Met niks in de agenda, niemand in het gezelschap en een zeer herkenbaar geworden hang naar eenvoudigere tijden besloten old palls Will Oldham en Bill Callahan in de lente van 2020 om de tijd te gaan doden met een project dat even simpel als spontaan is: het coveren van liedjes die ze graag horen. Achttien maanden later verzamelen ze negentien reeds online gereleasete coversongs op Blind Date Party, een album dat zich laat beluisteren als een dagboek van de pandemie: soms hoopvol, soms neerslachtig, maar constant zoekend naar wat binnen de mogelijkheden ligt.
Oldham en Callahan kozen eerst de nummers die ze wilden coveren en vervolgens de Drag City labelgenoten die daarbij een voorzet mochten geven. Zo voorziet luitspeler George Xylouris “Rooftop Garden” van Lou Reed van een mediterrane toets en tackelt gitarist Matt Sweeney “OD’d In Denver” van Hank Williams Jr. Dat tackelen mag je letterlijk nemen, want het berustende “I brought it on myself and I guess I shouldn’t complain” van Hanks origineel wordt met Oldhams onbehaaglijke gejammer onderuit gehaald. Sweeney laat zijn sluipende akkoordprogressie naadloos aansluiten bij de asgrauwe tekst van het nummer, daar waar Williams Jr. contrasterend luchtig klonk.
Het zijn slechts enkele voorbeelden van hoe een zuivere coverplaat een intrigerende ontdekkingstocht kan betekenen. De gekozen liedjes worden gebracht in een andere sfeer, ze worden vertraagd, versneld, uitgekleed zodat de lyrics op het voorplan kunnen treden… of net het tegenovergestelde zoals wanneer Bill Callahans eigen country niemendalletje “Our Anniversary” bij momenten kopje onder gaat in gitaardistortion. Jefferson Starships minutieuze “Miracles” wordt dan weer voorzien van een kabbelende drumbeat en ook een koffie-en-croissantsversie van Steely Dans “Deacon Blues” behoort tot de mogelijkheden van de eclectische Drag City selectie die Oldham en Callahan mee op sleeptouw nemen. Enkel in het geval van Billie Eilish’ “Wish You Were Gay” pakt het geëxperimenteer verkeerd uit. Deze collaboratie met Stereolabs Sean O’Hagan wil te krampachtig het bewijs leveren dat een paar blanke mannen op leeftijd nog niet afgeschreven hoeven te worden, maar het effect is averechts. We denken daar zelfs iemand ‘ok boomer’ bij te horen fluisteren, in de verte.
De beste liedjes van Blind Date Party zijn net die waarin de twee barden de innovatiedrang en het spelplezier laten samenvallen met de authenticiteit die hun eigen beste platen kenmerkt. Zo is er een magistrale bewerking van Robert Wyatts “Sea Song” waarin gitaar, orgel en drums intuïtief mogen pulseren. Het klinkt als een duiveluitdrijving die vier minuten lang opbouwt naar een louterend “Your lunacy fits neatly with my own/my very own.” Een declamatie van Wyatts woorden, waarmee Oldham het huidige klimaat van polarisatie lijkt aan te vechten: jij mag dan in de war zijn door dit alles, maar ik ben dat evenzeer.
Zo mogelijk nog pakkender is de samenzang tussen Callahan, Oldham en Cassie Berman op “The Wild Kindness”, een nummer van Silver Jews, de band van Berman. De spontaniteit en complexloosheid van deze versie waarin ze samen de lyrics maar uit volle borst lijken uit te brullen kan enkel geïnterpreteerd worden als een feestelijk eerbetoon aan David Berman, Cassie’s ex-echtgenoot en frontman van Silver Jews die zich in 2019 van het leven beroofde. ‘It’s you crying, not us!’ stond al op Drag City’s Instagrampagina wanneer het liedje online verscheen. Een statement dat tenminste al half waar blijkt te zijn.
Blind Date Party is een album dat het minder van zijn samenhang moet hebben, maar dat met zijn spelvreugde en enthousiasme aanzet om net daarnaar te zoeken in tijden die zich er niet toe lijken te verlenen. Ondertussen werd al een even onstuimige nieuwe cover uitgebracht van Scout Nibletts “Kidnapped by Neptune” dus het lijkt erop dat deze party gewoon doorgaat zolang coronavarianten de wereld rond razen. Laat ze maar gerust doen, die Bonnie en Bill.