Will Oldham ziet ons precies graag: om zijn recentste album The Purple Bird te promoten, last hij drie stops in ons land in. Om die paarse vogel zijn vleugels te zien uitslaan, koos enola voor Arenberg op zondagavond 11 mei.
In zijn zog bracht Oldham Mess Esque mee, het project van Australische rasartiesten Helen Franzmann (McKisko) en Mick Turner (Dirty Three). Natuurlijk ligt dat ergens wel voor de hand: Turner is al zowat sinds de prille jaren van Oldhams carrière een compagnon de route. Geen slecht woord over Turners gitaarwerk, maar de muziek van Mess Esque heeft anderzijds niet meteen veel uitstaans met de headliner van vanavond.
Al snel is duidelijk dat Mess Esque meer de focus legt op het creëren van sfeer in zijn composities, dan op echte songs. In kunsttermen: Turner schildert zacht psychedelische landschappen met gitaar, en Franzmann brengt daarover een dromerig verhaal met haar stem en teksten aan. Voeg drums toe, en naar het einde klinkt dat wat als Jefferson Airplane: interessant om op te spacen. Op de release Jay Marie, Comfort me van anderhalve maand terug was dat nog zo duidelijk niet.
Will Oldham heeft om te zeggen meer artiestennamen dan snaren op z’n instrument, maar de affiche spreekt van Bonnie “Prince” Billy, toch de naam waarnaar hij het meest luistert. Op zijn recente worp The Purple Bird staat er vaak een heel leger muzikanten rond hem, en die zijn uiteraard moeilijk allemaal over de hele wereld mee te nemen. Hier start de aimabele man met drie handlangers, en verder geen gedoe: als gekste stoten moeten we er al ’s mans knikkende knieën en schuifelende voeten bij sleuren.
Samen, of met Mess Esque als bijkomende rugdekking, kan deze incarnatie van het gegeven Bonnie “Prince” Billy wel wat gedaan krijgen met dat rijke repertoire. Voor een simpel akoestisch kleinood als setopener “Behold! Be Held!” (Keeping Secrets Will Destroy You) hoeft de band nog geen kunstgrepen uit te voeren: hier voegen de blazers met subtiele accenten niet meer dan een laagje charme toe die op plaat niet bestaat.
Door de kleine bezetting moeten sommige songs uiteraard noodgedwongen een ander kleedje krijgen. Het op plaat eerder theatrale “London May” is hier een eerste song die een geslaagde makeover kreeg. Ook andere songs uit The Purple Bird ondergingen de nodige wijzigingen in arrangementen. Zo moet “Guns Are For Cowards”, dat verder ook op gelach kan rekenen, van zijn polkapad afwijken; hier zorgen de blazers voor een gepast alternatief. “The Brute Choir” en “New Partner”, beide uit Viva Last Blues toen Oldham nog onder de noemer Palace Music opereerde, krijgen we naadloos aan elkaar gespeeld, en daar valt wel wat voor te zeggen.
“Strange Form Of Life” (The Letting Go) groeit door de doorgedreven inzet van saxofoon uit tot bijna een kosmische ervaring. Voor het obligate maar eeuwig mooie “I See A Darkness” (26 lentes jong, ondertussen), vlak voor de finale, weet Oldham gelukkig terug te vallen op alleen zijn akoestische gitaar. In de bisronde krijgen we met “Tonight With The Dogs I’m Sleeping” nog een klein feestje waarin saxofoon en klarinet heerlijk met elkaar in duel gaan.
Zou het fair zijn om te zeggen dat er gemengde gevoelens spelen na deze doortocht van Bonnie “Prince” Billy? De manier waarop de band een carrière van meer dan dertig jaar in een set van zowat anderhalf uur perste, zeker met zo’n veelheid aan stijlen en arrangementen, verdient sowieso respect. De paarse vogel cirkelde hoog boven onze hoofden, dook al eens vervaarlijk naar beneden, en kwam tot rust op de schouders van een voldaan publiek.
