Als een antwoord op #MeToo wagen meer en meer studio’s zich aan blockbusters met een ‘sterke’ vrouwelijke hoofdrol (heeft u trouwens ooit al eens gehoord van een sterke mannelijke rol?). In dit geval kwam actrice Jessica Chastain zelf af met het idee om een door vrouwen geleide Mission: Impossible James Bond film te maken. Ze pitchte haar spionagefilm bij Dark Phoenix regisseur Simon Kinberg en stapte zelf aan boord als producent en actrice. Het resultaat is The 355 – een iets of wat arbitraire titel die slechts op het einde verduidelijkt wordt – een genrefilm met een mager en voorspelbaar plot, maar met meer dan behoorlijke vertolkingen om de boel draaiende te houden.
De verhaallijn is niet echt ambitieus: er bestaat een technologisch wapen dat in staat is om de controle over te nemen van telefoons tot vliegtuigen en kerncentrales met desastreuze ontploffingen en stroomuitvallen tot gevolg. Om te voorkomen dat deze harde schijf in de verkeerde handen valt, krijgen CIA-agenten Mace (Jessica Chastain) en Nick (Sebastian Stan) de opdracht dit wapen te bemachtigen. Maar hun operatie loopt stevig uit de hand, doordat blijkt dat ze niet de enige zijn die jagen op het toestel. Mace wordt zo gedwongen samen te werken met andere agenten: de Britse computerspecialist Khadijah (Lupita Nyong’o), de Duitse spion Marie (Diane Kruger) en de Colombiaanse psycholoog Graciela (Penélope Cruz). Later duikt ook nog de Chinese MSS agent Lin (Fan Bingbing) op.
“James Bond never had to deal with real life”, beweert het personage van Chastain halverwege de film. Bijgevolg hebben deze vrouwen allemaal hun eigen problemen en bezorgdheden. Zo heeft Graciela een gezin en kinderen waar ze naar wil terugkeren, had Khadijah het spionageleven eigenlijk al achter zich gelaten en leeft Marie nog altijd in de schaduw van het verraad van haar vader. Er zit ook een scène in de film waarin ze met drankjes in de hand al lachend praten over hun mislukkingen en eerste missies. Scenariste Theresa Rebeck probeert op deze manier de personages als vrouwen en in de eerste plaats als mensen van vlees en bloed neer te zetten. En hoewel dit zeker niet altijd even subtiel overkomt, is het wel al een verdienstelijkere poging dan de recente Charlie’s Angels waarin de karakterisatie van Kirsten Stewarts personage volledig steunde op het feit dat ze continu honger had.
Door de exotische locaties en de corruptie binnen de rangen van de verschillende veiligheidsdiensten doet de film eerder aan de Jason Bourne-serie denken dan aan James Bond. Het algemene gevoel dat niemand te vertrouwen valt, wordt ook hier uitgespeeld, maar door de voorspelbare verhaallijn is het weinig verrassend wie bij de goeden en wie bij de slechten hoort. De buitenlandse locaties zorgen wel voor kleurrijke en spannende achtervolgingsscènes door onder andere de straten van Parijs en Marrakesh. In tegenstelling tot veel actiefilms slagen het camerawerk en de montage erin het overzicht te bewaren waardoor de manoeuvres en uitschakelingen makkelijk te volgen blijven.
Het probleem vaak met de vervrouwelijking van typische “mannengenres” is dat de vrouwelijkheid of te veel wordt benadrukt, of dat de vrouwen zich gedragen als mannen. The 355 schippert een beetje tussen de twee, waardoor de personages iets realistischer lijken – in zoverre dat mogelijk is in dit genre waarin men de halve wereld overvliegt in een vrachtschip om daar opgekleed een gala bij te wonen, inclusief pruiken, juwelen en gelakte nagels. Verder is het natuurlijk ook nogal opzichtig dat bijna al de mannen in het verhaal niet de juiste bedoelingen hebben. Maar als je daar voorbij kijkt en het niet erg vindt dat je de plot zelf ook wel had kunnen verzinnen, zorgt The 355 voor een fijn avondje popcornplezier, vooral dankzij de ‘sterke’ rollen en prestaties van de vrouwelijke sterrencast.
