Naar stilaan aloude traditie was de opbouw naar Slipknots zesde plaat zeer bewogen: het ontslag van percussionist Chris Fehn na een lang aanslepende ruzie over royalties, het overlijden aan een overdosis van de jongste dochter van Shawn “Clown” Crahan en een depressie van frontman Corey Taylor die volgens hardnekkige geruchten tot een mislukte zelfmoordpoging had geleid. Maar de groep comes back with a vengeance: met enerzijds hun bruutste plaat sinds klassieker Iowa, maar anderzijds hun meest experimentele.
Het is de culminatie van geen al te best decennium voor de band. Na het artistiek doelloze, en toepasselijk getitelde All Hope Is Gone, sukkelde Slipknot in een existentiële crisis. Live boette de groep nog niet aan populariteit in, maar ze waren verworden tot een bende miljonairs die à la Metallica apart met limo’s etc. naar de concerten werden gebracht. Onderlinge stammentwisten legden een tijdbom onder de groep. Tot de overdosis van bassist Paul Gray die leek te doen ontploffen. Het leidde echter tot een soortement catharsis bij Slipknot, dat in 2014 uit het muzikale dal klauterde met 5. The Gray Chapter.
Ook de intrede van drummer Jay Weinberg, zoon van E Street Band drummer Max Weinberg, is een kwaliteitsinjectie gebleken. Live haalde de band stilaan weer het verpletterende niveau van weleer, getuige daarvan een paar orkanen op de Graspopweide. Die lijn trekt Slipknot nu eindelijk finaal door op het hyperambitieuze We Are Not Your Kind, een finaal make or break album waarin de heren hun eigen problematische jaren koppelen aan een bezorgdheid over de staat van de wereld – de “We Are Not Your Kind” is een middenvinger aan Trump, bijvoorbeeld.
Door elektronica, snuifjes hiphop en sinistere soundscapes die voor dosering zorgen, is hun brutaliteit meer gefocust, efficiënt en doeltreffender dan ooit. Luister naar het koortje in eerste single “Unsainted” bijvoorbeeld, dat de sound van Slipknot in één keer geweldig openrukt. In “Spiders” gaat het tempo naar beneden ten voordele van een unheimliche sfeer die wordt aangewakkerd door een pianoriedeltje dat zo uit de soundtrack van een horrorfilm gekropen komt. Het maakt dat de uitbarsting van “Orphan” oerhard binnenkomt, zoals de beste Slipknot van begin deze eeuw. Dat contrasteetr dan weer enorm met het elektronische vormexperiment “My Pain”, dat meer soundscape dan song is. Slipknot dúrft eindelijk.
Als gevolg daarvan mist de groep geen doel meer als ze knalbruut klinkt. “Nero Forte” en “Critical Darling” zijn mee van het beste dat Slipknot ooit heeft opgenomen en koppelen die doelloze onstuimigheid van weleer aan uitstekende songschrijverij. Corey Taylors stem wordt ook afwisselender gebruikt dan ooit. Samen met andere songstructuren als in “Birth Of The Cruel” en “A Liar’s Funeral” geeft dat zuurstof aan het album, zoals die op pakweg All Hope Is Gone, rammen op cruise control, in de verste verte niet op te snuiven as.
Op tweede single (en slotnummer) “Solway Firth” komt dit alles op een grandioze manier samen. Taylor schreeuwt en spuwt z’n depressie van zich af in bijtende lyrics, waar de onmacht én vechtlust van afspatten: “I don’t need you to do it for me/I don’t need you to understand/I don’t need you to hide it from me/I just wanna feel like any other man”. Ondertussen rammen drummer Jay Weinberg en percussionisten Clown en de vooralsnog onbekende “Tortilla Man” het nummer aan gort, op de tonen van nu eens destructieve, dan weer zowaar zalvende gitaarterreur.
Groots, allesverwoestend en zuiverend tegelijk. We Are Not Your Kind is metal op het toppunt van de impact die het genre vandaag kan hebben. In 2019 zit Slipknot op de metaltroon.
