosofisch in de verte turend aan het raam want Yard Act wil op zijn debuut heel veel maar doet het allemaal gewoon veel te veel te veel gepraat en te veel geneuzel te veel woorden te veel noten te veel richtingloosheid de band toont zo wat er gebeurt als je de golf postpunk die momenteel uit de UK komt en die in het beste geval eindelijk nog eens als een schop in de kloten aanvoelt na jaren van bedroomlofigitaarpop zo ongevaarlijk als een pannekoekenplant maar als je die postpunk doortrekt tot zijn uiterste intellectualistische consequenties dan wordt het dus een lege doos in het beste geval een geslaagde grap die je één keer wilt horen maar maak dan een comedyshow wij gaan in de tussentijd Kae Tempest For Those I love en Fontaines D.C. nog eens opleggen gewoon om nog eens iets te voelen.

1.5
Universal
Island Records

verwant

Eindejaarslijstje 2024 van Maarten van Meer

Fontaines D.C. :: Romance Een dwarse liefdesverklaring aan...

Rock Herk 2024 :: Lieve jongens zonder schaamte

Een jarig festival vraagt om een feestje, Rock Herk...

Yard Act :: Dream Job

Een kleine twee jaar nadat Yard Acts dronkenmansdebuut The...

Eindejaarslijst 2022 van Jef De Ridder

Dit was voor mij geen jaar van de gitaar....

Pukkelpop 2022 :: Een Parklife dat nooit stopt

Hoezo bompa? Deze ochtend opgestaan, in de spiegel gekeken,...

aanraders

Eddie Chacon :: Lay Low

Thrillseekers hebben altijd al best in een grote boog...

The Veils :: Asphodels

Finn Andrews is The Veils is Finn Andrews. Zo...

Adrian Crowley :: Measure of Joy

Adrian Crowley kan je moeilijk lui of gemakzuchtig noemen:...

Lambrini Girls :: Who Let The Dogs Out

De reputatie was er al, nu heeft Lambrini Girls...

Malvin Moskalez :: Not Today

Het leven loopt nooit rechtlijnig en is geenszins zwart-wit....

recent

We Are Open 2025 :: Een bosaardige bodem vol bloed

7 februari 2025Trix, Antwerpen

We hadden de MIA's, de Week van de Belgische...

Yūko Tsushima :: Een Vrouw rent over een Berg

Onder het pseudoniem Yūko Tsushima publiceerde Satoko Tsushima (1947-2016)...

Paddington in Peru

n 2014 zorgde een combinatie van CGI en ‘motion...

Comeback

Met Comeback brengen Jan en Raf Roosens hun eerste...

Maria

Een biografische prent over het leven van Maria Callas...

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in