Eentje is geentje. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Nog een cliché? Vooruit dan maar: het smaakte naar méér. Nog geen twee jaar na comebackplaat We Can Never Go Home gooit Styrofoam een toemaatje onze richting uit. Omdat deze tijden er niet minder gek op zijn geworden.
Want zo klonk het eind 2018. Styrofoam was ondanks de stilte en een artiestenjas (een oversized witte blazer) die aan de wilgen was gehangen toch opnieuw beginnen schrijven. Wat boven kwam drijven, was een soundtrack voor “een almaar meer verwarde en verwarrende wereld”. Twee jaar later moet je daar zelfs de perstekst niet meer voor lezen: de logische opvolger van We Can Never Go Home heet droogweg Political Songs en de ondertitel vat het nog duidelijker samen: ‘seven activist instrumentals’.
Is Styrofoam de weg van de punk ingeslagen? Terug naar de hardcore waarmee het ooit, diep in de jaren negentig, begon? Natuurlijk niet. Zelfs Ian MacKaye heeft het verongelijkt schreeuwen al lang gelaten. Arne Van Petegem doet gewoon wat hij altijd al heeft gedaan: hij maakt mooie knisperelektronica, waar enkel de titels in de richting van dat politieke wijzen. Omdat dat genoeg is. Een song kan “Political Song For Hannah Arendt To Sing” heten of “Poesjes zijn ook leuk” en zal daardoor niet anders klinken. Maar dankzij die ene titel zal je wel een Duitse filosofe ontdekken. En dat is het soort zelfopvoeding waar de Antwerpenaar met deze plaat op mikt.
Een socioloog van opleiding blijft immers altijd een beetje een socioloog, zelfs al heeft hij geen dag in zijn leven in dat vakgebied gewerkt. Een boek van Theodor Adorno ligt dan altijd wel ergens op de loer, een citaat van de denker als “Modern music sees absolute oblivion as its goal. It is the surviving message of despair from the shipwrecked” is dan snel gevonden. Het is precies wat Political Songs verklaart. Deze zeven tracks willen niet preken, ze geven je enkel het gevoel van onbehagen dat iedereen vandaag bekruipt.
Voor de gelegenheid heeft Van Petegem zijn elektronisch gefröbel nog verder uitgepuurd. Meer nog dan op zijn voorganger houdt hij het minimalistisch. De clicks ’n cuts zwermen, synths zoemen voorzichtig. In “Political Song For Hannah Arendt To Sing” klinkt dat nog warm, James Baldwin krijgt eerder een kil en pulserend sciencefictiongeluid mee. Angela Davis? Zo mogelijk nog kaler. Ijle synthklanken, een lage bas die de boel bij elkaar houdt. De ironie is natuurlijk dat “Political Song For The Lonely To Sing” het warmste klinkt. Het past ook, want het mogen dan rare, eenzame tijden zijn, we zitten er wel allemaal samen in.
Het is allemaal verre van nieuw, maar ook twintig jaar na haar conceptie blijft het een welkom geluid. Styrofoam zit goed daar in zijn eigen kleine niche. Laat er af en toe maar weer zo’n plaat komen, voor als het weer guur wordt en de tijden onheimlijk.
