Maxïmo Park :: Nature Always Wins

De vermoeiende politieke traktaten op Risk To Exist. Het wat flauwe concert om diezelfde plaat te promoten. Het nieuws dat de band leeg liep. Er waren veel redenen om te vrezen voor de toekomst van Maxïmo Park. Wat een flauw einde had kunnen zijn, blijkt echter een vitale wedergeboorte op te leveren.

Vijf werd vier werd drie. Nadat toetsenist Lukas Wooler de band verliet om in Australië vader te worden, hield ook bassist Archis Tiku het voor bekeken. Frontman Paul Smith, gitarist Duncan Lloyd en drummer Tom English haalden diep adem, bekeken even hoe ze het allemaal als trio zouden doen, maar voelden zich dan toch klaar voor een plaat. En toen was er toch weer een dingetje dat fout liep.

Geen opnames in Atlanta, Georgia, dus. Wel een live-videolink vanuit Liverpool met Ben Allen. Dankzij zijn werk op Animal Collectives Merriweather Post Pavillion stond de producer immers al lang op het verlanglijstje van de groep, een virus zou daar geen stokje voor steken en die gok blijkt terecht. Op geen enkel moment verraadt Nature Always Wins die moeizame wordingsgeschiedenis.

Nog meer nieuws: in het Maxïmokamp heerst het vaderschap, met Paul Smith als laatste slachtoffer. U leest het in een songtitel als “I Don’t Know What I’m Doing”, maar u mag die ingehouden adem nu weer loslaten; die ondertussen vierjarige uk heeft zijn teksten deugd gedaan, want ze zitten eindelijk opnieuw vol met ouderwetse Paul Smith-ismen. “It may appal you to know, but the mall is the only place I go” begint zo “Baby Sleep”, een nummer dat gaat over het grootste probleem van het vaderschap: “My baby only sleeps when she wants to but baby so barely wants”. Daar zit je dan, “basketball on my tv, my baby cradled on my knee / What does the modern world mean to me?” Beter nog is de sarcastische binnenkomer “Partly Of My Making” die het droogweg samenvat: “As you can clearly see, I’ve lost some luminosity / I hadn’t bargained for such intensity”.

Het punt is dat Maxïmo Park erin slaagt het viever te laten klinken dan die zo zwaar op de hand zijnde voorganger. We durfden er bijna niet meer op hopen, maar op Nature Always Wins vindt de groep iets van de speelsheid van zijn geweldige eerste twee platen terug. In dat heerlijke “I Don’t Know What I’m Doing”, bijvoorbeeld, waarin Smith al zijn ouderlijke twijfels op een hilarisch hoopje veegt aan tweehonderd kilometer per uur. “Placeholder” is er nog zo eentje; alweer ouderwets jakkeren, een refrein dat zich na één keer in je voorhoofdskwab beitelt, een gitaartje dat knipoogt naar Johnny Marr. En dan is er nog het snedige “The Acid Remark”: “French kissing in a German car / English reserve only gets you so far.”

Dat alles ook gewéldig klinkt is ook de verdienste van Allen, die ook hier doet waarvoor indiegroepjes nu eenmaal zijn adres opzoeken. Met zijn werk voor Notorious B.I.G., Puff Daddy, Gnarls Barkley weet de Amerikaan hoe hij de zware klanken van hiphop naar rockmuziek kan vertalen, en ook Maxïmo Park heeft hij tanden gegeven. Op Nature Always Wins klinkt de groep vetter dan ooit. Je hoort het in hoe “Partly Of My Making” de deur intrapt, maar ook in de brug van “Baby Sleep”.

Een keer keert Smith terug naar de thematiek van die vorige plaat. Natuurlijk gaat “Why Must A Building Burn” over de Grenfell Tower die zomers geleden een geblakerde grafsteen voor 72 mensen werd. De zanger legt de link met die keer dat hij tussen de slachtoffers van de aanslag in de Bataclan het gezicht van een voormalige merchandiseverkoper van de band zag. Het is een intelligente link, het evidente moraliseren wordt beperkt tot het simpele refrein; dat werkt beter dan die Winston Churchill-epistels van op Risk To Exist.

Eerste single “Child Of The Flatlands”, een slowburner die wat tijd nodig had om zich te laten kennen, mag u op het verkeerde been gezet hebben, de conclusie is duidelijk tegen dat we het hier als afsluiter tegenkomen. Maxïmo Park heeft een fijne vorm teruggevonden, eentje die smeekt om een livevervolg. Laat het verontwaardigd gemor dat ons land komende herfst wordt overgeslagen luid klinken.

 

8
PiaS
Prolifica/CooP

verwant

This Fire :: De onvervulde belofte van de postpunkrevival

Het moest het moment worden dat de oude sokken...

Maxïmo Park :: 23 september 2017, Botanique

Jarenlang in de Orangerie van de Botanique gespeeld, vandaag...

Maxïmo Park :: Risk To Exist

Groot-Brittannië is zo verscheurd dat het pijn doet om...

Field Music :: Commontime

De eeuwig grijze Noord-Engelse industriestreek die rond 2005 postpunkers...

Hallo, Mijn naam is Paul Smith :: Modemuseum Hasselt

Elke gevestigde kunstenaar schept zijn eigen mythe. Modeontwerpers, in...

aanraders

Bolis Pupul :: Letter To Yu

Bolis Pupul is al lang niet meer ‘de zoon...

Porcelain id :: Bibi:1

Ook wij moeten er soms aan herinnerd worden dat...

Coeur :: SHOW

Meer pompende beats. Meer duizelingwekkend Frans. Meer pure, feestelijke...

Talk Show :: Effigy

Het leven is een club waar al eens klappen...

Whispering Sons :: The Great Calm

Wat het Belgisch leger steeds meer nalaat, weten de...

recent

Zimmerman

17 maart 2024Rotown, Rotterdam

Zondagavond spelen Ivy Falls en Zimmerman in Rotown in...

Coeur :: SHOW

Meer pompende beats. Meer duizelingwekkend Frans. Meer pure, feestelijke...

The Smile

15 maart 2024Vorst Nationaal, Brussel

Er zit een goeroe verborgen diep in Thom Yorke....

Benni :: Make Me Blind

Vanuit het land van de eeuwige herfst bracht de...

Miek Zwamborn :: Onderling – Langs de kustlijn van Mull

Hoe maak je als auteur het landschap tot hoofdpersonage...

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in