Maxïmo Park :: Stream Of Life

“When you get the thing you want, but it’s not the thing you need, you disrupt the stream of life, and the restlessness impedes”. Meer dan twee decennia ver in zijn carrière doet Maxïmo Park nog altijd zijn stinkende best om te vechten tegen de zinloosheid van het leven. Het klinkt nog altijd behoorlijk aanstekelijk.

Soms zit het allemaal in één song, de essentie van een plaat, hoe een groep eraan toe is. Op Stream Of Life is dat “Favourite Songs”. “My best years are behind me / But I’ll be damned if I’d be giving up”, begint die, en dat is perfect samengevat waar Maxïmo Park twintig jaar na dat begin staat: nooit echt de grote band geworden, gedoemd tot een nichepubliek, uitgedund tot een trio, maar daarom niet van plan te stoppen.

Voelt deze achtste plaat als een reset? Toch een beetje. Meer dan op voorgangers Nature Always Wins of Risk To Exist, grijpen de Geordies hier terug naar hun klassieke geluid, het soort hoekige gitaren die we na jaren van IDLES, Shame et tutti quanti moeten beginnen beschrijven als pop-post-punk. Het bekt niet, maar het is wel juist. Frontman Paul Smith glijdt als vanzelf ook in zijn meest typische tekstuele hebbelijkheden. Een brug als “It’ll be churlish of me to complain / You must be used to it by now / I could’ve handled it more like a pro / But there you go” is iets dat enkel uit zijn pen kon vloeien. Nog typischer: de manier waarop Smith “Dormant ‘Til Explosion” onderbreekt met zo’n dramatische “ooh!” Dat zijn duetpartner Vanessa Briscoe Hay (Pylon) die kreet echoot, maakt het des te grappiger; ook voor hen is dit lol.

Dat Briscoe Hay op deze plaat eindigde is een geografisch toeval. Nadat een langeafstandsrelatie leidde tot Nature Always Wins, kon Maxïmo Park deze keer samenwerken met producer Ben Allen (Animal Collective, Gnarls Barkley, Deerhunter) zoals het hoort: ter plekke, niet langer via door Corona opgedrongen zoomcalls. En dat wilde zeggen dat er mocht gevlogen naar dat Athens, Georgia waar zowel R.E.M. als B52’s ooit het mooie weer maakten.

Je hoort dat niet, je hoort dat wel. Stream Of Life heeft niet de jangle van Peter Buck, laat staan het mysticisme van Michael Stipe. Het ethos is echter één-op-één dat van de grootste stadionband die nooit echt een stadionband was. Noem het: textbook-indie, gitaarmuziek die bestaat omdat het vindt dat het moet bestaan, bij het woord hitparade eens fronsend vraagt “u bedoélt?”, maar toch altijd weer godverdomd catchy is. Luister naar die andere single “The End Can Be As Good As The Start”, een nummer dat vooral uit lijkt op zijn eigen plezier, nu al met goesting vraagt wanneer het live van stal mag.

Het mag deze maand in woeste galop de podia op – al zal het alweer niet in België zijn – maar niettemin is ook duidelijk waarom het voor Maxïmo Park al lang niet méér zal worden dan dit. Daarvoor is dit ook te veel de achtste plaat met dit soort nummers – je weet bijna perfect hoe de titelsong zich zal ontvouwen – en blijft Smith te hard harken naar diepgang met trage songs die nooit echt zijn fort zullen worden. “Quiz Show Clue” raakt zo al snel niet verder dan mid-albumfiller, “Döppelganger Eyes” al evenmin.

Maar dan is er richting het einde toch weer een vinnig “I Knew You’d Say That” en plots lijkt het weer 2005 en is Smith nog steeds die onstuimige stuiterbal die mening broek scheurde bij nog maar een split-jump, rammelt alles aan een lekker jachtig tempo. Zelfs het tekstueel donkere “No Such Thing As Society”, een verwijzing naar Margaret Thatchers uitspraak, laat het tempo niet meer zakken. “My family / Was told there’s no such thing as society”, zingt de frontman, “despite the evidence I find surrounding me”. Die kan de Iron Lady steken waar de zon niet schijnt.

Er is een woord in het Engels voor een plaat als deze en het vertaalt moeilijk: ‘quintessentially’. Het betekent zoveel als ‘hier zit alles in wat deze band zichzelf maakt’. Welaan, dan: Stream Of Life is zeer ‘quintessentially’ Maxïmo Park en dat valt vooral toe te juichen.

Wij vloeken alweer om een ontbrekende Belgische passage op de jongste tour van de band.

Maxïmo Park staat op 4 november wél in De Melkweg in Amsterdam.

7.5
PiaS
Lower Third/CooP
Paul Smith

verwant

Maxïmo Park :: Nature Always Wins

De vermoeiende politieke traktaten op Risk To Exist. Het...

This Fire :: De onvervulde belofte van de postpunkrevival

Het moest het moment worden dat de oude sokken...

Maxïmo Park :: 23 september 2017, Botanique

Jarenlang in de Orangerie van de Botanique gespeeld, vandaag...

Maxïmo Park :: Risk To Exist

Groot-Brittannië is zo verscheurd dat het pijn doet om...

Field Music :: Commontime

De eeuwig grijze Noord-Engelse industriestreek die rond 2005 postpunkers...

aanraders

Eddie Chacon :: Lay Low

Thrillseekers hebben altijd al best in een grote boog...

The Veils :: Asphodels

Finn Andrews is The Veils is Finn Andrews. Zo...

Pothamus :: Abur

Pothamus: het woord alleen al klinkt als iets zwaars,...

Heartworms :: Glutton For Punishment

Ze schaafde er bijna drie jaar aan, maar haar...

Squid :: Cowards

Op hun derde album Cowards trekken de Britten van...

recent

Mogwai

17 februari 2025Ancienne Belgique, Brussel

De nieuwe plaat The Bad Fire werd nog maar...

Pothamus :: Abur

Pothamus: het woord alleen al klinkt als iets zwaars,...

Gabriel Rios

14 februari 2025Het Depot, Leuven

Met Playa Negra trakteerde Gabriel Rios ons in de...

Heartworms :: Glutton For Punishment

Ze schaafde er bijna drie jaar aan, maar haar...

Milan Hulsing :: Voetsporen. 5 verhalen van Karel Čapek

Milan Hulsings nieuwste strip is een bewerking van vijf...

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in