De roman The Woman In The Window van A.J. Finn (een pseudoniem van Dan Mallory) was een aangename thriller die mede door enkele verassende plotwendingen zich ontpopte tot één van de beste pageturners van 2018. Dat de transitie naar Netflix niet garant zou staan voor een even boeiende kijkervaring hadden we – gezien het moeizame ontstaansproces – al kunnen vrezen.
Oorspronkelijk was de release van Joe Wrights’ adaptatie al gepland voor 2019, amper een jaar na het verschijnen van de roman. Het feit dat het boek uitkwam in januari 2018 en Wrights’ opnames in augustus van datzelfde jaar al werden afgerond stemt op zich al tot nadenken. Snel op de kar springen van succesvolle boeken is schering en inslag in de filmwereld, denk bijvoorbeeld aan Gone Girl, dat net als The Woman in The Window hoog genoteerd stond in de bestsellerlijst van de ‘New York Times’. Tussen de release van Gillian Flinns’ roman en de start van de David Fincher film zat echter wel nog ruim anderhalf jaar en bovendien – Joe Wright is ook allesbehalve een David Fincher. Haast en spoed is immers zelden goed, iets wat ook bleek uit de eerste test-screenings. Het publiek vond het maar niets en het scenario werd hier en daar herschreven door Tony Gilroy met re-shoots tot gevolg. Het is moeilijk voor te stellen hoe slecht die eerste versie wel geweest moet zijn als dit het resultaat is van een reeks noodzakelijke verbeteringen.
Amy Adams speelt Anna Fox, een kinderpsychologe die al een tijdje op non-actief staat omdat ze lijdt aan agorafobie. Haar psychische problemen probeert ze dragelijk te maken met een handvol pillen, liters rode wijn, het kijken naar oude films en het bespioneren van haar nieuwe overburen: de zakenman Alistair Russell (Gary Oldman), zijn vrouw Jane (Julianne Moore) en zoon Ethan (Fred Hechinger). Na afzonderlijk kennis gemaakt te hebben met de drie gezinsleden is Anna op een avond getuige van de brutale moord op Jane, maar de dader blijft zowel voor haar als voor de kijker buiten beeld. Niemand gelooft Anna, noch haar psychiater, noch de politie, waardoor ze uiteindelijk ook aan zichzelf begint te twijfelen. De gelijkenissen met Rear Window zijn overduidelijk (we zien zelfs een stukje uit die film op het TV-scherm van Anna) maar dat is dan ook meteen de grootste zwakte van The Woman In The Window, al is het maar omdat je er elke seconde aan herinnerd wordt hoeveel beter de meer dan zestig jaar oudere Hitchcock-klassieker is.
Adams bezit nochtans voldoende ervaring en talent om het getroebleerde personage van Anna overtuigend gestalte te geven maar bewandelt hier de lijn tussen overacting en zichzelf zichtbaar verveeld afvragen wanneer ze nog eens benaderd wordt door een Denis Villeneuve (Arrival) of Paul Thomas Anderson (The Master). Als zelfs iemand als Gary Oldman maar matig presteert , weet je dat er nog weinig hoop is om enigszins engagement te voelen met de personages op het scherm. Het script helpt bovendien ook niet echt. Als Anna de politie uitnodigt omdat ze via een anonieme email een foto van haar slapende zelf toegestuurd krijgt antwoord de inspecteur met de bedenkelijke woorden: “There is no sign that anyone has been here, there’s nothing missing” (Ah, bon). Tot overmaat van ramp zit dit alles dan ook nog eens gehuld in een weinig inspirerende verpakking. De fotografie van Fransman Bruno Delbonnel (Amélie, The Ballad Of Buster Scruggs) is zeker niet slecht, op wat geforceerde evocaties van Dario Argento’s Suspiria na (met veelvuldig gebruik van roodfilters). Het is echter door de enerverende manier waarop alles gemonteerd wordt, in combinatie met de constante aanwezigheid van slecht gekozen achtergrondmuziek (Danny Elfman op automatische piloot) dat de hele prent afglijdt naar het territorium van dertien in een dozijn TV-series zoals CSI of Grey’s Anatomy. Kortom: weg sfeer, weg spanning.
Op 9 juni kunnen filmliefhebbers eindelijk hun hart ophalen en opnieuw naar de bioscoop. In afwachting daarvan zullen vele cinefielen nog wat lustig verder streamen maar laat het duidelijk zijn dat, om die tijd te overbruggen, er betere alternatieven zijn dan het bekijken van deze vakkundig om zeep geholpen Hitchcock-hommage.
