Nu de zalen voor onbepaalde tijd weer dicht moeten, blijven streamingdiensten inzetten op eigen producties. De hypergetalenteerde Ben Wheatley draaide voor het eerst een opdrachtfilm met het door Netflix geproduceerde Rebecca.
In de late Jaren negentiendertig maakte Alfred Hitchcock de overstap naar Hollywood, waar hij onder de machtige producent David O. Selznick begon aan zijn eerste Amerikaanse project: de verfilming van de roman Rebecca van Daphne du Maurier. De productie verliep bijzonder gespannen – Hitchcock had voortdurend conflicten met Selznick – maar leverde een meesterlijk voorbeeld op van ‘female gothic’ waarmee Hitchcock ook groot succes oogstte aan de kassa. Precies tachtig jaar later kreeg regisseur Ben Wheatley het voorstel om een nieuwe versie te draaien die helemaal terugkeert naar de oorspronkelijke bron van de roman. Met een Hitchcock-klassieker die onvermijdelijk elke nieuwe visie in de schaduw stelt (een fijne ironische noot aangezien ook de plot rond eenzelfde idee gebouwd is) is het een ondankbare taak voor elke regisseur om een dergelijke opdracht aan te nemen. Maar Wheatley is niet de eerste de beste – zoals hij ten overvloede bewees met High Rise, Sightseers en Free Fire – en slaagt erin het materiaal op intrigerende wijze in een nieuwe cinematografische interpretatie te gieten.
In 1940 werden de hoofdrollen vertolkt door Laurence Olivier, Joan Fontaine en Judith Anderson, dit keer kan de film rekenen op het talent van Armie Hammer, Lily James en Kristin Scott Thomas. James is het jonge gezelschapsmeisje van een rijke burgerdame, die in Monaco verliefd wordt op de Britse weduwnaar Maxim de Winter (Hammer). Ze trouwen en trekken naar zijn landgoed – Manderlay – waar al snel duidelijk wordt dat alles en iedereen nog steeds leeft in de schaduw van Rebecca, de overleden en door iedereen geliefde dame des huizes. Dat is zeker zo voor Mrs. Danvers (Thomas) die met strenge hand het huishouden leidt en het niet begrepen heeft op een nieuwe echtgenote.
In interviews naar aanleiding van de film, legt Ben Wheatley uit hoe hij bewust probeerde weg te blijven van Hitchcocks interpretatie en bewust andere accenten legde, onder andere in de visie op Manderlay. Hier is het landgoed – dat een grote rol speelt en zelfs in de openingszin centraal staat – inderdaad niet langer ingebed in een ‘gothic’ traditie en oogt het een stuk minder sinister. Manderlay ziet er nu bedrieglijk innemend uit, gesitueerd in een idyllisch landschap en omgeven door prachtige kusten die zich door het harde en heldere licht ontplooien in alle kleurenpracht. Wheatley legt ook uit hoe het gebouw een soort vreemd geheel vormt waarin allerlei stijlen en periodes terug te vinden zijn (het architecturale element uit High Rise is ook hier sterk aanwezig) en dat vertaalt zich in wisselende kleuren en tonen voor de verschillende kamers en delen van Manderlay. Ook een gemaskerd bal (met opnieuw echo’s van High Rise) bouwt op dezelfde eclectische elementen en vormt een hoogtepunt in de film.
Dat bal oogt ook fantastisch en dat is te danken aan de bedwelmend mooie beelden van Laurie Rose. Rose werkt reeds als fotografieleider samen met Wheatley sinds zijn eerste film Down Terrace uit 2009 en levert keer op keer een unieke visuele signatuur af voor zijn films. In Rebecca is licht een centraal element in hun aanpak en Rose wendt het op krachtige wijze aan om de beklemmende omgeving waarin haar protagoniste moet leven, te schilderen. Ook haar voortreffelijke cameravoering is opvallend en geeft aan de gebeurtenissen een vloeiende en elegante kwaliteit. De tandem Rose-Wheatley weet deze nieuwe interpretatie dan ook echt een eigen visueel gezicht te geven dat merkbaar verschilt van de eerdere versie.
De grote vraag is uiteraard of deze nieuwe Rebecca het haalt bij die versie van Alfred Hitchcock. Het antwoord daarop is volmondig ‘neen’. Dat wil echter niet zeggen dat dat een reden moet zijn om deze nieuwe versie zomaar af te schrijven. Daarvoor biedt Rebecca anno 2020 te veel boeiende nieuwe invalshoeken (de toespelingen op de lesbische relatie tussen de overleden echtgenote en Danvers hoeven nu niet meer verzwegen te worden, evenals de seksuele onervarenheid van de jonge nieuwe eega) en weet Ben Wheatley de film te veel naar eigen hand te zetten en een duidelijke onderscheidende kwaliteit te geven. In de schaduw van Hitchcock werken is geen geschenk, maar Wheatley brengt het er bijzonder goed vanaf.
