De eerste lockdown was voor veel muzikanten een periode van vertwijfeling, van het zoeken naar een manier om om te gaan met een situatie die het centrale punt van het muzikant-zijn – het optreden voor een publiek – tijdelijk onmogelijk maakte. Voor Tuur Florizoone resulteerde dat in een album dat als soundtrack bij zijn lockdown dienst kan doen.
Accordeonist Tuur Florizoone mag tot op heden al elf releases uitgebracht hebben, met Night Shift komt hij nu voor de eerste maal met een soloalbum op de proppen. Florizoone heeft ondertussen een aantal interessante projecten op zijn CV staan. Zo is er het trio Tricycle waarin hij samen met rietblazer Philippe Laloy en bassist Vincent Noiret actief is, of het jazz-meets-wereldmuziek ensemble MixTuur. Als hij bij een ruimer publiek bekend is, is het misschien wel vooral via zijn soundtracks: Brasserie Romantiek en – vooral – Aanrijding In Moscou.
Hoewel Florizoone van opleiding pianist is, is hij in de loop der jaren uitgegroeid tot de man die de accordeon in Vlaanderen op de kaart heeft weten te zetten, iets waarvoor hij ondertussen ook het gezelschap heeft gekregen van onder meer Stan Maris (Kreis). Overigens speelt Florizoone nog altijd op de chromatische accordeon waarmee het voor hem allemaal begonnen is, een instrument dat hij in 1999 in het Italiaanse dorpje Castelfidardo kocht en waar hij sindsdien mee vergroeid is. De imperfecties van zijn instrument vormen een wezenlijk onderdeel van zijn sound.
Night Shift werd opgenomen tijdens de eerste lockdown in de lente van dit jaar. Vooral ‘s nachts, zoals de titel al suggereert, om de eenvoudige reden dat hij dan – wanneer zijn kinderen sliepen – tijd had om de nummers te schrijven en op te nemen. Het mag dan ook geen verwondering wekken dat de muziek vaak ingetogen is en een nachtelijke sfeer uitstraalt. Florizoones muziek heeft altijd al een filmische insteek gehad, en dat is hier niet anders. Zeker in het begin van het album roepen de nummers – zoals “Tor” of “Resist” – de nachtelijke ambiance op van een wandeling door de verlaten straten van een slapende stad. Het is knap om vast te stellen hoe hij met minimale middelen toch heel beeldrijke muziek weet te maken.
Dat wil niet zeggen dat Night Shift een eentonig album is. De nummers bevatten immers subtiele schakeringen die voor variatie zorgen. Zo zit er een fijne swing in “Wa Vinde Gij”, is er een zwierig “Hmpf” en heeft “Cycle” een hypnotisch effect. Het album bestaat grotendeels uit kleine miniaturen. “As They Sleep” is rustig en gevoelig, “Governing Belgian Style” is dartel en springt verschillende richtingen tegelijk uit. Slechts eenmaal overschrijdt een nummer de vijf-minutengrens, op “De Kleine Eva uit de Kromme Bijlstraat” dat het moet hebben van een langzame spanningsopbouw. Florizoone weet ook de twee covers, “Omdat Ik Van Je Hou” van Raymond van het Groenewoud en “Je Me Suis Fait Tout Petit”, om te vormen tot filmische kleinoden.
Misschien zal Night Shift bij een eerste oppervlakkige beluistering weinig opvallen. Dat zou jammer zijn, want het is muziek die je de kans moet geven om met je aandacht aan de haal te gaan. Het is geen muziek van goedkope of grote effecten, maar een album dat het auditieve equivalent is van vijftien kleine kortfilms. Muziek voor fijnproevers.
