2021 was helaas net zoals vorig jaar een heel vreemd jaar op het vlak van filmdistributie en -vertoning en het jaar eindigde zoals het begon: met gesloten bioscopen. Via streaming en in de maanden dat de zalen wel open waren, was er gelukkig heel wat moois te zien. De Enola recensenten lichten de komende dagen elk hun tien favoriete titels van 2021 toe en op 1 januari krijgt u de samengestelde top-10 van de hele filmredactie (om in aanmerking te komen moest een film in 2021 in dit land uitgebracht zijn in de zalen of via VOD/streaming, titels op filmfestivals die pas in 2022 in de zalen verschijnen, werden dus niet opgenomen in de lijstjes en verhuizen naar 2022).
1. The Assistant (K. Green – Usa)
Het duurde even voor de eerste langspeler van de Australische documentairemaakster Kitty Green in onze zalen belandde, maar wat was die het wachten waard. Subtiel, integer en genuanceerd belicht Green de #MeToo problematiek in de filmindustrie. Mede dankzij Julia Garners ingetogen en toch veelzeggende acteerstijl voelt deze film levensecht aan, zonder het geheel te overdramatiseren.
2. Annette (L. Carax – Usa/Fr/Bel/J/Mex/D/Ch)
Bij het woord musical denken we niet meteen aan een psychologisch dramaspel waarbij de protagonist steeds verder verstrikt geraakt in een net van jaloezie en de drang om groots te zijn. Leos Carax subverteert het genre op een heerlijk vernieuwende manier met sterke prestaties van Adam Driver en Marion Cottillard. En van baby Annette natuurlijk. Bon voyage!
3. Promising Young Woman (E. Fennell – Usa/Uk)
Promising Young Woman toont het verhaal van een ooit beloftevolle jonge vrouw, Cassie (Carey Mulligan), die zich ’s nachts overgeeft aan wraak en mannen probeert in te prenten dat alleen ja ook effectief ja betekent. Bij een film over grensoverschrijdend gedrag verwacht je geen mierzoet kleurenpalet en een vrolijke pop soundtrack. Toch zorgt regisseur Emerald Fennell er net voor dat dit snoepjesgehalte het thema juist extra in de verf zet.
4. Petite maman (C. Sciamma – Fr)
Na het grandioze succes van Portrait de la jeune fille en feu levert Céline Sciamma een nieuw juweeltje af met dit intieme familieportret over verdriet, rouw, liefde en vriendschap. Petite maman is een simpele doorsnede van het leven, al voegt Sciamma wel een tikkeltje magie – of kinderlijke fantasie, zou je kunnen zeggen – toe aan het verhaal.
5. Spencer (P. LarraÃn – Usa/Uk/Chil/D)
De Chileense filmmaker Pablo LarraÃn treft opnieuw met deze horrorschets over het leven van Lady Di. De film belicht drie dagen tijdens de koninklijke kerstfestiviteiten net nadat de affaire met Camilla Bowles gelekt is. LarraÃn vertaalt de druk, angst, eenzaamheid en woede die Diana gevoeld moet hebben naar dit wondermooi kostuumdrama met een ongeziene Kirsten Steward als de overleden prinses.
6. The Lost Daughter (M. Gyllenhaal – Usa/Gr)
Maggie Gyllenhaal onderzoekt wat moeder-zijn en ouderschap betekent in haar schitterend langspeeldebuut. Ze kan hiervoor rekenen op Olivia Colman, Dakota Johnson en Jessie Buckley die allen door middel van hun blikkenspel zoveel meer zeggen dan de woorden in het script.
7. West Side Story (S. Spielberg – Usa)
Steven Spielberg waagt zich op 75-jarige leeftijd voor het eerst aan een musical en slaagt zo fenomenaal in zijn opzet dat het betreurenswaardig is dat hij niet eerder dergelijke pogingen ondernam. Het verhaal is bekend en bovendien gedateerd, maar Spielberg brengt leven en ambiance in dit Romeo en Julia verhaal. Bovendien verkoos Spielberg echte musicalacteurs boven A-listers; wie had gedacht dat dat zo goed zou werken?
8. The Power of the Dog (J. Campion – Usa/Uk/Can/Aus/Nz)
In deze western van Jane Campion lijden de hoofdpersonages onder de druk die gepaard gaat met de genderverwachtingen en conventies van het Amerikaanse platteland anno 1920. Deze worstelingen brengt Campion traag maar gestaag in beeld terwijl ze tegelijkertijd vragen oproept over de invulling van sterkte en macht.
9. The Father (F. Zeller – Uk/Fr)
Dementie vreet aan de hersenen en maakt alles één groot vraagteken. Dat gevoel brengt de Franse theaterschrijver Florian Zeller over met zijn filmdebuut The Father. In tegenstelling tot veel theateradaptaties weet Zeller hoe hij het medium film en haar technieken moet bespelen, wat zorgt voor een cinematografisch esthetische film die je – net als het hoofdpersonage (Anthony Hopkins) – hopeloos verloren doet lopen.
10. Flee (J.P. Rasmussen – Usa/Dk/Zw/Nw/Fr/Slov/Est/Sp/I/Fin)
Deze geanimeerde documentaire volgt de vluchtweg die Amin Nawabi ondernam om zijn thuisland Afghanistan te ontvluchten in de hoop een beter leven te vinden in Denemarken. De lieflijke animatie maakt het verhaal mogelijks nog wreder waardoor de film als een bom binnenkomt.