Officieel kwam True History of the Kelly Gang uit in België op 18 maart. Door de COVID- 19 pandemie verdween de film helaas even snel van de affiche als hij er was opgekomen. Gelukkig waren er enkele arthousebioscopen zoals Sphinx en Cinema ZED bereid om hem een tweede adem te geven in september. Ondanks de povere biografische kwaliteiten, werpt de rolprent een hoogst originele, postmoderne blik op de Australische outlaw.
Voor diegenen die Ned Kelly niet zouden kennen, vatten we graag het leven van deze ‘bushranger’ even kort samen. Ned Kelly was actief als bandiet in de late jaren zeventig van de negentiende eeuw in Victoria, een toenmalige Britse kolonie in Australië. Zijn rooftochten brachten algauw een forse politiemacht op de been die alle middelen inzette om hem te pakken te krijgen, ook al was hij naar verluidt bijzonder populair bij de bevolking als een soort ‘Robin Hood’ figuur. Op vijfentwintigjarige leeftijd kreeg de man dan ook de strop als straf voor zijn exploten. Na zijn dood groeide hij uit tot een cultureel icoon dat tot vandaag schilders, schrijvers, kunstenaars en cineasten inspireert. True History of the Kelly Gang is gebaseerd op het gelijknamige boek van Peter Carey die in 2001 de Booker Prize won met zijn roman. Hoewel het boek grotendeels verzonnen is, baseerde Carey zich op zijn beurt op de Jerilderiebrief, een historisch document van zesenvijftig pagina’s gedicteerd door Ned Kelly waarin hij zijn daden uitlegt en in een context plaatst.
‘Niets van deze film is waar’, kopt de film in zijn openingsminuten. Vervolgens zien we Ned Kelly 
een brief schrijven aan zijn dochter waarin hij zijn ‘misdaden’ rechtvaardigt. Dat de historische Kelly nooit een dochter heeft gehad, is eigenlijk niet belangrijk. Deze postmoderne rolprent creëert, net als de echte Ned Kelly in de Jerilderiebrief, zijn eigen mythe rond de Australische bushranger. Een mythe waarbij feit en fictie zodanig in elkaar overvloeien dat ze niet meer van elkaar te onderscheiden zijn. ‘De Engelsen verdraaien toch de feiten en strijken daarna het geld op’, wordt er later in de film beweerd. Daarom vindt Ned Kelly het belangrijk dat iedereen zijn versie van de feiten kent. Hij alleen heeft immers het recht om zijn eigen legende de wereld in te sturen, toch?
Naast een exploratie van ‘de waarheid’ is de film ook een studie in toxische masculiniteit. Hierbij wordt er handig gespeeld met de maatschappelijke verwachtingen die we hebben van het mannelijke en het vrouwelijke geslacht. In Boy, het eerste ho
ofdstuk van de rolprent, zien we hoe Ned al heel vroeg geconfronteerd wordt met omgekeerde genderpatronen. Terwijl vader Kelly geduldig met de baby op de arm buiten wacht, is de jonge Ned getuige dat zijn moeder betaalde seks heeft met brigadier O’Neill in de schuur. Moeder zorgt voor brood op de plank, vader is een moederkloek en laf. In Man, het tweede hoofdstuk, plegen Kelly en zijn trawanten hun overvallen in jurken. ‘Britten zijn niet bang voor kogels of geweren, maar wel voor alles dat abnormaal is’, wordt het mantra van de bende. Vrouwen worden mannen en mannen worden vrouwen. Seksualiteit is vloeibaar geworden. In Monitor, het derde en laatste hoofdstuk, is Ned Kelly uitgegroeid tot het ultieme alfamannetje. Gehuld in een platenharnas en twee pistolen gaat hij in de finale shootout de politie te lijf. Toxische masculiniteit ten voeten uit.
Op vlak van de cameravoering vallen vooral de vele breedbeeldopnames op van een kale, lege outback waar de bomen als naalden uit de grond steken. In vogelperspectief zien we dan onze personages die als mieren over de grond kruipen. Meer nog dan een geografische locatie kijken we hier wellicht in het hoofd van Ned Kelly dat een leeg, dor niemandsland onthult waar menselijk venijn zich te goed doet aan fysiek geweld en verbaal vitriool. True History of the Kelly Gang is geen ballade, maar eerder een punkrocklied waarin testosteron, oestrogeen en nog veel andere hormonen ons om de oren vliegen. ‘Fake News’ – Kelly wil zich immers afzetten tegen de leugenachtigheid van de Britten die zijn verhaal willen claimen – wordt afgezet tegen toxische masculiniteit waardoor deze oude geschiedenis geïnjecteerd wordt met een hedendaagse, relevante boodschap. Deze sterk gefictionaliseerde filmbiografie heeft dan ook meer cinematografische zeggingskracht dan een filmbiografie die steunt op harde historische feiten.
