Leonard Cohen overleed in 2016, 19 dagen na zijn afscheidsbrief You Want It Darker. “I’m ready, my Lord”, bromde hij, maar dat het zó snel zou gaan, kwam toch als een verrassing. De plaat stond bol van (religieuze) mijmeringen over de wandeling tijdens de laatste kilometers van het leven. De hoed blijft fier op, maar de wandelstok gaf steeds meer ondersteuning — dat vertaalde zich ook muzikaal. De toon en kleur van You Want It Darker was bijgevolg sober, Cohens woorden gingen met de meeste aandacht lopen.
De vraag was dan ook of een of andere postume plaat nog iets te bieden zou hebben. Beter nog: die vraag was de afgelopen drie jaar niet gesteld. De erven Cohen, zoon Adam op kop, zijn zich bewust van de dubieuze waas die rond zulke releases hangt. Iets waar de uitermate heldere legacy van Cohen niet gediend mee zou zijn. Met diezelfde bedachtzaamheid en respect voor Cohens oeuvre is uiteindelijk dan toch die bloedmooie Thanks For The Dance tot stand gekomen, dat zich magna cum laude onderscheidt van talloze soortgelijke releases.
Hulde daarvoor aan Adam Cohen, die het beste van twee werelden combineert. Enerzijds omringt hij zich met prachtig volk: Bryce Dessner van The National, Feist, Beck, Daniel Lanois, Dustin O’Halloran … Anderzijds staan zij compleet ten dienste van de songs – of eerder gedichten. Het vergt duchtig geoefende oren om hun bijdragen eruit te plukken. Dat pleit voor iedereen. Wie alle muzikanten die een bijdrage leveren aan openingsnummer “Happens To The Heart” in het booklet ziet staan, verwacht symfonische grandeur. Niets is minder waar: de instrumentatie klinkt spaarzaam en laat ontzettend veel ruimte en lucht toe, terwijl Cohen zichzelf als vanouds relativeert (“I was always working steady / But I never called it art / I got my shit together / Meeting Christ and reading Marx”).
De bloedmooie teksten die Cohen in de laatste maanden voor z’n dood nog schreef en insprak (zingen was er nu echt helemaal niet meer bij) laat zoon Cohen dus grotendeels voor zichzelf spreken. Een gezonde keuze, die Thanks For The Dance mooi in het verlengde van You Want It Darker doet klinken. Het is een album waar Cohen zelf goedkeurend bij zou mompelen in de winter van zijn carrière, en dat lijkt de voornaamste betrachting te zijn geweest. Naar muzikale vernieuwing is het bijgevolg ver zoeken, muzikale efficiëntie is er daarentegen te over.
Van het aanstekelijke handgeklap in “The Night Of Santiago” over de synths die “It’s Torn” een licht naargeestig sfeertje meegeven tot het koor dat het harde “Puppets” (de mensheid is een kudde meelopers) zalft. Er gebeurt muzikaal veel op de achtergrond, op de voorgrond is het tekstueel smullen. Dankzij onder andere datzelfde “Puppets” doet Cohen meer dan zijn tijd in de wachtkamer van de dood beschrijven of terugkijken op zijn meer dan rijkgevulde leven.
“Hey, That’s No Way To Say Goodbye” is een van Cohens mooiste nummers. Het is wat vader en zoon ook gedacht lijken te hebben bij You Want It Darker. Een mooier “Goodbye” na deze kan en hoeft niet meer.