Al meer dan een decennium grossiert Metz in verschroeiende noiserock. De vraag was echter hoelang hun bekende formule nog blijft verrassen. Na het beluisteren van Atlas Vending kunnen we besluiten dat het Canadese trio nog altijd een bloeddorstig beest is en meer doet dan alleen bijten.
In 2018 speelde het trio uit Toronto nog op Les Nuits Botanique met revelaties Idles én Fontaines DC in hun voorprogramma. Ondertussen zijn de rollen omgedraaid en zijn de Britten en Ieren de Canadezen voorbij gestoken qua populariteit. De drie van Metz waren wel trendsetters voor een nieuwe lichting lawaairockers van Ierland tot eigen land. Girl Band, Preoccupations en It It Anita zijn maar een paar voorbeelden van andere noisebands die het na Metz tot ver in het alternatieve circuit schopten.
Metz blijft ook een vaste waarde in het livecircuit. We zagen hen voor het eerst aan het werk in 2013 op het Primavera-festival in Porto. Hun fantastische debuutplaat was toen een paar maanden jong, en jongens, wat een adrenalinestoot was die passage. Nadien volgden nog veel andere verpletterende club- en festivalshows met de even verwoestende platen II en Strange Peace onder de arm. De verschroeiende riffs, explosieve drums en snauwende vocalen geven tijdens een optreden, net als de platen, telkens opnieuw zin om als een dolleman tekeer te gaan.
Gitarist-zanger Alex Edkins, drummer Hayden Menzies en bassist Chris Slorach namen voor Atlas Vending, hun vierde plaat bij Subpop, niet de grote Steve Albini in de arm als producer, maar wel Uniform-bandlid Ben Greenberg, als coproducer, en Seth Manchester (Daughters, The Body) voor de mixing. Metz en Uniform zijn trouwens geen onbekenden voor elkaar; beide lawaaimakers gingen al eens samen op tour en blijken nu ook gezamelijk voor muzikaal geweld te kunnen zorgen.
Lawaai maken kan Metz nog altijd als de beste. Albumopener “Pulse” is meteen een mokerslag van jewelste, met de basdrum van Menzies die maar niet stopt met pompen. Het bewijs dat naast Edkins’ stem en de gitaren het drumgeluid nog niets aan kracht heeft ingeboet. In een periode zonder normale liveoptredens doet zo’n levendige band op plaat bovendien écht deugd.
Met songthema’s als sociale angst, verslaving, isolatie, paranoia en de drang om alles achter te laten is Atlas Vending ook tekstueel een rusteloze cocktail geworden. Dat komt perfect tot uiting in “Blind Youth Industrial Park”, “The Mirror” (aanhoor dat riffje dat door merg en been gaat!), het ultrakorte “No Ceiling”, “Sugar Pill” en het bijzonder explosieve “Parasite”. Vooral die drie laatste nummers zijn goed om een woonkamer tot moshpit om te toveren.
Ook noiserockers groeien op en worden ouder, en dat is er (soms) aan te horen. Bijvoorbeeld aan de heerlijke progressie in “Framed by the Comet’s Tail” of In “Hail Taxi”, een van de beste nummers die de band al uitbracht. Het klinkt misschien wel vreemd, maar Metz klinkt catchy als nooit tevoren en geeft de luisteraar wat meer ruimte om – jawel – te ademen. “I’m sending messages. I’m sending messages. I’m sending messages to you”, zingt Edkins, die recentelijk ook vader geworden is. Ook “Draw Us In” is niet bepaald typisch Metz: het is verschroeiend hard, maar evengoed atmosferisch getint.
Af en toe laat de band ook een meer geduldige opbouw horen, zoals in “A Boat to Drown In”, het langste nummer van de plaat. De titel verwijst naar een onderdompeling in waar je van houdt en het gebruik daarvan als een toevluchtsoord en katalysator voor verandering. Muzikaal is het een sonische wolk die gaat hypnotiseren zoals bij My Bloody Valentine en Sonic Youth. Het is de perfecte afsluiter van een plaat die meer dan 30 jaar alternatieve rockmuziek – van Fugazi tot Pissed Jeans – mooi samenvat.
Voor zij die denken dat Edkins en zijn kompanen opnieuw meer van hetzelfde doen, luister nog eens. De noiserock van Metz klinkt weliswaar nog altijd hoekig, onrustig en massief, maar vooral ook oprecht en eigenzinnig. “Het is een plaat over het achterlaten van een slechte situatie, het overwinnen van obstakels en het uitkijken naar een betere toekomst”, legde Edkins uit in een interview. In die zin past ook deze plaat in het lange rijtje platen die in deze periode voor het nodige escapisme zorgen. De hoofdpijn en oorsuizingen nemen we er maar al te graag bij.
